Το όνειρο ενός γελοίου ανθρώπου!

Το όνειρο ενός γελοίου ανθρώπου!

Το μικρό αυτό διήγημα «Το όνειρο ενός γελοίου» δεν θα ήταν υπερβολικό να πούμε ότι αποτελεί μια συνοπτική ιστορία της ανθρώπινης κοινωνίας από τις απαρχές της μέχρι σήμερα. Μιας κοινωνίας που ξεκίνησε σαν ένας μικρός παράδεισος, χωρίς τάξεις, με κοινοκτημοσύνη στα αγαθά, με δημοκρατία, χωρίς ζήλιες, με ερωτικές σχέσεις χωρίς διαστροφές και χωρίς το σαδισμό και το μαζοχισμό της σύγχρονης κοινωνίας που τότε ήταν άγνωστες έννοιες.

Μια κοινωνία χωρίς ιδιοκτησίες, όπου οι λέξεις δικό μου, δικό σου δεν υπήρχαν ακόμα στο λεξιλόγιο της, η αγάπη στον συνάνθρωπο, στη ζωή, στα δένδρα, στη φύση γενικά ήταν αυτονόητη, που στην πορεία της όμως εκφυλίστηκε αποσυντέθηκε, έγινε ταξική, άρχισαν πόλεμοι, ζήλιες, διαμάχες, διαστροφές, ιδιοκτησίες, θρησκεία που κάθε μια διεκδικούσε την αιώνια αλήθεια της αφήνοντας στη μνήμη των ανθρώπων μια μακρινή θαμπή ανάμνηση ενός χαμένου παράδεισου.Απόσπασμα

[...] Είμαι ένας άνθρωπος γελοίος. Τώρα με λένε τρελό. Θα ήταν τίτλος τιμής αν γι’αυτούς δεν εξακολουθούσα να είμαι το ίδιο γελοίος. Αλλά δεν δυσανασχετώ πια, όλος ο κόσμος μου είναι αρκετά συμπαθής, ακόμη κι όταν με κοροϊδεύουν και θα έλεγε κανείς, πως τότε ίσα ίσα μου είναι συμπαθής. Θα γελούσα κι εγώ μαζί με αυτούς ευχαρίστως, όχι τόσο για μένα, αλλά για να τους κάνω ευχαρίστηση, αν δεν δοκίμαζα τόση θλίψη κοιτάζοντάς τους. Θλίψη να βλέπω πώς δεν γνωρίζουν την αλήθεια, αυτή την αλήθεια που γνωρίζω εγώ. Τι σκληρό είναι να την γνωρίζεις μόνος εσύ! Αλλα δεν θα καταλάβουν.. όχι, δεν πρόκειται να καταλάβουν..

Άλλοτε υπέφερα πολύ να περνώ για γελοίος δεν φαινόμουν. Ήμουνα. Υπήρξα πάντα γελοίος και ξέρω ότι αναμφίβολα είμαι από γεννησιμιού μου. Θα μουν δε θα μουν επτά μόλις χρονών όταν κατάλαβα πως ήμουνα γελοίος. Ύστερα σπούδασα στο πανεπιστήμιο –και όσο σπούδαζα τόσο περισσότερο καταλάβαινα πόσο ήμουν γελοίος. Έτσι που όλη η πανεπιστημιακή μου μόρφωση φαινόταν να μην υπάρχει παρά για να μου δείξει και να μου εξηγήσει, όσο εντρυφούσα σ’αυτήν, πως ήμουν γελοίος. Χρόνο το χρόνο, βεβαιωνόμουνα όλο και περισσότερο ότι από κάθε άποψη παρουσίαζα ένα γελοίο πρόσωπο. Όλος ο κόσμος με κορόιδευε παντού και πάντα. Αλλά κανενός δεν πέρναγε από το μυαλό ότι αν υπήρχε κάποιος στον κόσμο που ήξερε πιο καλά από όλους ότι είμαι γελοίος, αυτός ο άνθρωπος ήμουνα εγώ. Κι αγανακτούσα που κανείς δεν το φανταζόταν. Σε αυτό φταίω και εγώ, η αλαζονεία μου με εμπόδιζε πάντα να ομολογήσω το μυστικό μου. Αυτή η αλαζονεία αυξανόταν με τα χρόνια, και αν αφηνόμουν μπροστά σε οποιονδήποτε να αναγνωρίζω πως ήμουν γελοίος, πιστεύω πως το ίδιο κιόλας βράδυ θα είχα τινάξει τα μυαλά μου με μια πιστολιά. Έφηβος σαν ήμουν, πόσο είχα υποφέρει στη σκέψη ότι δεν θα μπορούσα να αντισταθώ, ότι ξαφνικά θα όφειλα να το ομολογήσω στους συντρόφους μου. Αλλά όταν ενηλικιώθηκα, αν και από χρόνο σε χρόνο είχα βεβαιωθεί ακόμη περισσότερο για την τρομερή ιδιομορφία μου, κατάφερα για τον άλφα ή βήτα λόγο να ηρεμήσω. Ακριβώς επειδή ως τότε αγνοούσα το γιατί και το πώς.

Ίσως το όφειλα σε αυτή την απέραντη μελαγχολία που κυρίευσε την ψυχή μου ύστερα από κάποιο γεγονός απροσμέτρητα ανώτερό μου, δηλαδή: την πεποίθηση που είχα μόνιμα από τότε, ότι εδώ κάτω τα πάντα είναι χωρίς σημασία. Το υποψιαζόμουν αυτό από πολύ καιρό αλλά ξαφνικά βεβαιώθηκα απόλυτα. Ένιωσα απότομα ότι θα μου ήταν αδιάφορο αν ο κόσμος υπήρχε ή αν δεν υπήρχε πουθενά τίποτε. Άρχισα να αντιλαμβάνομαι και να αισθάνομαι ότι κατά βάθος τίποτε δεν υπήρχε για μένα. Ως τότε νόμιζα πάντα ότι πολλά πράγματα υπήρξαν πριν από μένα. Τώρα αντιλαμβανόμουν ότι τίποτε δεν υπήρχε πριν, ή μάλλον ότι δεν υπήρχε παρά φαινομενικά. Σιγά σιγά κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ποτέ δεν υπήρξε τίποτε. Έπαψα τότε να ερεθίζομαι με τους ανθρώπους και κατέληξα να μη τους προσέχω καθόλου. Αυτή η διάθεση εκδηλωνόταν ακόμη και στις πιο ασήμαντες περιστάσεις της ζωής: μου συνέβαινε, λόγου χάρη, περπατώντας στο δρόμο, να σκοντάφτω πάνω τους. Όχι γιατί με είχαν απορροφήσει οι σκέψεις, γιατί τότε δεν θα σκεφτόμουν όσα σκέφτομαι: τα πάντα μου ήταν αδιάφορα. Να μπορούσα τουλάχιστον να βρω τη λύση των προβλημάτων! Ούτε ένα δεν είχα λύσει. Και ο Θεός ξέρει πόσες λύσεις είχα προτείνει! Αλλά, επειδή αδιαφορούσα για όλα, πήγαν και τα προβλήματα στο βρόντο.

Να όμως που ξέρω την αλήθεια. Αυτή την αλήθεια την έμαθα τον περασμένο Νοέμβρη, στις τρεις Νοεμβρίου ακριβώς, και από τότε την έχω σταθερά χαραγμένη στη μνήμη μου. [...]Φ. Ντοστογιέφσκι

Αναρτήθηκε από Maria Pirgianaki στις 12:33 π.μ.

Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ΧΙΟΝΙΑ (foto)

Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ΧΙΟΝΙΑ (foto)

Αναρτήθηκε από Dora Manataki στις 4:10 μ.μ.

Η ιστορία της γελιογραφίας

Η ιστορία της γελιογραφίας

Η γελοιογραφία ήταν γνωστή από τους αρχαίους χρόνους. Κατά τον Πελοποννησιακό πόλεμο, στις αρχές του 4ου π.Χ. αιώνα στην Αθήνα ζούσε ο ζωγράφος Παύσων που κατά τον Αριστοτέλη παρίστανε τους ανθρώπους, όπως οι κωμικοί ποιητές, πολύ χειρότερους σε μια ρεαλιστική τάση παρωδίας και διακωμώδησης. Άλλος γνωστός γελοιογράφος ήταν ο Αντίφιλος της Αιγύπτου (β' ήμισυ 4ου π.Χ. αιώνα) που λέγεται πως αυτός εισήγαγε τη γελοιογραφία ως είδος της ζωγραφικής και του οποίου τα έργα επειδή σατίριζε κάποιον Γρύλλο ονομάσθηκαν «Γρύλλοι». Στο Μεσαίωνα η γελοιογραφία αποτελεί όπλο της Εκκλησίας για να σατιρίσει τους άπιστους και αιρετικούς αλλά και την όποια εκδήλωση Τέχνης πέραν της θρησκευτικής. Αντίθετα η κοσμική Τέχνη χρησιμοποιεί τη γελοιογραφία προς διακωμώδηση έκλυτου βίου μοναχών και σατυρικής αναπαράστασης έμμετρων μεσαιωνικών μύθων.Κατά τον 16ο αιώνα με την διάδοση της τυπογραφίας συντελείται και η ανάπτυξη της γελοιογραφίας με θέματα από τον καθημερινό βίο. Παρότι τότε η κοινωνική και πολιτική ζωή παρείχαν άφθονο υλικό τα Μοναρχικά καθεστώτα καταδίωκαν κάθε σάτιρα κατά των ισχυρών και των καθεστώτων έστω και αν εύρισκαν διέξοδο δι΄ αυτής στη σάτιρα των αντιπάλων.
Το Γελοιογραφικό πνεύμα στην Ελλάδα εκπροσώπησαν τα περιοδικά «Ασμοδαίος» και «Άστυ». Πρώτος που καλλιέργησε με σαφήνεια, κομψότητα, απλότητα αλλά και πνευματώδη χαρακτήρα το είδος αυτό της Τέχνης ήταν ο Θέμος Άννινος (1843-1916) που υπήρξε και ο εκδότης των παραπάνω περιοδικών. Επόμενοι ήταν ο Δημήτριος Γαλάνης, ο Ζαχ. Παπαντωνίου, ο Φρ. Αριστεύς, ο Σταμ. Σταματίου, ο Ηλ. Κουμετάκης, ο Σοφοκλής Αντωνιάδης (ΣΟΦΟ), ο Φωκ. Δημητριάδης, και ο ζωγράφος Ροϊλός.

Νεότεροι αυτών μέχρι το 1950 διακρίθηκαν οι Ν. Καστανάκης, Γ. Μαυριλάκος (Noir), Δ. Παπαδημητρίου (Μιμ. Παπ.), Σ. Αντωνιάδης, Γ. Γκέιβελης, Αρσλόγλου, Κ. Μαραγκός (ο Κεμ Αλεξανδρείας), Κ. Ρωμανός του Καΐρου, Σ. Πολενάκης, Π. Παυλίδης, Μ. Γάλλιας, Ε. Τερζόπουλος, Α. Βλασσόπουλος, Αρχέλαος Αντώναρος, Β. Χριστοδούλου, Ν. Νομικός, Α. Θεοφιλόπουλος κ.ά.

πηγή .Βικιπαίδεια

Αναρτήθηκε από Dora Manataki στις 2:15 μ.μ.

[φίλοι στα άχυρα] του Θανάση Πάνου

[φίλοι στα άχυρα] του Θανάση Πάνου

On 16 November, 2013 by BIBLIOTHEQUE

 

ΟΡΙΖΟΝΤΙΟ ΥΨΟΣ

 

Ατρόφησε η χορευτική φάση της ζωής                                                                                                                                                  

τώρα τα κόκαλα                                                                                                                                                                           

είναι ραβδί στο χέρι του χρόνου                                                                                                                                                    

βήματα που τρίζουν                                                                                                                                                                                      

στο δρόμο της οριζόντιας βαρύτητας.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΣΚΟΠΙΑ 18 : ΣΕΙΡΑ  B’ 89

 

Kάτι μας ενοχλούσε                                                                                                                                                             

σε αυτή την επιθυμία                                                                                                                                                   

για αυτά τα ανοιχτά τα σκέλια.                                                                                                                         

Ερχόταν και κούρνιαζε στο νου                                                                                                                         

θεόρατη αυτή η σύγχυση.                                                                                                                                                                     

Μας τυραννούσε…                                                                                                                                                           

Να  είχαν και πρόσωπο αυτά τα σκέλια;                                                                                                                                  

Δεν μας άφηναν να κοιτάμε πάνω,                                                                                                                              

μόνο κάτω και πιο κάτω,                                                                                                                                         

στα τρύπια σανίδια, στα σκονισμένα άρβυλα                                                                                                               

και στα αποτσίγαρα σο πάτωμα.                                                                                                                           

Δεν είχαν πρόσωπο αυτά τα σκέλια.                                                                                                                  

Μόνο δυο μάγουλα στα οπίσθια,                                                                                                                                  

που πάντα σμίγουν και μένουν  αγέλαστα ,                                                                                               

ραμμένα χείλη ,                                                                                                                                               

μπροστά στον πόθο και την σύγχυση                                                                                                                             

των άοπλων των στρατιωτών.

Με ένα σάλτο στα ξάρτια                                      

Κόντρα στο αλάτι τα στήθια                                       

Και σαν φρικτά φαντάσματα                                      

της τρικυμίας οι δίνες                                          

φθίνουν ασφυκτικά                                                             

τα αναδιπλωμένα του κρανίου σου                            

όνειρα χτικιά.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΧΑΜΑΙΛΕΟΝΤΑΣ

 

Γεννήθηκα πανέξυπνος

ψιθύριζαν οι κόλακες,

ευπροσάρμοστος χαμαιλέοντας.

Και όταν τα χρόνια πέρασαν

έρποντας συνειδητοποίησα

 

πως αν ήμουν χαμαιλέοντας

ήμουν με αχρωματοψία

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΑΝΑΚΡΙΣΗ

 

Ο ημίονος

φορτωμένος τον θησαυρό της αλληγορίας

συνελήφθη   από τις αρχές

υμνώντας  τον Αριστοφάνη.

Μυστήριο των ανασασμών

και αυτή η ανάκριση,

πρόσωπο με πρόσωπο

ημίονου  και  όνων.

 

 

 

 

 

 

 

 

ΔΕΗΣΗ

 

Άναυδοι οι ιερείς.                                                                                                                                                             

Το  λιβάνι με σταχτιά λωρίδα                                                                                                                            

απόθεσε μια δυσοσμία πνιγερή.                                                                                                                   

Ξεπέζεψα και έδεσα                                                                                                                                                                   

με βράχια τις προσευχές τους                                                                                                                                 

και από την Ανάστασή μου,                                                                                                                    

λιποτάχτησα.

 

 

 

artworks : rafael pereira

 

 

 

 

 

 

 

 

Category :

ΠΟΙΗΣΗ

Tags :

rafael pereira, Θανάσης Πάνου

Η Όγδοη Επίγνωση Η Διαπροσωπική Επαφή

Η Όγδοη Επίγνωση Η Διαπροσωπική Επαφή

Οι Σχέσεις μας  με τους Άλλους

Σύμφωνα με την Όγδοη Επίγνωση, όταν αρχίζουμε να εξελισσόμαστε, αυτόματα αρχίζουμε να παίρνουμε την ενέργεια του αντίθετου φύλου.   

Την παίρνουμε, φυσιολογικά, από την ενέργεια του σύμπαντος. 

Αλλά πρέπει να είμαστε προσεκτικοί, γιατί αν συναντήσουμε ένα άλλο πρόσωπο το οποίο να προσφέρει αυτή την ενέργεια απευθείας, μπορεί να αποκοπούμε από την αληθινή πηγή και τότε... οπισθοδρομούμε…..

Μέχρι να μάθουμε πώς να αποφεύγουμε αυτή την κατάσταση, πηγαινοερχόμαστε σαν να ακολουθούμε ένα κύκλο που δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί.

Ξέρεις, μοιάζουμε με ημικύκλιο.

Έχουμε μια έντονη τάση να συνδεθούμε μ' ένα άτομο του αντίθετου φύλου, ένα άλλο ημικύκλιο δηλαδή που έρχεται και ενώνεται μαζί μας ,  συμπληρώνοντας έτσι τον κύκλο  και μας προσφέρει ένα κύμα ευφορίας και ενέργειας που μοιάζει με την ολοκλήρωση που παρέχει η πλήρης σύνδεση με το σύμπαν.

Στην πραγματικότητα, το μόνο που κάνουμε σ' αυτή την περίπτωση είναι ότι συνδεόμαστε με ένα άλλο άτομο το οποίο ψάχνει κι αυτό στον έξω κόσμο για το άλλο μισό του, αυτή είναι μια κλασική σχέση αλληλεξάρτησης και ότι έχει εγγενή προβλήματα τα οποία εμφανίζονται αμέσως.

Βλέπεις, το πρόβλημα μ' αυτό το ολοκληρωμένο πρόσωπο, μ' αυτό τον κύκλο, τον οποίο και οι δυο άνθρωποι πιστεύουν ότι σχημάτισαν, είναι ότι χρειάστηκαν δυο άτομα για να δημιουργήσουν αυτό το ένα.

Το ένα άτομο παρέχει τη θηλυκή ενέργεια και το άλλο την αρσενική.

Αυτό το ένα ολοκληρωμένο πρόσωπο έχει, κατά συνέπεια, δυο κεφάλια, ή δυο εγώ. 

Και οι δυο θέλουν να κυβερνούν αυτό το ένα ολοκληρωμένο πρόσωπο που έχουν δημιουργήσει και έτσι, όπως και κατά την παιδική ηλικία, και οι δυο άνθρωποι θέλουν να εξουσιάζουν ο ένας τον άλλο, λες κι ο άλλος είναι ο εαυτός τους.

Αυτό το είδος αυταπάτης σχετικά με την ολοκλήρωση, καταλήγει πάντοτε σε αγώνα δύναμης.

Στο τέλος, καθένας από τους δυο παίρνει τον άλλο σαν δεδομένο και φτάνει στο σημείο να τον καθιστά ακόμα και ανίκανο, έτσι ώστε να μπορεί να οδηγεί αυτό τον ολοκληρωμένο εαυτό του προς την κατεύθυνση που θέλει.

Αλλά φυσικά αυτό δεν μπορεί να σταθεί ή, τουλάχιστον, δεν μπορεί να σταθεί πια. 

Ίσως στο παρελθόν ο ένας από τους συντρόφους να ήταν πρόθυμος να υποταχθεί στον άλλο,  συνήθως ήταν η γυναίκα και σπανιότερα ο άντρας.

Αλλά τώρα αφυπνιζόμαστε.

Κανένας δε θέλει να υποταχθεί σε κανέναν άλλον πια.

Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι δεν μπορούμε να ερωτευόμαστε, αλλά πρώτα πρέπει να συμπληρώσουμε τον κύκλο μόνοι μας.

Πρέπει να σταθεροποιήσουμε το δίαυλο επικοινωνίας μας με το σύμπαν. 

Αυτό χρειάζεται χρόνο, όταν όμως το πετύχουμε δε θα είμαστε πια ευαίσθητοι σ' αυτό το ζήτημα και θα μπορούμε να έχουμε εκείνο που το χειρόγραφο αποκαλεί ανώτερη σχέση.

Όταν συνδεθούμε συναισθηματικά με ένα άλλο ολοκληρωμένο άτομο, θα δημιουργήσουμε τον υπέρ-άνθρωπο... αλλά δε θα τραβηχτούμε ποτέ μακριά από το μονοπάτι της ατομικής μας εξέλιξης».

Πηγή: Ουράνια Προφητεία
 James Redfield
Εκδόσεις Διόπτρα

Στη Σάμο το Φθινόπωρο το λέμε και ... Άνοιξη!!!

Στη Σάμο το Φθινόπωρο το λέμε και ... Άνοιξη!!!

Mετά από 23 χρόνια απουσίας έχω επιτέλους την ευκαιρία να χαρώ τη γαλήνη του Σαμιώτικου φθινοπώρου. Ο καιρός φέτος δείχνει πολύ γενναιόδωρος με θερμοκρασίες πάνω από 20 βαθμούς. Παρ΄ όλες τις υποχρεώσεις και τις τρεχάλες βρήκα λίγο χρόνο για μια βόλτα στη γειτονιά μας με την φωτογραφική μηχανή και κει διαπιστώσαμε όπως θα δείτε παρακάτω πως πράγματι συμβαίνει αυτό που αναφέρω και στον τίτλο της ανάρτησης : Ο καιρός είναι τόσο καλός που φυτά και λουλούδια της άνοιξης άνθισαν και πάλι μέσα στον Νοέμβρη!!!
Συνθέσεις στο κόκκινο














Κίτρινο και πράσινο





Αμπέλι κι ελιά





Ρόδια - κυδώνια -ελιές







Και τα παράξενα της εποχής
Ανθισμένη λυγαριά

Ανθός βατομουριάς

ανθάκια πασχαλιάς

Μπουκαμβίλια

βρωμοξυλιά

και για να μείνουμε σε πραγματικό χρόνο...κυκλάμινα


'Ενα μανιτάρι στον κήπο μας, αν ξέρει κανείς τι είδος είναι θα μας βοηθούσε πολύ.


'Αντε και ο χειμώνας έρχεται...

.

ΚΑΛΗΜΕΡΑ..ΜΕ ΕΝΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΚΟ..

ΚΑΛΗΜΕΡΑ..ΜΕ ΕΝΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΚΟ..

ΟRCHID - MARTIN CATTLEYA

ΚΑΛΗΜΕΡΑ, To κλίμα στο παθ βαρύ και περίεργο..με ένα λουλούδι να ξορκίσουμε το κακό..

Ανθογραφία

Ανθογραφία

Ανθογραφία , η γλώσσα των λουλουδιών , υπήρξε κοινωνικό έθιμο για αιώνες. Γενικά για την ανθογραφία ,  και τις ερμηνείες μερικών δημοφιλών λουλουδιών , δείτε παρακάτω.

Η αρχική εμφάνιση της γλώσσας των λουλουδιών χρονολογείται πριν την  Βικτοριανή εποχή ,  καθώς τα λουλούδια είχαν πάντα θρησκευτικές , μυθολογικές και συμβολικές ερμηνείες. Η Mme. Charlotte de la Tour στοιχειοθέτησε το πρώτο λεξικό λουλουδιών το 1819 στο Παρίσι. Τιτλοφορήθηκε "Le Language des Fleurs" (Η γλώσσα των λουλουδιών) και έκανε αίσθηση αμέσως. Το μικρό αυτό εγχειρίδιο έγινε  αγαπημένο θέμα αναφοράς. Η καινούρια γλώσσα των λουλουδιών διαδόθηκε από τους Ρομαντικούς ποιητές της Αγγλίας. "Μόνο τα γλυκά λουλούδια μπορούν να πουν τι παθιασμένοι φόβοι ξυπνούν," σημείωνε ο ποιητής Thomas Hood (1799-1885) στό ποίημά του "Η γλώσσα των λουλουδιών." Μία βικτοριανή κυρία η Miss Corruthers of Inverness, έγραψε ένα ολόκληρο βιβλίο για το θέμα το 1879. Το βιβλίο της έγινε η βασική πηγή για τον συμβολισμό των λουλουδιών στην Αγγλία και στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Οι βικτοριανές γυναίκες  μυήθηκαν στην ανθογραφία (στην απόδοση μηνυμάτων με λουλούδια) , εκφράζοντας τα αισθήματά τους εκτός των αυστηρών εθιμοτυπικών ορίων της εποχής τους. Τα λουλούδια τους εφοδίαζαν με ένα μυστικό κώδικα που τους επέτρεπε να εκφράζουν πολλά συναισθήματα που ο καθωσπρεπισμός της εποχής κανονικά δεν θα επέτρεπε. Αυτή η τακτική ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής ανάμεσα σε εραστές. Επίσης , οτιδήποτε μετέφερε το άρωμα ενός συγκεκριμένου φυτού, όπως κάποια αρωματισμένα μαντηλάκια, μετέφερε επίσης και το ανάλογο μήνυμα.

Ο τρόπος που τα λουλούδια συνθέτονταν και παρουσιάζονταν, το χρώμα των λουλουδιών, και φυσικά τα ίδια τα λουλούδια είχαν να κάνουν με το συγκεκριμένο μήνυμα που επεδίωκαν να μεταφέρουν. Εάν τα λουλούδια προσφέρονταν όρθια, έστελναν θετικό μήνυμα. Όμως , εάν αυτά προσφέρονταν με το άνθος προς τα κάτω, το νόημά τους ήταν αντίθετο. Εάν η κορδέλα ήταν δεμένη στα αριστερά, το μήνυμα αναφέρονταν στον αποστολέα. Εάν η κορδέλα ήταν δεμένη στα δεξιά, το μήνυμα αναφέρονταν στον παραλήπτη. Τα λουλούδια χρησιμοποιούνταν επίσης για να απαντήσουν σε ερωτήσεις. Εάν παραδίδονταν με το δεξί χέρι η απάντηση ήταν "ναι", με το αριστερό "όχι".

KAΛΗΜΕΡΑΑΑΑΑΑΑΑ..ΑΡΜΟΝΙΑ ΜΕ ΑΓΡΙΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΚΑΙ ΠΕΤΑΛΟΥΔΕΣ..ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ ΚΡΑΤΑΣ ..ΚΑΘΕ ΤΙ ΠΟΥ..

KAΛΗΜΕΡΑΑΑΑΑΑΑΑ..ΑΡΜΟΝΙΑ ΜΕ ΑΓΡΙΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΚΑΙ ΠΕΤΑΛΟΥΔΕΣ..ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ ΚΡΑΤΑΣ ..ΚΑΘΕ ΤΙ ΠΟΥ..

ΗARMONY OF WILDFLOWERS AND BUTTERFLIES -

Στα χέρια σου κρατάς
τη φωτιά
τη βροχή
το φεγγάρι
τ΄αστέρια
κάθε τι που σε θυμίζει
και τα μάτια μου..

ΚΑΛΗΜΕΡΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ....

ΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΣΑΒΚΟΥ...ΚΑΛΗΜΕΡΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ....

ΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΣΑΒΚΟΥ...ΚΑΛΗΜΕΡΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ....

FLOWERS - FREDERICK BAZILLE

Καλημέρα...καλό σβκο, χρόνια πολλά σε όσους και όσες γιορτάζουν σήμερα...

Μπορούμε να μεταφέρουμε τις αισθήσεις μας σε έναν εικονικό κόσμο;

Δημοσίευση: 20/10/2010 , Ενημέρωση: 18/12/2011

Η πλάνη του εικονικού σώματος και τα avatar του Second Life.

Φανταστείτε μια μελλοντική εκδοχή του Second Life, στην οποία τα avatar θα μπορούσαν να μεταφέρουν αισθήσεις στα σώματα των χρηστών τους. Ένα τέτοιο σενάριο ίσως φαίνεται τραβηγμένο, αλλά μια ομάδα ευρωπαίων ερευνητών μας έφερε ένα βήμα πιο κοντά σ’ αυτή την κατεύθυνση.
Φανταστείτε τώρα μια μελλοντική εκδοχή του Second Life, στην οποία τα avatar θα μπορούσαν να μεταφέρουν αισθήσεις στα σώματα των χρηστών τους. Ένα τέτοιο σενάριο ίσως φαίνεται τραβηγμένο, αλλά μια ομάδα ευρωπαίων ερευνητών μας έφερε ένα βήμα πιο κοντά σ’ αυτή την κατεύθυνση. Παρουσίασαν μια αντιληπτική πλάνη στην οποία ένα ψηφιακά δημιουργημένο εικονικό σώμα μπορεί να διευθετηθεί με τρόπο που να το νιώθει κάποιος σα να ήταν το δικό του σώμα, να νιώθει αισθήσεις από αυτό και να αντιδρά σ’ αυτό σα να ήταν πραγματικό.
Η πρόσφατη αυτή μελέτη από τον Mel Slater του Εργαστηρίου Εικονικών Περιβαλλόντων για τη Νευροεπιστήμη και την Τεχνολογία (EVENT Experimental Virtual Environments for Neuroscience and Technology) στο Πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης στην Ισπανία, βασίζεται σε παλιότερες μελέτες που παρουσιάζουν ότι εύκολα μπορεί να γίνει χειρισμός των αναπαραστάσεων του σώματος στον εγκέφαλο. Η πρώτη σχετική έρευνα δημοσιεύτηκε το 1998 και περιέγραφε την πλάνη του λαστιχένιου χεριού, στην οποία ο εγκέφαλος ενσωματώνει ένα προσθετικό μέλος στο σώμα, έτσι ώστε εάν εφαρμοστεί ερέθισμα σ’ αυτό, ένα άτομο το εκλαμβάνει σα να προέρχονταν από το δικό του σώμα. Πιο πρόσφατα βρέθηκε ότι αυτό το φαινόμενο μπορεί να προκληθεί για ολόκληρο το σώμα, κάτι που είναι γνωστό ως η πλάνη της ανταλλαγής σώματος (body swap illusion) στην οποία τα άτομα που συμμετέχουν στο πείραμα αντιλαμβάνονται ότι το σώμα ενός άλλου ατόμου ανήκει σε αυτούς, έτσι ώστε ερεθίσματα αφής που εφαρμόζονται στο σώμα ενός άλλου ατόμου εμφανίζονται σα να εφαρμόζονται στο δικό τους σώμα.
Συνεχίζοντας αυτές τις έρευνες, ο Slater και οι συνεργάτες του έδειξαν ότι αυτές οι ψευδαισθήσεις μπορούν εύκολα να αναπαραχθούν στην εικονική πραγματικότητα. Η πλάνη του εικονικού χεριού προκλήθηκε με σχεδόν τον ίδιο τρόπο όπως με την πλάνη του λαστιχένιου χεριού. Οι συμμετέχοντες τοποθέτησαν το ένα τους χέρι σε σημείο που να μην το βλέπουν, πίσω από μια οθόνη και κοίταζαν σε μια τρισδιάστατη ψηφιακή εικόνα ενός χεριού που προβάλλονταν σε μια μεγάλη οθόνη ακριβώς μπροστά τους. Μια ηλεκτρονική βέργα χρησιμοποιήθηκε στη συνέχεια για να ξύσει τα χέρια του συμμετέχοντα. Σε κάποιες περιπτώσεις, οι κινήσεις της βέργας είχαν συγχρονιστεί με τις κινήσεις μιας μικρής κίτρινης μπάλας που εμφανιζόταν στην οθόνη, έτσι ώστε οι συμμετέχοντες έβλεπαν τη μπάλα να αγγίζει το τεχνητό χέρι ενώ συγχρόνως ένιωθαν ένα παρόμοιο άγγιγμα να γίνεται στο πραγματικό τους χέρι. Σε κάποιες άλλες περιπτώσεις, οι κινήσεις της μπάλας στην οθόνη είχαν από προηγουμένως καταγραφεί ώστε δεν αντιστοιχούσαν στα ερεθίσματα που δίνονταν στο πραγματικό χέρι.
Κατά τη διάρκεια της πειραματικής συνθήκης στην οποία οι κινήσεις της βέργας και της μπάλας ήταν συγχρονισμένες, αλλά όχι στην ασύγχρονη πειραματική συνθήκη, οι συμμετέχοντες ανέφεραν ότι το εικονικό χέρι το ένιωθαν σα να ήταν δικό τους και ότι οι αισθήσεις που ένιωθαν προέρχονταν από τη μπάλα στην οθόνη και όχι από τη βέργα. Σε κάθε πειραματική δοκιμή σε κάποιο χρονικό διάστημα το εικονικό χέρι περιστρεφόταν προς τα εμπρός και προς τα πίσω και την ίδια στιγμή, ηλεκτρόδια που είχαν τοποθετηθεί στο πραγματικό χέρι του συμμετέχοντα κατέγραψαν ηλεκτρική δραστηριότητα από τους μυς, σα να κινούνταν κι εκείνοι. Ο εγκέφαλος είχε ενσωματώσει το τεχνητό χέρι στην αναπαράσταση που είχε για το σώμα, αντιμετωπίζοντάς το σα να ήταν μέρος του σώματος. Με άλλα λόγια, οι συμμετέχοντες απέκτησαν πλήρη κατοχή του εικονικού χεριού.
Σε ένα δεύτερο σετ πειραμάτων, οι συμμετέχοντες φόρεσαν ένα γάντι που ανιχνεύει τις κινήσεις των δακτύλων και τις μεταφέρει σε έναν υπολογιστή σε πραγματικό χρόνο. Στη μια πειραματική συνθήκη, τα δεδομένα από το γάντι χρησιμοποιήθηκαν για να ελέγξουν τις κινήσεις του εικονικού χεριού, ενώ στην άλλη, το εικονικό χέρι έκανε μια σειρά από προ-εγγραμένες κινήσεις που δεν αντιστοιχούσαν στις κινήσεις του χεριού του συμμετέχοντα. Μόνο όταν οι κινήσεις του πραγματικού και του εικονικού χεριού ήταν ίδιες, οι συμμετέχοντες ανέφεραν ότι ένιωσαν πως το χέρι τους βρισκόταν εκεί που ήταν το εικονικό χέρι, ή ότι το εικονικό χέρι το ένιωθαν σα να ήταν δικό τους.
Τέλος, οι ερευνητές βρήκαν ότι η ψευδαίσθηση αυτή μπορεί ακόμα να προκληθεί όταν το εικονικό χέρι ελέγχεται από μια μη παρεμβατική διασύνδεση υπολογιστή εγκεφάλου. Οι συμμετέχοντες αρχικά εκπαιδεύτηκαν στο να χρησιμοποιούν τη συσκευή ώστε να ανοίγουν και να κλείνουν το εικονικό χέρι, κάνοντας νοητικά τις κινήσεις αυτές. Η συσκευή καταγράφει την ηλεκτρική δραστηριότητα που συνδέεται με αυτήν την κινητική νοητική διεργασία και τη μεταφράζει σε εντολές που χρησιμοποιούνται από τον υπολογιστή για να ελέγξουν τις κινήσεις του εικονικού χεριού. Στη μία πειραματική συνθήκη οι κινήσεις του εικονικού χεριού ήταν σύγχρονες με τη νοητική κίνηση που έκαναν οι συμμετέχοντες, ενώ στην άλλη δεν ήταν. Και πάλι, μόνο στη σύγχρονη συνθήκη οι συμμετέχοντες ανέφεραν την αίσθηση της κατοχής του εικονικού χεριού και μόνο σ’ αυτή τη συνθήκη καταγράφηκε ηλεκτρική δραστηριότητα από τους μυς του χεριού. Η ψευδαίσθηση ήταν κάπως λιγότερο έντονη, αλλά πάντως σίγουρα σαφής.
Η συγκεκριμένη ψευδαίσθηση δεν έχει ακόμα επεκταθεί σε ένα ολόκληρο εικονικό σώμα, αλλά υπάρχουν καλοί λόγοι για να πιστεύουμε ότι κάτι τέτοιο είναι πιθανό. Στην πλάνη της ανταλλαγής σώματος η κατοχή ολόκληρου του σώματος του συμμετέχοντα μεταφερόταν σε ένα άλλο άτομο και έχουν γίνει εξάλλου πειράματα με άλλες μεθόδους για να προκληθούν θεάσεις του σώματος κάποιου από μια προοπτική τρίτου προσώπου. Αυτό υποδηλώνει έντονα ότι η πλάνη της κατοχής απέναντι σε ένα ολόκληρο εικονικό σώμα θα μπορούσε πιθανότατα να προκληθεί εύκολα και ο Slater με τους συνεργάτες του εργάζονται ήδη για το σκοπό αυτό.
Και τι γίνεται με τα avatar του Second Life που μπορεί κάποια στιγμή να τα νιώθουμε σα να είναι αληθινά; Αυτά τα ευρήματα δείχνουν πως κάτι τέτοιο είναι πιθανό, τουλάχιστον θεωρητικά. Κάποιες από τις απαιτούμενες τεχνολογίες είναι ήδη διαθέσιμες, αλλά πρακτικά, δεν μπορεί κάτι τέτοιο να γίνει για την ώρα. Αισθήσεις από το avatar θα μπορούσαν να μεταφερθούν στο χρήστη από μια ολόσωμη απτική φόρμα, αλλά η αίσθηση θα έμοιαζε με πραγματική μόνο εάν η φόρμα μπορούσε επίσης να μεταφέρει τις κινήσεις του χρήστη στο avatar με ακρίβεια και σε πραγματικό χρόνο. Έτσι, απέχουμε ακόμα πολύ από τα avatar στα οποία θα μπορεί κανείς να βυθιστεί πλήρως.

---

Μετάφραση - Απόδοση: Αμαλία Τσακίρη, για το ESOTERICA.gr

---

Του ορίζοντα ο φόνος

Του ορίζοντα ο φόνος

α.

Ήταν το έτος χίλια τετρακόσια ενενήντα δυο

που ο Χριστόφορος Κολόμβος με πλοία τρία

(το ένα το λέγαν Σάντα Μαρία)

από ένα λάθος υπολογισμό, μιαν αστοχία

ένα νησί στον ορίζοντα ξεκρίνει

που οι ντόπιοι το λέγαν Guanahani.

Και ίδια τρίαινα τα τρία πλοία

στου ορίζοντα το σώμα ο Χριστό-

φορος τα μπήγει και τον φονεύει.

Κι είναι το έτος το αυτό που φίλησε ο Boabdil

του βασιλιά τα χέρια. Κι εσήμανε της Reconquista τέλος.

Περιέργο δεν ήταν που ο Χριστόφορος 

ήταν και σ' αυτό παρών, πρόσωπο ένα πράξεις δυο:

φόνος κι υποταγή. Των conquistadores η εποχή.

Και ωσάν τι έπεται να ξέρει, πριν χαθεί

στων βουνών τα περάσματα ο Boabdil

γύρισε, κοίταξε τη Γρανάδα κι αναστέναξε.

Καλπάζει από τότε η Ανθρωπότητα ασταμάτητα

κι εμείς-σχεδόν αδιάφορα-ρίχνουμε τα κορμιά μας

για να περάσει από πάνω.

β.

Είναι το έτος χίλια τετρακόσια ενενήντα δυο

που εύλογα λογίζεται της Αναγέννησης των Ισπανών η απαρχή.

Κι είναι αλήθεια αιών χρυσούς: 

Χρυσοφόρα του Κορτές τα δόλια άλογα 

κι ο Ελ Γκρέκο με τον Οργκάθ να διαπρέπει

και με τον Κιχώτη του ο Θερβάντες

(λες του Ορίζοντα το σώμα πως ο ίδιος ο Οργκάθ σημαίνει

και πως την απουσία Του αντιμάχεται ο Δον;)

Μα θα της έπρεπε κάλλιο όνομα άλλο

όπως ας πούμε Μεταθάνατος ή Νεκροζώντανη

αφού ακήδευτος έτι ο νεκρός τελεί

στ' αμπάρια της Σάντα Μαρία ή αλλού

τόσο που να χει το σώμα του βλαστήσει

κάθε λογής -ισμούς και καλπασμούς

για να χουν οι αιώνες να θρέφονται.

Τον έψαξε, ναι, τάχα ανυποψίαστη η Ανθρωπότητα.

Άνθρωποι στάλθηκαν και σε βυθούς, και σε κορυφές 

και στο φεγγάρι ακόμη. Μα πουθενά. 

Σαν απ' τη λευκή τη φάλαινα, τον Moby Dick, 

(το φάντασμα άραγε του ορίζοντα;)

όλοι τους να φαγωθήκαν.

γ.

Έτσι οι έρευνες απέβησαν εις μάτην.

Ύστατο εγχείρημα (και λίγο σαν αστείο)

ετούτος ο ιστός εδώ (και όχι πια ιστίο)

ένας ορίζοντας νέος, από παντού ανοιχτός

είναι άραγε νεκρός ή μήπως 

ζει ακόμη απλά αλλιώς

βρυκόλακας ή αδελφός;

Είναι καιρός το πέπλο αυτό κάποιος να το σηκώσει

και να κοιτάξει το πρόσωπο το ακήδευτο

και κατάματα του βλέμματος την απουσία. 

Μα μήπως κι εγώ, στ' ακρακάγκελο γερμένος 

το βλέμμα μου τη Σαλαμίνα ν' ατενίζει που αργοδύει

(καταπώς σε ιστιοφόρο που σε νησί σιμώνει)

μιλώντας σου για ταξίδια που ξέρουμε πως δεν θα γίνουν

μήπως κι εγώ τον ορίζοντα

δεν τον φονεύω;

υγ: εδώ η προσπάθεια του Μάρκες να αφηγηθεί

πως ο νεκρός επιστρέφει για να σου μάθει

πως να ζεις. Μήνυμα από την θάλασσα.

Αναρτήθηκε από dirdawuth στις 1:19 π.μ.