Έρωτας και Ψυχή

Έρωτας και Ψυχή

Στην Ψυχή δώθηκε ο Έρως, ώστε να μπορεί πάντα να βλέπει την αλήθινή της φύση.

Ο Έρωτας και η Ψυχή είναι ένα μυθολογικό ζευγάρι, που βασανίστηκαν πολύ  μέχρι να μπορέσουν να χαρούν την αγάπη τους ανεμπόδιστα. Αυτός είναι ο μύθος του Ερωτα και της Ψυχής όπως τον αναφέρει ο Απουλήιος, Ρωμαίος συγγραφέας του 2ου μ.Χ. αιώνα.

Έρωτας και Ψυχή

Αν και ο Θεός Ερως στην αρχαιότητα ήταν υπεύθυνος για τα πάθη πολλών θνητών και μη, τελικά και ο ίδιος δεν γλίτωσε από τα βέλη του. Ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα την Ψυχή, μια θνητή που είχε τη φήμη μιας πανέμορφης γυναίκας. Ο μύθος του Ερωτα και της Ψυχής είναι όμορφος και αποδεικνύει τη δύναμη της αγάπης και του έρωτα στις ζωές όλων.

Η Ψυχή ήταν μια θνητή, κόρη μιας πολύ συνηθισμένης οικογένειας με τρία παιδιά. Ανθρωποι από όλα τα μέρη έρχονταν να επισκεφτούν την Ψυχή και να θαυμάσουν την ομορφιά της, τιμώντας την περισσότερο από τη Θεά Αφροδίτη.

Η Αφροδίτη όταν αντιλήφθηκε τι ακριβώς συνέβαινε, αποφάσισε να ζητήσει την παρέμβαση του γιου της Ερωτα, ο οποίος ανέλαβε να δηλητηριάσει τις ψυχές των ανδρών ώστε να μην επιθυμούν την Ψυχή. Ωστόσο, και ο ίδιος ερωτεύτηκε την Ψυχή, στρέφοντας κατά λάθος το βέλος του κατά του εαυτού του.

Τα χρόνια περνούσαν και οι γονείς της Ψυχής ήταν σαφώς προβληματισμένοι από την έλλειψη μνηστήρων, οπότε αποφάσισαν να στείλουν να πάρουν χρησμό, υποπτευόμενοι ότι κάποιος θεός έχει αναμειχθεί. Στους Δελφούς λοιπόν, ο Απόλλων, υπό την καθοδήγηση του θεού Ερωτα έδωσε χρησμό:

«Η Ψυχή δεν προορίζεται για γυναίκα κανενός θνητού. Ο άντρας της την περιμένει στην κορυφή ενός βουνού, και είναι ένα αποκρουστικό τέρας, που κανείς, ούτε θνητός ούτε αθάνατος, δεν μπορεί να του αντισταθεί». Αν και όλοι έπεσαν σε βαθιά θλίψη, αποφάσισαν να εκπληρώσουν το χρησμό ετοιμάζοντας λαμπρό γάμο με το “τέρας” του βουνού.

Ο γάμος έγινε αλλά η Ψυχή δεν μπορούσε να δει το σύζυγό της, ο οποίος εμφανιζόταν μόνο τα βράδια σε εκείνη και πάντα μέσα στο σκοτάδι. Ήταν ωστόσο τόσο τρυφερός και καλόκαρδος που η Ψυχή κατάλαβε ότι δεν μπορεί να είναι ένα αποκρουστικό τέρας, αλλά ο άντρας που επιθυμούσε σε όλη της τη ζωή.

Περνούσε υπέροχα μαζί του αλλά προβληματιζόταν γιατί δεν τον είχε δει ποτέ. Όταν κάποια στιγμή αποφάσισε να πάει στο πατρικό της, οι αδερφές της ζήλεψαν για την καλή της τύχη και την έπεισαν ότι για να μη θέλει να της φανερωθεί όχι μόνο θα είναι ένα τέρας, αλλά θα θέλει να τη σκοτώσει κιόλας. Ετσι λοιπόν της πρότειναν να τον σκοτώσει εκείνη πρώτη.

Η Ψυχή χάνει τον Ερωτα

 

Η Ψυχή γύρισε στο παλάτι, και ξάπλωσε με το μυστηριώδη σύζυγό της. Όταν εκείνος αποκοιμήθηκε, η ψυχή πήρε ένα λυχνάρι και ένα μαχαίρι και αποφάσισε να τον σκοτώσει. Εγειρε από πάνω του και καθώς φώτισε το πρόσωπο του με το λυχνάρι, είδε προς μεγάλη της έκπληξη τον πανέμορφο Θεό Ερωτα.

Η Ψυχή τα έχασε, το λυχνάρι έγειρε στο πλάι και καυτό λάδι χύθηκε πάνω στον Ερωτα. Ο Ερωτας ξύπνησε από τον πόνο και πέταξε μακριά, λέγοντας της πως η καχυποψία της σκότωσε την αγάπη τους και ότι δεν θα μπορούσαν να είναι μαζί πια, αφού αυτή – μια θνητή – είδε το πρόσωπο ενός αθάνατου.

Μετανιωμένη η Ψυχή άρχισε να αναζητά τον Ερωτα παντού, χωρίς αποτέλεσμα. Κάποια στιγμή μετά από πολλή περιπλάνηση έφτασε σε ναό της θεάς Δήμητρας, η οποία τη συμβούλεψε να παρακαλέσει την Αφροδίτη να την αφήσει να δει το γιο της.

Η Αφροδίτη είχε φυλακίσει τον Ερωτα μέχρι να ξεχάσει την Ψυχή και να επουλωθεί η πληγή από το καυτό λάδι. Ακουσε όμως από τις ικεσίες της Ψυχής και της απάντησε ότι για να δει τον αγαπημένο της,  θα έπρεπε πρώτα να περάσει τρεις δοκιμασίες.

Οι δοκιμασίες ήταν δύσκολες, αλλά η Ψυχή κατόρθωσε να πραγματοποιήσει τις δυο πρώτες με επιτυχία. Ωστόσο η τελευταία δοκιμασία απαιτούσε να κατέβει στον Άδη και να φέρει το κουτί της Περσεφόνης στην Αφροδίτη. Το κουτί αυτό περιείχε το μαγικό ελιξήριο της ομορφιάς και η Ψυχή απαγορευόταν να το ανοίξει.

Η Ψυχή πήρε το κουτί αλλά δεν αντιστάθηκε στον πειρασμό να το ανοίξει για να πάρει λίγο φάρμακο ομορφιάς για τον εαυτό της.  Ωστόσο στο κουτί η Περσεφόνη δεν είχε βάλει κανένα μαγικό φίλτρο που θα μπορούσε να την κάνει πιο όμορφη, αλλά τον Μορφέα, που την έριξε σε βαθύ ύπνο.

 

Ο Ερωτας σώζει την Ψυχή

Όταν ο Έρωτας έμαθε τι έπαθε η αγαπημένη του, δραπέτευσε από το παλάτι της Αφροδίτης, πέταξε στον Όλυμπο και παρακάλεσε τον Δία να σώσει την Ψυχή. Ο Δίας συγκινημένος από την αγάπη του θεού Ερωτα, την έκανε αθάνατη, επιτρέποντας στον Ερωτα να ενωθεί μαζί της για πάντα.

Απουλήιος, Μεταμορφώσεις, V, 23

You might also like:

Το κομμάτιασμα της σκέψης

Το κομμάτιασμα της σκέψης

Μία από τις λειτουργίες της σκέψης είναι το να είναι πάντα απασχολημένη με κάτι. Οι περισσότεροι από εμάς θέλουμε να έχουμε το νου μας συνεχώς απασχολημένο ώστε να εμποδιζόμαστε να δούμε τους εαυτούς μας όπως είμαστε πραγματικά. Φοβόμαστε να  είμαστε άδειοι. Φοβόμαστε να κοιτάξουμε τους φόβους μας.

Στο συνειδητό μπορεί να ξέρεις τους φόβους σου αλλά στα βαθύτερα στρώματα του μυαλού σου τους ξέρεις; Και πως θα ανακαλύψεις τους φόβους σου που είναι κρυμμένοι, μυστικοί; Πρέπει ο φόβος να διαιρεθεί σε συνειδητό και ασυνείδητο; Αυτή είναι μια πολύ σημαντική ερώτηση. Οι ειδικοί, οι ψυχολόγοι, οι αναλυτές έχουν χωρίσει το φόβο σε βαθιά και σε επιφανειακά στρώματα, αλλά αν ακολουθήσεις αυτά που λένε οι ψυχολόγοι ή αυτά που λέω εγώ, καταλαβαίνεις τις θεωρίες μας τα δόγματά μας, τις γνώσεις μας, δεν καταλαβαίνεις τον εαυτό σου. Δεν μπορείς να καταλάβεις τον εαυτό σου με βάση τον Φρόυντ, τον Γιούνγκ ή εμένα. Οι θεωρίες των άλλων ανθρώπων δεν έχουν καμία σημασία. Εσύ ο ίδιος είσαι που πρέπει να κάνεις την ερώτηση: Πρέπει ο φόβος να διαιρεθεί σε συνειδητό και ασυνείδητο; Ή υπάρχει μόνο φόβος που του δίνεις διάφορες μορφές; Υπάρχει μόνο μια επιθυμία: η ίδια η επιθυμία. Εσύ επιθυμείς. Τα αντικείμενα της επιθυμίας αλλάζουν, αλλά η επιθυμία είναι πάντα η ίδια. Ίσως με τον ίδιο τρόπο υπάρχει μόνο φόβος. Φοβάσαι όλων των ειδών τα πράγματα αλλά υπάρχει μόνο ένας φόβος.

Όταν συνειδητοποιήσεις ότι ο φόβος δεν μπορεί να διαιρεθεί, θα δεις ότι έχεις βάλει κατά μέρος μία κι καλή αυτό το πρόβλημα του ασυνείδητου και έτσι θα 'χεις γλιτώσει από τους ψυχολόγους και τους αναλυτές. Όταν καταλάβεις ότι ο φόβος είναι μία και μόνη κίνηση που εκφράζεται με διαφορετικούς τρόπους και όταν δεις την κίνησης και όχι το αντικείμενο στο οποίο πηγαίνει η κίνηση, τότε αντιμετωπίζεις μία "τεράστια" ερώτηση: Πως μπορεί να κοιτάξεις το φόβο χωρίς το κομμάτιασμα που έχει καλλιεργήσει ο νους;

Υπάρχει μόνο ολικός φόβος αλλά πως μπορεί το μυαλό που σκέφτεται κομματιαστά να παρακολουθήσει αυτήν την ολική εικόνα; Μπορεί; Ζούμε τη ζωή μας κομματιασμένα και μπορούμε να κοιτάξουμε αυτό τον ολικό φόβο μόνο μέσα από την τμηματική επεξεργασία της σκέψης. Όλη η διεργασία του μηχανισμού της σκέψης υπάρχει για να διαλύει το κάθε τι σε κομμάτια: Σ' αγαπώ και σε μισώ. Είσαι ο εχθρός μου, είσαι ο φίλος μου. Ή η ιδιαίτερη ιδιοσυγκρασία μου, οι τάσεις, η δουλειά μου, η θέση μου, το κύρος μου, η γυναίκα μου, το παιδί μου, η χώρα μου και η χώρα σου, ο θεός μου και ο θεός σου - όλα αυτά είναι το κομμάτιασμα της σκέψης. Και αυτή η σκέψη "κοιτάζει" την ολική κατάσταση του φόβου ή προσπαθεί να την κοιτάξει και την απλοποιεί σε κομμάτια. Άρα λοιπόν βλέπουμε ότι ο νους μπορεί να κοιτάξει αυτό τον ολικό φόβο μόνο όταν δεν υπάρχει κίνηση της σκέψης.

Το ξεπέρασμα του φόβου

Μπορείς να παρακολουθήσεις το φόβο χωρίς προκαθορισμένα συμπεράσματα, χωρίς καμία παρέμβαση της γνώσης που έχεις συσσωρεύσει γι' αυτόν; Αν δεν μπορείς, τότε αυτό που παρακολουθείς είναι το παρελθόν, όχι ο φόβος: Αν μπορείς, τότε παρακολουθείς το φόβο για πρώτη φορά χωρίς την παρέμβαση του παρελθόντος.

Μπορείς να "παρακολουθήσεις" μόνο όταν το μυαλό είναι πολύ ήρεμο, όπως μπορείς να ακούσεις τι λέει κάποιος μόνο όταν το μυαλό σου δεν φλυαρεί συνεχίζοντας διάλογο μέσα του για τα δικά του προβλήματα και άγχη. Μπορείτε με τον ίδιο τρόπο να κοιτάξετε το φόβο χωρίς να σκεφτείτε το αντίθετό του; Έχετε το θάρρος να τον κοιτάξετε πραγματικά και να μην προσπαθήσετε να ξεφύγετε; Όταν λέτε "πρέπει να τον ελέγξω, πρέπει να τον ξεφορτωθώ, πρέπει να τον καταλάβω" προσπαθείτε να ξεφύγετε.

Μπορείτε να παρακολουθήσετε ένα σύννεφο ή ένα δέντρο ή ένα ποτάμι που τρέχει, μ' ένα αρκετά ήρεμο μυαλό γιατί δεν είναι πολύ σημαντικά για σας, αλλά το να παρακολουθήσεις τον εαυτό σου είναι πολύ πιο δύσκολο γιατί εκεί οι απαιτήσεις είναι τόσο ουσιαστικές, οι αντιδράσεις τόσο γρήγορες. Έτσι, λοιπόν, όταν είστε άμεσα σε επαφή με το φόβο ή την απελπισία, τη μοναξιά ή τη ζήλια, ή όποια άλλη άσχημη κατάσταση του νου, μπορείτε να την κοιτάξετε τόσο ολοκληρωμένα ώστε το μυαλό σας να γίνει τόσο ήρεμο ώστε να τη δει;

Μπορεί το μυαλό να διακρίνει το φόβο από τις διαφορετικές μορφές φόβου - να "δεις" τον ολικό φόβο, και όχι αυτό που φοβάσαι; Αν κοιτάξεις μόνο τις λεπτομέρειες του φόβου ή προσπαθήσεις να αντιμετωπίσεις τους φόβους σου έναν έναν, δεν θα φτάσεις ποτέ στο κύριο θέμα που είναι να μάθεις να ζεις με το φόβο.

Το να ζεις με ένα τέτοιο ζωντανό πράγμα όπως είναι ο φόβος απαιτεί ένα μυαλό και μία καρδιά εξαιρετικά ικανά, εντελώς ανοιχτά, χωρίς προκατασκευασμένα συμπεράσματα ώστε να μπορούν να παρακολουθούν κάθε κίνηση του φόβου. Τότε, αν τον παρατηρήσεις και ζήσεις μ' αυτόν - και για να γίνει αυτό δεν παίρνει μια ολόκληρη μέρα, μπορεί να πάρει ένα λεπτό ή ένα δευτερόλεπτο για να γνωρίσεις όλη τη φύση του φόβου - αν ζήσεις μαζί του τόσο ολοκληρωτικά, θα ρωτήσεις αναπόφευκτα: Ποια είναι αυτή η ύπαρξη που ζει με το φόβο; Ποιος είναι αυτός που παρακολουθεί το φόβο, που παρακολουθεί όλες τις κινήσεις των διαφόρων μορφών φόβου και ξέρει συγχρόνως και το κεντρικό γεγονός του φόβου; Είναι ο παρατηρητής ένα νεκρό ον, ένα στατικό ον, που έχει συσσωρεύσει τόση πολύ γνώση και πληροφορίες για τον εαυτό του και είναι αυτό το νεκρό πράγμα που παρατηρεί και ζει με την κίνηση του φόβου; Είναι ο παρατηρητής, το παρελθόν ή ένα ζωντανό πράγμα; Ποια είναι η απάντησή σου; Μην απαντήσεις σε μένα. Απάντησε στον εαυτό σου. Είσαι ο παρατηρητής, ένα νεκρό ον, που παρατηρεί ένα ζωντανό πράγμα ή είσαι εσύ ένα ζωντανό πράγμα που παρατηρεί ένα άλλο ζωντανό πράγμα; Γιατί στον παρατηρητή υπάρχουν και οι δύο καταστάσεις.

Ο παρατηρητής είναι ο λογοκριτής που δεν θέλει το φόβο: Ο παρατηρητής είναι το σύνολο των εμπειριών του για το φόβο. Έτσι, ο παρατηρητής δεν έχει επαφή με αυτό που ονομάζει φόβο. Υπάρχει απόσταση μεταξύ τους. Προσπαθεί πάντα να τον υπερνικήσει ή να ξεφύγει απ' αυτόν και άρα δημιουργείται αυτή η συνεχής μάχη μεταξύ του εαυτού του και του φόβου - αυτή η μάχη που είναι τόσο μεγάλη σπατάλη ενέργειας.

Καθώς παρακολουθείς, μαθαίνεις ότι ο παρατηρητής είναι απλά ένας σωρός από ιδέες και αναμνήσεις χωρίς καμία αξία ή ουσία. Ενώ ο φόβος είναι μία πραγματικότητα και προσπαθείς να καταλάβεις ένα γεγονός με μία αφηρημένη έννοια πράγμα το οποίο βέβαια δεν είναι δυνατόν. Αλλά στην πραγματικότητα είναι ο παρατηρητής που λέει "φοβάμαι", τίποτα διαφορετικό από αυτό που παρατηρεί, που είναι ο φόβος; Ο παρατηρητής είναι φόβος και όταν αυτό έχει κατανοηθεί δεν υπάρχει πια άλλο σκόρπισμα ενέργειας στην προσπάθεια να απαλλαχθείς από τον φόβο, και η χωροχρονική απόσταση μεταξύ παρατηρητή και παρατηρούμενου εξαφανίζεται. Όταν καταλάβεις ότι είσαι ένα μέρος του φόβου σου και όχι ξεχωριστός απ' αυτόν - ότι είσαι φόβος - τότε δεν έχεις να κάνεις τίποτα γι' αυτό: τότε ο φόβος τελειώνει ολοκληρωτικά.

Απόσπασμα από το βιβλίο

"Κρισναμούρτι Η απελευθέρωση απ' το άγνωστο"

Εκδόσεις Καστανιώτη

1985

Μωυσής

Το μαγικό ταξίδι των ηλιαχτίδων…(φωτο)

Το μαγικό ταξίδι των ηλιαχτίδων…(φωτο)

Οι αχτίδες του ήλιου ανοίγουν μονοπάτια στα σύννεφα φτάνοντας στη γη, περνούν μέσα από τα κλαδιά των δέντρων, βρίσκουν τη θάλασσα στο δρόμο τους ή «καραδοκούν» πίσω από κλειστά παραθυρόφυλλα προκειμένου να παίξουν παιχνίδια με τα φύλλα, τα κύματα ή το σκοτάδι. ‘Ισιες και πυκνές κατεβαίνουν σαν μπόρα από τον ουρανό, αφήνοντας το στίγμα τους από όπου κι αν περάσουν, ενώ σε αυτό το μαγικό ταξίδι τους από την ανατολή μέχρι τη δύση του ήλιου βρίσκουν «συνοδοιπόρο» το φωτογραφικό φακό που τις ακολουθεί πιστά. Πώς αλλιώς, άλλωστε, όταν «υπόσχονται» υπέροχες εικόνες στο πέρασμά τους… Απολαύστε τες παρακάτω...
 
πηγή: εδώ

Όταν το σώμα προκαλεί την ψυχή να μιλήσει...!!!!

Όταν το σώμα προκαλεί την ψυχή να μιλήσει...!!!!

Υπάρχουν φορές που το σώμα θέλει να κινητοποιήσει όλο το ανθρώπινο σύστημα όταν εκείνο έχει πιεστεί για ή σε κάτι. Πολλές φορές αφήνουμε τα συμπτώματα να φανούν στο σώμα μας για να αναρωτηθούμε και μετά να κινητοποιηθούμε. 

Είναι περισσότερο εύκολο κάποιος να προσπεράσει κάτι που μπορεί να τον θυμώνει, να τον πιέζει, να τον ενοχλεί, το σώμα όμως θα έρθει για να του υπενθυμίσει ότι μ’ αυτόν τον τρόπο απλώς το κουκουλώνει και στην ουσία του, δεν το αντιμετωπίζει. Οι περισσότεροι θέλουν να ακούσουν καθαρά από τον γιατό που έχουν επισκεφτεί ότι οργανικά είναι καλύτερα από ποτέ, για να αναρωτηθούν μετά «άρα τι μου συμβαίνει».

Οι περισσότεροι από εμάς, κάποιες στιγμές στη ζωή μας, ανατρέξαμε σε γιατρούς για ένα απλό ενόχλημα, κι ενώ κάναμε ένα σωρό εξετάσεις και αποκλείσαμε όλες τις εκδοχές, τελικά ακούσαμε το γιατρό μας να μας λέει ότι "είναι ψυχολογικό". 

Εκεί έρχεται και ο φόβος του καθενός, ότι, τι μπορεί πραγματικά να του συμβαίνει. Δυστυχώς η κοινωνία μας για αμυντικούς λόγους όποιος μπορεί να βρεθεί σε μία φάση μπερδέματος, «εσωτερικού σκαλώματος» ή απλά σε μία εσώτερη σύγχυση ερμηνεύεται με τον τίτλο «είναι τρελός». Είναι γεγονός ότι δεν έχουμε αντιληφθεί ακόμα πόσο σημαντικό ρόλο παίζει ο ψυχολογικός παράγοντας στη ζωή μας. 

Οι άνθρωποι, ακόμα και σήμερα, φοβούνται να εκφράσουν φόβους ή αδυναμίες τους σε ειδικούς, ενώ ξέρουν ότι αυτό είναι ένα σημαντικό κομμάτι της γιατρειάς τους. Τα σωματικά συμπτώματα, λοιπόν, που δεν προκαλούνται από οργανικά ή παθολογικά αίτια ονομάζονται ψυχοσωματικά. Είναι πολύ σημαντικό πριν προβούμε στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για ψυχοσωματικό σύμπτωμα, θα πρέπει να είμαστε με την καθοδήγηση του γιατρού, απολύτως σίγουροι ότι δεν υπάρχει καμία οργανική αιτία.

Τα συμπτώματα αυτά, αποτελούν την σωματοποιημένη εξωτερίκευση συναισθημάτων ή ψυχολογικών συγκρούσεων του ατόμου.

Ένα απλό παράδειγμα: μπορεί να μας έχει ενοχλήσει μία συμπεριφορά ενός φιλικού μας προσώπου, σκεφτόμαστε να του μιλήσουμε και να του πούμε αυτό που μας έχει ενοχλήσει, αλλά παράλληλα το μετανιώνουμε ή προβάλλουμε άλλους λόγους και θέματα για να μη τον συναντήσουμε, υπάρχει φόβος, να πούμε αυτό που αισθανόμαστε, ή ότι θα κριθούμε;

Έτσι, κάθε φορά που είναι να συναντηθούμε νιώθουμε κάποια ενόχληση στο στομάχι, δυσφορία, ταχυκαρδία, μούδιασμα. Αναρωτιόμαστε για την έντονη σωματική ενόχληση και πηγαίνουμε στον γιατρό. 

Το μυαλό μας μπορεί να ξέχασε τα αρνητικά συναισθήματα που βιώναμε, το σώμα μας όχι. Χτυπάει «καμπανάκια» για να μας το θυμίζει, για να προστατεύσουμε τον εαυτό μας.

Επίσης, το ψυχοσωματικό σύμπτωμα μπορεί, να εξυπηρετεί ένα σκοπό, να διευκολύνει. Για παράδειγμα, μια γυναίκα εμφανίζει πολύ συχνά συμπτώματα πονοκεφάλου, για να αποφύγει τη σεξουαλική επαφή με τον άντρα της ή ένας υποψήφιος φοιτητής μπορεί να παθαίνει συχνές κρίσεις πανικού, γιατί δυσκολεύεται (εκείνος ή η οικογένεια) να φύγει από το πατρικό σπίτι.

Οι ψυχολογικές συγκρούσεις πραγματώνονται συνήθως στο ασυνείδητο του ατόμου με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να τις ελέγξουμε, να τις χειριστούμε. Γι’ αυτό άλλωστε είναι δύσκολο να αντιμετωπίσουμε τις ψυχοσωματικές ενοχλήσεις μας. Ας σκεφτούμε πως η εκδήλωσή τους είναι μια ‘φωνή βοήθειας’ που κραυγάζει η ψυχή μας. Μόνο έτσι, θα την ακούγαμε.

Κατάθλιψη χωρίς κατάθλιψη

Οι περισσότεροι από εμάς στο άκουσμα της έννοιας κατάθλιψη μπορεί να τρομάξουμε, να θορυβηθούμε, να φοβηθούμε και στο τέλος να προσπαθήσουμε να κρυφτούμε από τον ίδιο μας τον ευατό. 

Κάποιοι μπαίνουν πολύ εύκολα να δώσουν ερμηνείες όταν αντικρίσουν μία συμπεριφορά σ’ ένα οικείο τους πρόσωπο που δεν είναι η σύνηθης. Παράδειγμα αρκετοί νομίζουν ότι βλέποντας κάποιον να είναι θλιμμένος να βιαστεί να τοποθετήσει την ταμπέλα ότι έχει κατάθλιψη, ακόμα και αν το σώμα έχει παρουσιάσει κάποια συμπτώματα, ή είναι ή όχι εμφανής στην διάθεση του, είναι θέμα «ταμπελοποίησης» να τοποθετηθεί κάποιος σε μία κατάσταση.

Δικαίωμα να αισθάνονται όλοι διαφορετικά συναισθήματα σε διαφορετικές φάσεις της ζωής τους όλοι έχουν. Αυτό που είναι κυρίως να τους κινητοποιήσει είναι όταν αυτή η συμπεριφορά ή καλύτερα τα στοιχεία αυτής της συμπεριφοράς είναι επαναλαμβανόμενα και συχνά στην ένταση τους. 

Αρκετοί που έχουν κλινική κατάθλιψη έχουν την αίσθηση διαρκώς ότι είναι πιεσμένοι, λυπημένοι, απογοητευμένοι και αναστατωμένοι και στον καθένα να σωματοποιηθεί διαφορετικά από τον άλλον. Με κάποιο δερματικό σύμπτωμα, μ’ ένα πόνο, με πιέσεις στον αυχένα (εξου και το αυχενικό σύνδρομο). 

Το συναίσθημα του πόνου έπειτα από μία απώλεια έιναι μία φυσιολογική διαδιακασία για να ξεπεράσει κανείς το πλήγμα, στον καθένα όμως έχει και μία διαφορετική χρονική συχνότητα. Στην κλινική κατάθλιψη όταν το πένθος μετατραπεί σε μελαγχολία ή όταν μία απώλεια έχει δώσει ένα πολύ σοβαρό χτύπημα στην αυτοεκτίμηση του ατόμου τότε η κινητοποίηση είναι να γίνει άμεσα από το άτομο.

Μερικά από τα συμπτώματα της κατάθλιψης είναι η διαρκής αυπνία, οι ανωμαλίες στην διατροφή, η δυσκολία συγκέντρωσης μνήμης ή η λήψη απόφασης.

Όλες οι ασθένειες μπορούν να θεωρηθούν ως ψυχοσωματικές με την έννοια ότι η αντίδραση του μυαλού (ψυχή) μπορεί να εκδηλώσει μια σωματική νόσο (σώμα). Μερικές κλινικές ασθένειες μπορεί να επηρεαστούν πολύ από ψυχολογικούς παράγοντες. 

Τέτοιες είναι το σύνδρομο του ευερέθιστου εντέρου, η υπέρταση, το έλκος στομάχου και το έκζεμα. Σωματικά συμπτώματα μπορεί να προκληθούν από άγχος και αγωνία. Για παράδειγμα από το άγχος μπορεί να εκδηλωθούν πονοκέφαλοι ή μυϊκοί πόνοι. 

Αισθήματα αγωνίας και ανησυχίας μπορεί να οδηγήσουν σε ναυτία και διάρροια. Ο φόβος μπορεί να δημιουργήσει ταχυκαρδία, εφίδρωση, ή αίσθημα «κόμπου» στο στομάχι.
Πολλοί είναι οι λόγοι που οδηγούν στην ψυχοσωματική διαταραχή. Η πιο κοινή αιτία είναι όταν τα συναισθήματα καταπιέζονται και τότε αναγκαστικά εκδηλώνονται μέσω σωματικών συμπτωμάτων. 

Τα παιδιά μπορεί να μάθουν σε μια τέτοια συμπεριφορά και μετά αυτή να συνεχίζεται και στην ενήλικη ζωή τους. Προσωπικές δύσκολες καταστάσεις στο σπίτι ή στην εργασία, ένα διαζύγιο, μία μετακόμιση ή ένα πένθος μπορεί να καταλήξουν σε σωματικές εκδηλώσεις και να δυσχεραίνουν ήδη υπάρχουσες ασθένειες.

Ίσως η πλειονότητα των ανθρώπων αντιμετωπίζοντας ένα βασανιστικό και χρόνιο σύμπτωμα κατέληξε να ακούσει ύστερα από πολλές και λεπτομερείς εξετάσεις ότι δεν υπάρχει κάποια προφανής αιτία και ότι το πρόβλημα είναι «ψυχολογικό», μια διάγνωση που δημιουργεί ανάμεικτα συναισθήματα με κυρίαρχο αυτό της ανασφάλειας και του άγχους, ενώ άρνηση και δυσπιστία κυριαρχούν. 

Ταυτόχρονα με όλα αυτά οι άνθρωποι έχουν την αίσθηση ότι κάποια διάγνωση δεν έγινε σωστά, κάποιες πληροφορίες δεν αξιολογήθηκαν σωστά ή ακόμη και μια διάχυτη αίσθηση επιστημονική ανεπάρκειας.

Ο συνδυασμός όλων αυτών είναι απολύτως δικαιολογημένος και πολλές φορές επιβεβλημένος από την άγνοια αλλά και από τη μικρή έως ελάχιστη σημασία που δίνεται ή δινόταν στην ψυχική και συναισθηματική κατάσταση και στον κυρίαρχο ρόλο που διαδραματίζει αυτή σε όλες τις πτυχές της ζωής

Πως βλέπουμε την αρρώστεια

Σύμφωνα με την παράδοση της ιατρικής η αρρώστεια είναι η εκδήλωση μίας συγκεκριμένης οργανικής αιτιολογίας, στην οποία πρώτα γίνεται διάγνωση και μετά θεραπεία. (Κατάκη Χ. 2003).

Σύμφωνα με την θεώρηση λοιπόν αυτή η αρρώστεια είναι ένα αποτέλεσμα αρκετών ιατρικών τα οποία μόλις εντοπιστούν επιχειρείται ώστε να καταπολεμηθούν.

Yπάρχουν κάποιες ενδείξεις ότι οι γνωστικοσυγκινησιακές κατασκευές επιδρούν στην σωματική υγεία η μονομερής αιτιά της επιστήμης δεν τις λαμβάνει υπόψην της, μ’ αποτέλεσμα η καθοριστική αντιμετώπιση μιας αρρώστειας να μην επιλύνεται άμεσα. (Morgeson, 1999).

Στις ημέρες μας είναι λίγοι –ακόμα- εκείνοι που απευθύνονται σε ειδικούς της ψυχικής υγείας για την αντιμετώπιση των σωματικών τους συμπτωμάτων, αφού ακόμα και στην παραδοχή τους από τους ειδικούς ή από τους πάσχοντες είναι σχεδόν ανέφικτο να βρεθούν οι δομές που θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τα συμπτώματα αυτά ολιστικά. 

Η χώρα μας τουλάχιστον βρίσκεται ακόμα πολύ μακριά ώστε να κατατάξει στα πλαίσια της μία ολιστική συνενετική προσέγγιση της υγείας, όπου θα μπορούσε να οδηγεί σε μία αποτελεσματικότερη πρόληψη σε ψυχοκοινωνικά και οργανικά προβλήματα.

Η γεφύρωση ανάμεσα στο νου και το σώμα προχωρά μέσα από διεπιστημονικές έρευνες, κυρίως έμφαση δίνεται σε ότι αφορά την λειτουργία του εγκεφάλου (Cozolino, 2002).
Κλάδοι όπως η νευροψυχολογία, είναι πεδίο όπου διεξάγεται ο αγώνας για την κατανόηση της σχέσης νου και σώματος.

Το ανοσοποιητικό μας σύστημα επηρεάζεται από παράγοντες που σχετίζονται με το ψυχολογικό και το ψυχοκοινωνικό τρόπο ζωής, όπως οι κρίσεις πανικού και ο τρόπος ζωής του καθενός. Το στρες και η κατάθλιψη μειώνουν την αντίσταση των αντισομάτων, το πως όμως αντιδρά το ανοσοποιητικό σ’ ένα ενήλικα έχει να κάνει καθαρά με τα παιδικά του βιώματα.

Από τον χώρο της ψυχοθεραπείας τόσο τα σωματικά όσο και τα ψυχολογικά συμπτώματα δεν είναι απαραίτητα άμεσα συνδεδεμένα με κάποια αντικειμενικά κριτήρια στρες, αλλά με τον τρόπο που ένα συγκεκριμένο ερέθισμα αξιολογείται από εκείνο που το λαμβάνει. 

Έχει άμεση σχέση ο τρόπος αξιολόγησης ενός συμβάντος από το κάθε άτομο χωριστά. Το σωματοποιημένο στρες (Cummings, 2001) είναι ένας κύριος λόγος που αρκετοί κυρίως στις ΗΠΑ επισκέπτονται ειδικούς ψυχικής υγείας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υπάρχει κάποια οργανική αιτία παρολαυτά.

Με κινητήριο την ψυχοθεραπεία κάποιος δύναται να αντιμετωπίση τα σωματικά συμπτώματα αλλά και τα ψυχοκοινωνικά προβλήματα που παρουσιάζονται. 

Τα οργανικά και ψυχοκοινωνικά συμπτώματα αντιμετωπίζονται ως εκδηλώσεις της λειτουργίας ολόκληρου του οικογενειακού συστήματος, μπορεί να συμβάλει στην αποφυγή εκδήλωσης, στην μείωση ή και στην απάλειψη σωματικών διαταραχών του ίδιου του ατόμου αλλά και της οικογένειας του. 

Κάποιος θα αναρωτιέται πως η οικογένεια μπορεί να επηρεαστεί από το ένα μέλος της στην εμφάνιση ή και στην εκδήλωση κάποιων σωματικών συμπτωμάτων.!

Η οικογένεια αλλά και όλες οι ευρύτερες κοινωνικές ομάδες ορίζονται ως βιοψυχοκοινωνικά συστήματα τα οποία ανταλάσσουν ύλη και ενέργεια με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας τους. 

Ως ψυχοκοινωνική και βιολογική δομή μπορεί να είναι ξεχωριστή αλλά είναι αλληλένδετη έννοια (Miller, 1978 Laszio, 1979) Τα ονοματιζόμενα ψυχοσωματικά που αντιμετωπίζει μεγάλο εύρος του πληθυσμού, ξεκινούν από πονοκεφάλους, καρδιοπάθειες, κακοήθεις όγκους, αλλά και ατυχήματα. 

Η υγεία του καθενός και η ασθένεια θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα ενιαίο και συλλογικό φαινόμενο. Όπως αναφέρθηκε και προηγουμένως ένας μικρός πληθυσμιακός αριθμός απευθύνεται σε ειδικούς ψυχικής υγείας με αίτημα οργανικές ασθένειες. 

Τα δικά τους συμπτώματα ή ακόμα και εκείνων των μελών τους μπορεί να αναφερθούν συχνά ανάμεσα σε άλλα προβλήματα που τους απασχολούν ή που προκύπτουν στο πλαίσιο μιας αφήγησης της προσωπικής οικογενειακής τους ιστορίας. Εξάλλου στην διάρκεια μιας ψυχοθεραπείας οι συνδέσεις μεταξύ των αδιεξόδων που μπορούν να νιώθουν τα μέλη γίνεται με αυθόρμητο τρόπο. 

Αρκετοί μπορούν να κάνουν συνδέσεις με γεγονότα και ιστορίες που μπορεί αν έχουν διεξαχθεί μέσα στο οικογενειακό πλαίσιο όπως όταν κάποιος καταστραφεί οικονομικά μπορεί να φτάσει σ’ ένα σημείο τον εαυτό του όπου να μην επιθυμεί να μην ζει και έτσι να χάσει την ζωή του. 

Ή μία μητέρα που δηλώνει σχεδόν πάντα στην ζωή της φιλάσθενη και χωρίς να είναι ευτυχισμένη, τα μέλη της την θυμούνται σχεδόν πάντα άρρωστη και μόλις μεγαλώσουν τα παιδιά και κάπως «τακτοποιηθούν» μία έντονη ασθένεια μπορεί να είναι και καταλυτική για την ζωή της. Η επίγνωση ότι ο ψυχισμός επηρεάζει την λειτουργία του οργανισμού είναι βαθιά ριζωμένη ως άποψη στην συνείδηση του ανθρώπου. 

Είναι λίγοι εκείνοι που αντιδρούν στην εμφάνιση των ψυχοκοινωνικών παραγόντων και στην σημασία τους στην σωματική υγεία.

Βασική συνθήκη δημιουργίας των ψυχοσωματικών συμπτωμάτων είναι το άγχος, το στρες η ψυχική πίεση που δεν εκδηλώνονται και δεν αντιμετωπίζονται. 

Καταπιεσμένα συναισθήματα, απωθημένες σκέψεις που βρίσκονται καλά κρυμμένα και δεν θέλουμε να τα επικοινωνήσουμε ή πολλές φορές δεν έχουμε τη δύναμη να τα αντιμετωπίσουμε βρίσκουνε τρόπο έκφρασης μέσα από το σώμα. 

Με τον τρόπο αυτό, μέσω του συμπτώματος εξακολουθούν να μας υπενθυμίζουν την παρουσία τους και να κάνουν ακόμη πιο ισχυρή την ύπαρξη τους μέσα μας.

Τα ψυχοσωματικά συμπτώματα μπορούν να εξυπηρετούν ένα σκοπό, να διευκολύνουν έμμεσα το άτομο στην πραγματοποίηση ενός επιθυμητού στόχου. Για παράδειγμα, ένας εργαζόμενος μισεί την εργασία του, το εργασιακό του περιβάλλον, αρνητικά συναισθήματα γεμίζουν για μεγάλο χρονικό διάστημα τη ζωή του. 

Μολαταύτα, δεν έχει τη δύναμη για πολλούς παράγοντες να παραιτηθεί, τα αρνητικά συναισθήματα και όλη αυτή η καταπίεση εκφράζονται μέσα από σοβαρά επαναλαμβανόμενα σωματικά συμπτώματα που τον καθηλώνουν σε συνεχείς απουσίες από τη δουλειά και αναρρωτικές άδειες που σαν αποτέλεσμα έχουν την απόλυση του.

Σε κάθε περίπτωση μέσα από ποικίλες δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο καθένας από εμάς στην προσπάθεια του να επιβιώσει και να προσαρμοστεί μέσα στο περιβάλλον είναι γεγονός ότι η πραγματική φωνή της ψυχής μας θα εκφραστεί όσο και να προσπαθούμε να μειώσουμε την ένταση της ή να την αγνοήσουμε. 

Η σύγχρονη συμβουλευτική προσφέρει βοήθεια σε αυτή ακριβώς την κατεύθυνση κι αυτό μπορεί να γίνει με σύντομο αλλά και ουσιαστικό τρόπο φτάνει ο καθένας από εμάς να έχει πραγματικά τη θέληση να ακούσει τον εσωτερικό του εαυτό και να μεταβάλλει τη στάση του.

Βαϊτσου Δήμητρα
Ψυχοθεραπεύτρια - Ψυχολόγος

You might also like:

Ασθένεια - Η ψυχή μας μιλάει.

Ασθένεια - Η ψυχή μας μιλάει.

Μάθετε το κρυφό μήνυμα που περιέχει κάθε ασθένεια.

Τι γίνονται τα συναισθήματα που καταπνίγουμε ; Πού πηγαίνουν οι ανάγκες μας που καταπιέζουμε; Τι συμβαίνει στα θέλω μας που δεν τολμάμε να εκφράσουμε; Η απάντηση είναι κοινή: βυθίζονται στα βάθη του είναι μας, στις αποθήκες του ψυχισμού μας. Όταν αυτές οι αποθήκες γεμίσουν ασφυκτικά τότε τα καταπιεσμένα συναισθήματα, ανάγκες και επιθυμίες μας σπάνε τις πόρτες αυτών των αποθηκών και ξεχύνονται είτε στην ψυχολογική μας κατάσταση είτε στο σώμα μας περιέχοντας ένα κρυφό μήνυμα.

Της Ιουλίας Πιτσούλη

Θυμάστε τότε που σας είχαν πιάσει νευρικά γέλια και που με κόπο καταφέρατε να τα καταπνίξετε πριν σας αντιληφθεί εκείνος που δεν έπρεπε; Μπορείτε να ανακαλέσετε στη μνήμη σας τις φορές που είχατε κατακλυστεί από πανικό και που μόλις μπορέσατε να κρατήσετε την ψυχραιμία σας και να συγκρατήσετε τις κραυγές σας; Κι εκείνες τις στιγμές που το κλάμα σας ανέβηκε σαν κόμπος στο λαιμό αλλά καταφέρατε να καταπιείτε τα δάκρυά σας ή τις διαμαρτυρίες σας; Όλοι έχουμε παρόμοιες στιγμές να θυμηθούμε. Τι έγιναν όμως τα ξεσπάσματα γέλιου που συγκρατήθηκαν, τα δάκρυα που δεν κύλησαν , οι κραυγές που δεν ακούστηκαν; Κι αν το προχωρήσουμε ακόμα περισσότερο, τι να έγιναν άραγε οι βρισιές που δεν ξεστομίστηκαν, οι πόθοι που δεν εκφράστηκαν , τα παράπονα που δεν ειπώθηκαν; Χάθηκαν; Για την ψυχολογία η απάντηση είναι ένα στρογγυλό όχι. Η φυσική σπεύδει να συνηγορήσει επισημαίνοντας πως τίποτα μα τίποτα δεν χάνεται στη φύση κι άσχετα αν εμείς το ονομάζουμε δάκρυ, γέλιο , σκέψη ή επιθυμία , φως, θερμότητα ή ηλεκτρομαγνητισμό όλα μπορούν να θεωρηθούν ενέργεια. Και η ενέργεια ποτέ δεν χάνεται. Μπορεί όμως να μεταλλαχθεί. Κάπως έτσι ξεκίνησαν οι μεγάλες ανακαλύψεις της ψυχοσωματικής ιατρικής που επιβεβαιώνει πως συναισθήματα, ανάγκες και επιθυμίες που συγκρούονται μέσα μας ή δεν βρίσκουν τρόπο να ικανοποιηθούν γίνονται τελικά οι μυστικοί συνωμότες που μαζί με τους διάφορους νοσογόνους παράγοντες καταβάλουν το αμυντικό μας σύστημα. Αν και για μακρύ διάστημα η συντηρητική και υλιστική πτέρυγα των επιστημόνων αρνούνταν να δεχθεί την άμεση σχέση όλων των ασθενειών με την ψυχική μας κατάσταση , η πανάρχαια εμπειρική γνώση των λαών δεν έτρεφε καμιά αμφιβολία για τη σχέση της λύπης με την ασθένεια.
 

Το θυμωμένο στομάχι
Οι σαμάνοι , οι αρχαίοι Ασκληπιάδες και οι θεραπευτές άλλων εποχών γνώριζαν πως οι ψυχικές καταστάσεις είχαν άμεσο αντίκτυπο στην κατάσταση της υγείας και είχαν ήδη παρατηρήσει πως συγκεκριμένα αρνητικά συναισθήματα είχαν την τάση να μετατρέπονται σε εξίσου συγκεκριμένες ασθένειες. Χρειάστηκε όμως να περάσουν πολλοί αιώνες για να συστηματοποιηθεί αυτή η γνώση. Στην πραγματικότητα όλες οι ασθένειες δεν είναι παρά αντανακλάσεις των εσωτερικών μας συγκρούσεων και των ανομολόγητων πόθων μας. Αυτή η άποψη από την οποία θα απέστρεφαν το πρόσωπο οι αυστηρά προσηλωμένοι στο υλιστικό μοντέλο ζωής γιατροί παλαιότερων εποχών σήμερα είναι πλέον όχι μόνο σεβαστή αλλά και αντικείμενο συστηματικής μελέτης από πολλά ερευνητικά κέντρα. Η νευροβιολογία και οι μελέτες της χημείας του εγκεφάλου επιβεβαιώνουν πως κάθε συναίσθημα και κάθε σκέψη μεταφράζεται σε ηλεκτροχημικές μεταβολές που συντελούνται μέσα στο σώμα. Υπάρχουν σκέψεις που μπορούν να προκαλέσουν πραγματική ηλεκτροχημική θύελλα στον οργανισμό μας. Μια σκέψη για άμεσο κίνδυνο της ζωής στέλνει αστραπιαία μηνύματα συναγερμού σε ολόκληρο το σώμα κάνοντας την καρδιά να χτυπά ξέφρενα, το πεπτικό σύστημα να αναστέλλει τη λειτουργία του, τους πνεύμονες να υπερλειτουργούν, τους μύες να συσφίγγονται και την αδρεναλίνη να ξεχύνεται ορμητικά. Μια σκέψη που αφορά σε κάτι πιο ήρεμο ή ακόμα και κοινότοπο όπως αυτές που κάνουμε συνήθως δεν έχει τόσο θεαματικό αντίκτυπο στο σώμα ωστόσο αφήνει κι αυτή το ηλεκτρικό και χημικό της αποτύπωμα στον οργανισμό. Το βέβαιο είναι πως όσο πιο έντονα τα συναισθήματα, οι ανάγκες και οι επιθυμίες , ιδίως όταν παραμείνουν ανέκφραστες, τόσο βαθύτερα τα αχνάρια που αφήνουν μέσα μας. Κι αν αυτό κρατήσει καιρό αργά ή γρήγορα θα βρουν μια χαραμάδα να ξεγλιστρήσουν, να βγουν στο φως. Είτε ως νεύρωση , είτε ως σωματική ασθένεια. Ο Ντήπακ Τσόπρα στο βιβλίο του «Κβαντική Θεραπεία» μιλάει για χαρούμενο και λυπημένο στομάχι, για θυμωμένα νεφρά και φοβισμένο αυχένα εξηγώντας πως τα συναισθήματά μας διαποτίζουν κάθε όργανο, μόριο και κύτταρο του σώματός μας. Όμως , αν οι γιατροί που υιοθετούν την ψυχοσωματική προσέγγιση αναζητούν πίσω από την ασθένεια έναν ψυχικό παράγοντα, οι ασχολούμενοι με τη μεταφυσική πάνε ακόμα πιο πέρα: βλέπουν την ασθένεια όχι σαν ξέσπασμα αλλά σαν ανακούφιση της ψυχής που επιτέλους έχει βρει έναν τρόπο να εκφράσει τις βαθύτερες ανάγκες της.
 

Η Επανάσταση των Καλόβολων
Συχνά αρνούμεθα να παραδεχθούμε ότι θέλουμε αγάπη και φροντίδα. Τότε αναλαμβάνει το σώμα να εκδραματίσει την ανάγκη μας και μας στέλνει στο κρεβάτι και στην αναγκαστική φροντίδα των άλλων που δεν μπορούμε πλέον να αρνηθούμε. Δεν έχει σημασία αν αυτή τη φροντίδα την προσφέρει ένα αγαπημένο πρόσωπο, ή ένας άγνωστος γιατρός και κάποιες νοσοκόμες. Στην ουσία έχει εκπληρωθεί το βαθύτερο αίτημα επιστροφής μας σε μια κατάσταση όπου είμαστε απαλλαγμένοι από φροντίδες και αφημένοι στη μέριμνα κάποιου άλλου. Ένα είδος παλινδρόμησης σε άλλες πιο παιδικές εποχές που εγκαταλείπαμε τον εαυτό μας στα στοργικά χέρια κάποιου μεγάλου. Από εσωτερική σκοπιά η ασθένεια είναι ένας τρόπος να ζητήσουμε αγάπη, να απαλλαγούμε για λίγο από τις ευθύνες, να αποφύγουμε δύσκολες καταστάσεις , να διεκδικήσουμε και… να εκδικηθούμε. Αυτό το τελευταίο όσο παράξενο κι αν μοιάζει είναι πολύ αληθινό. Συχνά μια ασθένεια έρχεται ως τιμωρία του εαυτού μας ή κάποιου άλλου προς τον οποίο απευθύνουμε το μήνυμα «κοίτα σε τι κατάσταση με έφερες». Ταυτόχρονα ο ασθενής, μέσα στην ανημποριά του αποκτά ένα είδος εξουσίας που επιτέλους μπορεί να ασκεί προς εκείνους που τον φροντίζουν. Από παιδιά έχουμε διαπιστώσει ότι ελέγχουμε τους οικείους μας μάλλον περισσότερο ξαπλωμένοι στο κρεβάτι του πόνου παρά όρθιοι και υγιείς. Οι μητέρες που μπορεί να έχουν στραφεί και προς άλλα ενδιαφέροντα επιστρέφουν και πάλι για να ξενυχτήσουν στο προσκεφάλι του παιδιού όπως τα ενήλικα παιδιά που απασχολημένα με τις υποχρεώσεις τους μπορεί να έβλεπαν αραιά και που τους ηλικιωμένους γονείς περνούν πολύ περισσότερες ώρες κοντά τους όταν αυτοί κείτονται ασθενείς στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου. Με λίγα λόγια η ασθένεια είναι ένας τρόπος να εξασφαλίζουμε την συχνότερη παρουσία των άλλων κοντά μας. Δεν είναι ίσως ο πιο σοφός. Αλλά είναι μια διέξοδος. Όπως το συνάχι που συχνά ξεσπάει επειδή πνίξαμε τόσα δάκρυα μέσα μας που στο τέλος ξεχειλίζουν από τη μύτη! Όπως ο καρκίνος, που σύμφωνα με αυτή την προσέγγιση εμφανίζεται σε άτομα που ήταν πάντα πρόθυμα, εξυπηρετικά και γίνονταν θυσία για τους άλλους ή κυνηγούσαν με μανία την τελειότητα και υπηρετούσαν με αυτοθυσία τις υποχρεώσεις και τα πρέπει τους. Είτε ως εξυπηρετητές των άλλων είτε ως περφεξιονιστές έθεσαν τον εαυτό τους κάτω από άκαμπτους κανόνες που δεν τους επέτρεπαν να ξαποστάσουν, να ζητήσουν για τον εαυτό τους, να διεκδικήσουν ή να πουν «δεν γίνεται».
 

Φρόντισέ με, Αγάπα με!
Παρ’ όλα αυτά, κάτι μέσα τους επιθυμούσε διακαώς κάποιον να τους φροντίσει κι αυτούς, κάπου να αφεθούν και να στηριχθούν όχι μόνο να στηρίζουν. Αν αυτές οι απαιτήσεις του ψυχισμού, που καταπιέστηκαν και απωθήθηκαν σε σημείο που συχνά να μη γίνονται αντιληπτές ,δεν αναγνωριστούν και δεν τιμηθούν τότε θα γλιστρήσουν στο σώμα και με τη μορφή μιας σοβαρής ασθένειας όπως ο καρκίνος θα απαιτήσουν αυτό που το ίδιο το άτομο δεν τολμούσε να κάνει: να φερθεί άκρως εγωιστικά. Όπως επισημαίνει ο Ρύντιγκερ Ντάλκε στο βιβλίο του « Η ασθένεια ως γλώσσα της ψυχής» (εκδόσεις Πύρινος Κόσμος) «με την έκρηξη της ασθένειας φανερώνεται ένα μεγάλο μέρος της κρυφής απαίτησης του εγώ. Βγαίνοντας στην επιφάνεια προκαλεί μεγάλη έκπληξη στο περιβάλλον του ασθενούς γιατί ακόμα και τα ειρηνικότερα άτομα απαιτούν ξαφνικά να περιστρέφεται το παν γύρω τους και γύρω από την ασθένειά τους. Ό,τι μέχρι τώρα δεν τολμούσε ο ασθενής να το εκφράσει ως δική του γνώμη ανεβαίνει τώρα από τη σκιά και ζητά την ικανοποίησή του.» Αν και οι οικείοι ξεβολεύονται , αυτή η στάση αποτελεί ένα είδος θεραπείας για το ίδιο το άτομο που επιτέλους διεκδικεί την ικανοποίηση των δικών του αναγκών και επαναστατεί στα καθήκοντά του ως κόρη ή γιος, γονιός , υπάλληλος ή στυλοβάτης των άλλων. Συχνά παρατηρούμε πως εκείνοι που ήταν οι κάποτε εργατικοί, υποταγμένοι, σιωπηλοί, υπομονετικοί και τόσο συμπαθητικοί γεμάτοι αλτρουισμό και προθυμία να βοηθήσουν τους άλλους γίνονται ιδιότροποι και απαιτητικοί ασθενείς που χορεύουν τους άλλους στο ταψί. Στην πραγματικότητα αυτό που μας φαίνεται ως παραξενιά και απαιτητικότητα δεν είναι παρά το ξέσπασμα των καταπιεσμένων δικών τους επιθυμιών που χρόνια τις είχαν υποτάξει δίνοντας το προβάδισμα στους άλλους.
  Τα Κρυμμένα Μηνύματα
Παρόμοιοι εσωτερικοί ψυχικοί μηχανισμοί υπαγορεύουν την εμφάνιση διαφόρων μορφών ασθενειών κάθε μια από τις οποίες αποκαλύπτει βαθύτερες απωθημένες καταστάσεις. Η Κάρολαιν Μυς, στο βιβλίο της «Ανατομία του Πνεύματος» και η Λουίζ Χέη στα δικά της βιβλία συμπληρώνουν τον Ντάλκε ως προς τους κρυφούς ψυχικούς παράγοντες που πυροδοτούν τις διαταραχές της υγείας και που μοιάζουν σαν μικρά θεατρικά έργα ή τελετουργικά που έχουν πάρει τη θέση αυτών που πραγματικά χρειαζόμαστε. Ας δούμε μερικά από αυτά.
 

Κρυολόγημα: αν κάποια στιγμή θέλατε έντονα να κλάψετε και συγκρατήσατε τα δάκρυά σας καταπιέζοντας τα συναισθήματά σας είναι πολύ πιθανό μερικές μέρες αργότερα αυτή η εσωτερική κατάσταση να βρήκε διέξοδο σε ένα γερό κρυολόγημα όπου τα μάτια δακρύζαν και η μύτη έτρεχε σαν βρύση –όπως θα ήθελαν να τρέχουν τα δάκρυα αν είχατε επιτρέψει στη λύπη σας να εκφραστεί. Οι λυγμοί που καταπνίγηκαν βρίσκουν διέξοδο στο βήχα που ως σωματική έκφραση έχει παρόμοια εκδήλωση. Από μακριά δεν μπορεί κανείς να πει αν κάποιος τραντάζεται από λυγμούς ή από βήχα. Η ίδια η λέξη κρυολόγημα υποδηλώνει κάτι που σας έκανε «να κρυώσετε μέσα σας» και εκφράζει τη βαθύτερη ανάγκη σας για ζεστασιά και θαλπωρή. Το κουκούλωμα με ζεστά ρούχα και ο πυρετός είναι μεταμφιεσμένες εκδηλώσεις αυτής της ανάγκης, όπως οι εντριβές δεν είναι παρά υποκατάστατα του χαδιού και της επαφής που η ψυχή σας είχε ανάγκη
  Βήχας: είναι κι αυτός ένα ένδυμα. Κάτω του κρύβονται λόγια, γνώμες, διαμαρτυρίες , βρισιές ή δηλώσεις που δεν τολμήσαμε να ξεστομίσουμε. Προτιμήσαμε να τις καπιούμε. Αλλά μας έκατσαν στο λαιμό. Έτσι μας «έπνιξαν» όπως ο αποπνικτικός βήχας. Η απόχρεμψη που συχνά συνοδεύει το βήχα έχει επιπλέον ένα χαρακτήρα επιθετικό που υποδηλώνει την καταπιεσμένη ανάγκη μας να «φτύσουμε» ορισμένες καταστάσεις ή πρόσωπα, δραστηριότητα που αναλαμβάνει να εκδραματίσει συμβολικά το σώμα αφού εμείς δεν το επιτρέψαμε στον εαυτό μας. Συχνά ο βήχας είναι εκδήλωση αγανάκτησης ή άγχους όταν το άτομο νιώθει ότι έχει καταπιεί πολλά για πολύ καιρό και έχει πια φτάσει σε ένα σημείο που πνίγεται. Σε αυτή την περίπτωση το σώμα δίνει με τον τρόπο του ένα σήμα για να φερθούμε με περισσότερη τρυφερότητα στον εαυτό μας, να τον γλυκάνουμε και να τον μαλακώσουμε λίγο, κατάσταση που συμβολικά εκφράζουν τα ζεστά ροφήματα με μέλι.
 
 Πόνοι στα γόνατα: εμφανίζονται όταν κάτι μέσα μας νιώθει να έχει γονατίσει από τις πιέσεις της ζωής αλλά επαναστατεί. Δεν θέλει πια να υποτάσσεται και να χαμηλώνει τον εαυτό του προς χάριν των άλλων ή μιας κατάστασης. Δεν θέλει να γονατίζει μπροστά σε κάτι ή κάποιον ισχυρότερο. Έχει ανάγκη να υψώσει το ανάστημά του ή και να δείξει κάποια αδιαλλαξία έτσι όπως κάνει το άκαμπτο εξ αιτίας του πόνου γόνατο. Παράλληλα, καθώς αυτή η ενόχληση αναγκάζει τον άνθρωπο να αναπαύει συχνά το πόδι του σε ένα σκαμνάκι, συμβολικά «στηλώνει» τα πόδια και κρατά τους άλλους μακριά ή εκφράζει έτσι μια συμβολική κλωτσιά προς εκείνα που τον έκαναν «να κάτσει».
 

Έρπης στα χείλη: σχετίζεται με αισθήματα αηδίας ή ανομολόγητου καταπιεσμένου πόθου που ο ίδιος ο εαυτός αποστρέφεται. Πρόκειται για ένα διπλό μήνυμα καθώς από τη μια τα χείλη διογκώνονται προσελκύοντας τα βλέμματα ενώ ταυτόχρονα εκπέμπουν το σήμα «μακριά από μένα». Ό,τι μας έκαιγε τα χείλη, ό,τι μας έκανε να δαγκωνόμαστε από μέσα μας αποκτά μια σωματική εκδήλωση που θυμίζει έντονα δαγκωμένα χείλη. Το μάθημα εδώ είναι να αποδεχθεί κανείς τα «ακάθαρτα» συναισθήματά ή επιθυμίες του και να συγχωρήσει τον εαυτό του γι αυτά. Αυτό που προκαλεί αποστροφή πρέπει να αναγνωριστεί. Ο έρπης στα χείλη μπορεί επίσης να δηλώνει την ανάγκη του ατόμου να αρνηθεί τις υπερβολικές οικειότητες ή να αυτοτιμωρηθεί επειδή τις επέτρεψε.
  Τριχόπτωση: για τη μεταφυσική παράδοση η τριχόπτωση αντιστοιχεί κατά κάποιον τρόπο στην απώλεια των φτερών. Είναι σαν να είμαστε για άλλα φτιαγμένοι αλλά υποτασσόμαστε σε μια πιο κοινή μοίρα. Έτσι είτε πρόκειται για περιστασιακές περιόδους τριχόπτωσης είτε για γενικευμένη κατάσταση υποδηλώνει εσωτερική σύγκρουση εξαιτίας της υποταγής μας σε μια επιλογή που μας προσφέρει μεν ασφάλεια αλλά έρχεται σε αντίθεση με αυτό που κατά βάθος ήθελε η καρδιά μας και που το φοβηθήκαμε επειδή περιείχε ρίσκο. Παραμονές ενός γάμου , μιας μονιμοποίησης ή απόκτησης μια σταθερής θέσης πολλοί άνθρωποι που έχουν μέσα τους ένα ταξιδιάρικο πουλί νιώθουν να τους πέφτουν τα φτερά δηλαδή βλέπουν τα μαλλιά τους να μαδάνε αντίθετα από εκείνους που παραιτούνται ευχαρίστως από ορισμένες ελευθερίες προκειμένου να νιώθουν ασφαλείς.
  Αυτιά: βόμβος, πόνος ,βούλωμα των αυτιών ή περιορισμός της ακοής σηματοδοτούν την αντίστασή μας σε ορισμένες εντολές ή την άρνησή μας να ακούσουμε και να δεχθούμε κάποια πράγματα. Δεν θέλουμε πια ούτε να ακούμε ούτε να υπακούμε. Το ποτήρι έχει ξεχειλίσει. Η βαθύτερη ανάγκη πίσω από τα προβλήματα των αυτιών είναι να αποσυρθούμε στον εαυτό μας , να αφουγκραστούμε τι αυτός έχει να πει. Μέσα σε όλο αυτό υπάρχει και ένα σήμα που μας ειδοποιεί να ακούσουμε τη διαίσθησή μας και τη συνείδησή μας, αυτή την ψιθυριστή φωνή που δεν ακούγεται όταν όλη μας η προσοχή είναι στραμμένη σ’ αυτά που λέει ο κόσμος.
 

Καρδιά: τα προβλήματα σ’ αυτό το ζωτικό όργανο υποδηλώνουν έντονες συναισθηματικές εντάσεις. Ερωτικές απογοητεύσεις , άρνηση συγχώρεσης, ενοχή και αυτομομφή , μεγάλη συναισθηματική εξάρτηση ή αντίθετα αποξένωση και «κλείσιμο της καρδιάς» έχουν άμεση σχέση με τη δυσλειτουργία της. Εκτεταμένες μελέτες έχουν αποδείξει πως η ροή της αγάπης και της συγχώρεσης αποτρέπουν τα ισχαιμικά επεισόδια ενώ αντίθετα διευκολύνεται η εμφάνισή τους όταν η έκφραση της αγάπης είναι προβληματική. Το μάθημα πίσω από τα προβλήματα στο καρδιαγγειακό σύστημα περιέχει πάντα το ίδιο βαθύτερο αίτημα για άνοιγμα της καρδιάς , καλοσύνη και αποδοχή. Όσο πιο ανεπιφύλακτες, τόσο καλύτερα. Πρώτα και κύρια στον ίδιο τον εαυτό μας.
  Πόδια: καθώς τα πόδια μας μεταφέρουν αποτελούν τους συμβολικούς δείκτες για τον τρόπο που βαδίζουμε στο μονοπάτι της ζωής μας. Πόνοι, κάλοι, δυσκολία στις αρθρώσεις, κατάγματα και χτυπήματα δείχνουν πάντα μια αντίρρηση που προβάλει ο εαυτός για την κατεύθυνση που έχουμε πάρει. Μπορεί να αποτελούν αντιστάσεις και προειδοποιήσεις ή απλά να εκφράζουν μια βαθύτερη απροθυμία για τον τρόπο που κινούμεθα στη ζωή. Το αίτημά που εκφράζει με αυτό τον τρόπο το σώμα είναι η ανάγκη για ένα σταμάτημα και για επανεκτίμηση της πορείας μας. Στην καλύτερη περίπτωση μας ζητείται να επιβραδύνουμε λίγο το ρυθμό μας και να χαρούμε ορισμένα πράγματα περισσότερο. Διαφορετικά μπορεί να μας δίνεται ένα μήνυμα για πλήρη αλλαγή πορείας.
 

Χέρια: τα χέρια αντιπροσωπεύουν τον τρόπο που διαχειριζόμαστε τη ζωή μας, τις ευθύνες μας και τα ταλέντα μας. Πόνοι ή κατάγματα στα χέρια δηλώνουν την αντίδραση του εαυτού επειδή δεν εκφράζουμε όλο το δυναμικό μας ή δεν διαφεντεύουμε με σοφία τον εαυτό μας και τις υποθέσεις μας. Μήπως έχουμε κάνει κάποια παραβίαση των ορίων μας; Ή μήπως δεν τολμάμε να ανοίξουμε τα χέρια –και την αγκαλιά μας; Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που μας καλούν να απαντήσουμε τα προβλήματα στα άνω άκρα.
  Πόνοι στους ώμους και τον αυχένα: υποδηλώνουν συχνά πως έχουμε αναλάβει μεγάλα βάρη , περισσότερα από όσα αντέχουμε να σηκώσουμε ή ότι έχουμε αυτοπεριοριστεί και έχουμε δεχθεί να υποταχθούμε. Δηλώνουν ένα είδος υποδούλωσης το οποίο έχει φτάσει πια σε οριακό επίπεδο. Οι πόνοι στους ώμους δεν μας αφήνουν να υψώσουμε τα χέρια και το αυχενικό μπλοκάρει μια ευρύτερη περιοχή δείχνοντας ένα είδος ακαμψίας που έχει επέλθει με τον καιρό. Το βαθύτερο αίτημα είναι να δούμε και άλλες οπτικές γωνίες, να στραφούμε και προς άλλες κατευθύνσεις και κυρίως αυτήν που μπορεί να μας δείξει έναν εαυτό πιο ανάλαφρο , πιο ευδιάθετο και πιο πρόθυμο να εκφράσει το ευρύτερο δυναμικό του.
 

Προβλήματα στη δεξιά ή στην αριστερή πλευρά : η εσωτερική παράδοση συνδέει την αριστερή πλευρά του σώματος με το συναίσθημα και τη θηλυκή διάσταση της ύπαρξης και τη δεξιά πλευρά με τη λογική και την αρσενική διάσταση. Ανάλογα σε ποια πλευρά του σώματος εκδηλώνεται ένα πρόβλημα δείχνει ταυτόχρονα αν «παραπονείται» το ανδρικό και λογικό μέρος μας ή το θηλυκό και συναισθηματικό.
  Κεφάλι: μιας και σ’ αυτό βρίσκονται τα περισσότερα αισθητήρια όργανα αλλά και ο εγκέφαλος αποτελεί ταυτόχρονα το στρατηγείο μας και την πύλη απ’ όπου ο έξω κόσμος περνάει μέσα μας. Από τον πονοκέφαλο και την ημικρανία ως τις σοβαρές παθήσεις που εκδηλώνονται στην περιοχή του κεφαλιού φανερώνεται η στάσή μας απέναντι σ’ αυτά που μας απασχολούν. Συχνά αντί να χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο το νιώθουμε απλώς να πονάει από έναν ισχυρό πονοκέφαλο. Αυτός είναι ο τρόπος που το σώμα μας στέλνει ένα μήνυμα ότι έχουμε φορτωθεί με πολλές σκοτούρες ή ότι έχουμε υπερφορτώσει τα κυκλώματα με κάτι που μας ζητάει πολλή ενέργεια και σκέψη δίχως να αναγνωρίζουμε ότι χρειάζεται να αφήσουμε τα πράγματα να «κρυώσουν» λιγάκι πριν πάρουμε αποφάσεις.
  Διαγνωστικές Ερωτήσεις: Όποιο κι αν είναι το σύμπτωμα που εμφανίζεται στο σώμα είναι σίγουρα ένα μήνυμα από την ψυχή μας. Αν το ακούσουμε και ανταποκριθούμε ανάλογα τότε η ένταση του συμπτώματος θα μειωθεί ή και θα υποχωρήσει εντελώς ,υποστηρίζουν με βεβαιότητα οι ολιστικοί θεραπευτές. Οι ακόλουθες ερωτήσεις προς τον εαυτό μας είναι πολύ βοηθητικές ώστε να κατανοήσουμε αυτό το μήνυμα:
  Τι συμβαίνει στη ζωή μου την περίοδο που εμφανίζεται το σύμπτωμα ή η ασθένεια;  Μου προσφέρει ένα άλλοθι για να ξεκουραστώ επιτέλους;
Ή μήπως για να αναβάλλω ή και να αποφύγω κάτι;
Θα μπορούσε να είναι ένα μεταμφιεσμένο συναίσθημα- π.χ. θυμός- μια ανάγκη- π.χ. για επαφή -ή μια επιθυμία- π.χ. για φροντίδα που έχω αρνηθεί να εκδηλώσω;
Μήπως χρειάζομαι μια παύση ;
Ή μήπως μια αθώωση;
Υπάρχει κάποιος που θέλω να «τιμωρήσω» με την διαταραχή της υγείας μου;
( Του εαυτού μου συμπεριλαμβανομένου)
Ποιος προσελκύεται κοντά μου όταν αρρωσταίνω; Ποιος απομακρύνεται; Μήπως αυτό επιζητώ κατά βάθος;
Αν η ασθένεια είχε ένα μήνυμα να μου δώσει ποιο θα ήταν αυτό;
Όσο πιο βαθύ είναι το επίπεδο από το οποίο θα προέλθουν οι απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα τόσο βαθύτερη θα είναι και η επαφή που θα έχετε κάνει με τον εαυτό σας. Έτσι θα έχετε ανοίξει το δρόμο για την ανακούφιση και τη θεραπεία του βαθύτερου πυρήνα απ’ όπου προέκυψε το πρόβλημα και το οποίο είναι σε κάθε περίπτωση το ίδιο. Βλέπετε, κάθε ασθένεια όποια μορφή κι αν έχει, είναι πάντα μια κραυγή για αγάπη. 
πηγή

You might als

Αυτογνωσία το μόνο αντίδοτο για την απελπισία

Αυτά που ζούμε τον τελευταίο καιρό, μας έχουν οδηγήσει σε αδιέξοδα που δύσκολα πιστεύουμε ότι μπορούμε να βγούμε, έχουμε παγιδευτεί σε ένα δίχτυο αράχνης ψεύτικων αναγκών και παραπλανημένων επιθυμιών.

Ψάχνουμε απεγνωσμένα για κάτι που θα μας δώσει ανακούφιση από τους αγχώδης λογισμούς και την συνεχή φθορά των συναισθημάτων και των σχέσεών μας.

Είμαστε σαν μικρά παιδιά χαμένοι στο δάσος με τους παραμορφωτικούς καθρέφτες, στην χώρα των θαυμάτων της Αλίκης.

Νοσταλγούμε την παιδική μας αθωότητα και την παιδική ασφάλεια της ανεμελιάς και της ανευθυνότητας ενώ ξέρουμε ότι αυτή έχει χαθεί ανεπιστρεπτί.
Νοσταλγούμε την περίοδο της απατηλής ευφορίας των περασμένων χρόνων. Θυμώνουμε με αυτούς που μας «ξεγέλασαν» και αρνούμαστε σε μεγάλο βαθμό την προσωπική μας ευθύνη. Ψάχνουμε απεγνωσμένα σωτήρες και ανακούφιση σε ενήλικα παιχνίδια και ανούσιες διασκεδάσεις, αναζητούμε τις συγκινήσεις και τις ηδονές οι οποίες θα απαλύνουν τον πόνο και θα καθησυχάσουν τους φόβους μας.

Ζούμε τελικά μια ζωή χωρίς νόημα, χωρίς ουσιαστικό νόημα, ζούμε μια ψεύτικη ζωή ναρκωμένοι και ακινητοποιημένοι από τα χιλιάδες αντιφατικά μηνύματα που δεχόμαστε καθημερινά, τρομοκρατημένοι για την επικείμενη πτώχευση μας για τον επικείμενο «θάνατό» μας, απελπισμένοι από την ανικανότητά μας να κάνουμε την αλλαγή που επιτακτικά η ζωή και ο εαυτός μας ζητά.

Ζωή σημαίνει κίνηση, εξέλιξη, αλλαγή. Ο άνθρωπος έχει μέσα στο κύτταρο του την ώθηση για εξέλιξη και αλλαγή. Νιώθουμε τελείως ανεπαρκείς να αντισταθούμε στις κοινωνικές καταστάσεις. Οι εξωτερικοί παράγοντες έχουν απορροφήσει κάθε σκέψη, κάθε συναίσθημα, κάθε πράξη μας. Και όμως τα αδιέξοδα που βιώνουμε δεν προέρχονται από το περιβάλλον είναι εσωτερικά αδιέξοδα που βρήκαν έκφραση στις τωρινές συνθήκες.
Δυστυχώς πάντα ζούσαμε με άγχος στην ανάγκη της κοινωνικής αναγνώρισης, ή στην ψευδή επιθυμία να πετύχουμε την ευτυχία και την ουτοπία μιας ζωής γεμάτης διασκέδαση και απολαύσεις. Αυτό σίγουρα κάποια στιγμή θα μας οδηγούσε στην αποτυχία και στην απογοήτευση, στην «οδύνη».

Είμαστε λοιπόν απογοητευμένοι, γεμάτοι πίκρα και θυμό, αλλά και με τον μέγα τρόμο να μας χαμογελά, τον τρόμο του τέλους μιας ανούσιας και ψεύτικής ζωής.

Φοράμε τις μάσκες των διαφορετικών μας ρόλων και αγχωνόμαστε για την καλή εξωτερική μας εμφάνιση, την εικόνα μας προς τα έξω. Κάθε μέρα φοράμε τις μάσκες μας και εξαπατάμε ο ένας τον άλλο με εκλογικευμένες δικαιολογίες, με ορθολογιστικά επιχειρήματα για να πείσουμε πρώτα τον εαυτό μας ότι αυτό είναι αλήθεια. Αυτοί είμαστε πραγματικά;
Εκεί που φαίνεται πραγματικά ποιοι είμαστε φαίνεται στις κρίσεις πανικού, κατάθλιψης, ψυχαναγκασμών, και εμμονών.

Φαίνεται στις κακές μας σχέσεις, στη δυσκολία να κάνουμε σχέσεις οικειότητας, στα διαζύγια που πολλές φορές έρχονται πριν καλά -καλά περάσει χρόνος Ακόμα φαίνεται πολύ πιο ωμά η ψεύτικη ζωή που ζούμε, στην ανάπτυξη της νεανικής εγκληματικότητας, στην αύξηση της χρήσης παραισθησιογόνων ουσιών, στην πληθώρα κατανάλωσης ψυχοφαρμάκων, στην αύξηση των διατροφικών διαταραχών (βουλιμία, ανορεξία), στο κακό σεξ και στα σεξουαλικά προβλήματα, στην αυξανόμενη δυσκολία τεκνοποίησης, στα κακά γεράματα και τους γέροντες που στερούνται σοφίας και ξεμωραίνονται, στην αυξανόμενη πορνεία κοριτσιών και αγοριών, στους οίκους ευγηρίας και στους αφύσικους θανάτους ( όλο και λιγότεροι άνθρωποι πεθαίνουν από φυσικό θάνατο ).

Θα μπορούσαμε να γράφουμε σελίδες για τα σημάδια που φανερώνουν την ψεύτικη, την πλαστική, και χωρίς νόημα ζωής που ζούμε. Μια ζωή χωρίς νόημα έλεγε ο Frankl οδηγεί στην αρρώστια, και στο θάνατο από απελπισία. Ο Coello γράφει ότι η πίκρα είναι σαν βιτριόλι που καταστρέφει σιγά- σιγά την ζωή μας.
Μήπως έφτασε λοιπόν η ώρα να ζωντανέψουμε την ελπίδα μας, να αφυπνίσουμε τις κοιμισμένες δυνάμεις που όλοι έχουμε μέσα μας. Να στείλουμε το αισιόδοξο μήνυμα ότι ποτέ δεν είναι αργά, ότι πάντα ο άνθρωπος θα νικάει την κακοδαιμονία και θα προοδεύει προς το καλό.

Η Ιστορία μας διδάσκει ότι μετά από κάθε πτώση η ανθρωπότητα βγαίνει πιο δυνατή πιο σοφή πιο δημιουργική.

Μετά την Ρωμαϊκή πτώση και κατάπτωση, ήρθε η πνευματική άνοιξη του Χριστιανισμού. Μετά το Μεσαίωνα η Αναγέννηση.
Μετά τον σκοταδισμό η επιστημονική ανάπτυξη και η τεχνολογική έκρηξη των τελευταίων χρόνων.
Μετά την αδιαφορία και την εγωκεντρική αντιμετώπιση της φύσης και του περιβάλλοντος, η αφύπνιση του κόσμου για την προστασία της γης μας και των πλασμάτων που την μοιράζονται μαζί μας.

Ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας τόσοι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονταν για το περιβάλλον και για τα άλλα πλάσματα του πλανήτη μας. Ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας τόσο πολλοί άνθρωποι δεν ενδιαφέρονταν για την ανάπτυξη για την σωστή διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους, για τον σωστό τρόπο συμβίωσης και συνύπαρξης.

Χιλιάδες βιβλία κάθε χρόνο εκδίδονται και καταναλώνονται με οδηγίες στρατηγικές και συμβουλές για την βελτίωση της ζωής μας σε όλους τους τομείς. Ποτέ οι νέοι δεν προβληματιζόντουσαν τόσο πολύ για την ευθύνη του μεγαλώματος ενός παιδιού. Και τόσα και τόσα άλλα αισιόδοξα μηνύματα που δεν αντιλαμβανόμαστε καθώς αγωνιζόμαστε να βγούμε από το ψεύτικο κλουβί της σύγχρονης ζωής μας και να ανακαλύψουμε ποιοι πραγματικά είμαστε και τι πραγματικά ζητάει η ζωή από εμάς.
Σαφώς το παλιό αντιστέκεται δεν φεύγει εύκολα, αλλά είναι η δική μας εποχή που βάζει τα θεμέλια για μια ζωή αληθινή με ουσιαστικό νόημα και πνευματικότητα.

Είναι η εποχή μας που αργά αλλά σταθερά βάζει τα θεμέλια για νέες αξίες αληθινές, για υπευθυνότητα απέναντι στη φύση στις επόμενες γενιές, στο επόμενο στάδιο εξέλιξης της ανθρωπότητας. Έχουμε δημιουργηθεί για να είμαστε ευτυχισμένοι, πάνω σε αυτή την αλήθεια βάζει τους σπόρους της η εποχή που ζούμε. Για να πετύχουμε όμως και να γίνουμε όπως δημιουργηθήκαμε είναι απαραίτητο να αγωνιστούμε να παλέψουμε, να θυσιάσουμε, να απαρνηθούμε πολλά από αυτά που θεωρούμε ότι μας δίνουν νόημα στη ζωή. Χρειάζεται να ανακαλύψουμε τον πραγματικό μας εαυτό. Να ξεκινήσουμε το ταξίδι της αυτογνωσίας. Χωρίς αυτογνωσία θα παραμένουμε εξαρτημένοι από τα δεσμά των εξωτερικών παραγόντων.

Έχουμε υπερτιμήσει την κοινωνικοπολιτική δύναμη και έχουμε παραιτηθεί από την ατομικότητά μας την διαφορετικότητά μας, την μοναδικότητά μας. Η αλλαγή η πνευματική που απαιτεί η εποχή αυτή δεν μπορεί να γίνει άμεσα από όλη την ανθρωπότητα. Γίνεται όμως από την αλλαγή του κάθε προσώπου, του κάθε ατόμου ξεχωριστά. Το κάθε άτομο που θα προχωρήσει στην δική του ανάπτυξη θα συμβάλει στον επηρεασμό του περίγυρου του.

Γώγα Κυριακίδου
Σύμβουλος ?Ψυχολόγος
Κέντρο Αυτογνωσίας ω-megaμείον

Πηνελόπης Δέλτα 25 Ν. Ψυχικό

210-6753889 210-6729599

www.kyriakidou.com
info@kyriakidou.com
www.omegameion.blogspot.com

Πηγή: www.e-psychology.gr