ΠΑΡΤΑ ΟΛΑ ΤΑ Σ' ΑΓΑΠΩ

ΠΑΡΤΑ ΟΛΑ ΤΑ Σ' ΑΓΑΠΩ

Στης   Μαρίας  την  γενέθλια  γιορτή

η Ελένη  ήταν  εκεί,

ένα  «γερασμένο  παιδί»

Δεν  χόρευε, δεν περπατούσε,

δεν  τραγουδούσε δεν  χειροκροτούσε.

 

Στο αναπηρικό  της καροτσάκι  καθισμένη

Έλαμπε  κοιτούσε,

μέσα  απ΄ τα  μάτια  της  μιλούσε.

Άπλωσε  χέρι ,το  δώρο να  της  δώσω.

 

Με  σκέπασε  φως  η  ματιά  της.

κι ΄ ένοιωσα  σαν    αμμουδιά ,

να  με  φωτίζει  το  φεγγάρι .

κύμα  το  βλέμμα  της  να με  χαϊδεύει,

μικρό παιδί  σε ζεστή αγκαλιά  φυλαγμένο

 

Απ'  τον  καθρέπτη  της  ματιάς  σου Ελένη

είδα ,άγνωστη,   ομορφιά να  βγαίνει.

Την  αυγής την  λάμψη   μού στειλες για  ευχαριστώ.

Χαμόγελο  μωρού παιδιού αντί  για  σ΄ αγαπώ .

 

Πάρτα  ,Ελένη,    όλα  τα «σ΄ αγαπώ»

 κάνε  τα   σήμα   ηχηρό  !!!

 

 

 

 

 

 

Από igeri @ Πέμπτη, 25 Οκτωβρίου 2007 3:06 μμ
Permalink | Σχόλια (10)

Της... διαρκούς (επ)Ανάστασης

Της... διαρκούς (επ)Ανάστασης

(Αφιερωμένο σ' εκείνους που γιορτάζουν)

"Μπαίνοντας ο εικοστός αιώνας στο τελευταίο του τέταρτο, αισθάνομαι άστεγος και περιττός. Όλα είναι κατειλημμένα –ως και τ’ άστρα. Οι άνθρωποι έχουν απαλλαγεί από κάθε παιδεία, όπως στην εποχή του Τσέγκις Χαν, και δεν ερωτεύονται ούτε κατ’ ιδέαν (…) ενώ οι κολεγιόπαιδες λύνουν εκπληκτικές εξισώσεις με ευκολία που είναι ν’ απορείς: συν, πλην, δια, επί –άρα. Το μυστικό στη ζωή αυτή, φαίνεται, δεν είναι αν είσαι δούλος ή όχι. Καθόλου. Είναι να οδηγείσαι με συνέπεια σε κάποιο «άρα» και να έχεις έτοιμη την απάντηση. Πολύ ωραία. Μπροστά όμως σε μια φράση ποιητική, για ποιο λόγο αυτό το «άρα» στομώνει;(…)
«Λευκό βουνάκι πρόβατα κινούμενο βελάζει». Άρα; Μηδέν ο μαθητής. -«Ο ήλιος κυκλωδίωκτος, ως αράχη, μ’ εδίπλωνεν». Άρα; Κενό.(…)
Κι όμως κάποιο άλλο «άρα» θα πρέπει να υπάρχει. Κάπου εκεί, κατά το μέρος του μυστηρίου, ή κατά το μέρος της φωνητικής, ή και τα δύο μαζί.(…)
Αναρωτιέμαι: Μήπως θα ήταν χρήσιμο να εξηγήσουμε στα παιδιά ότι μια διαφορετική από μέρους τους διαχείριση των στοιχείων της πραγματικότητας θα μπορούσε πάλι να τα βγάζει σε αλλιώς αυστηρά και αλλιώς αποδεικτέα μαθηματικά;
Ο ποιητής διαχειρίζεται τα περιουσιακά του στοιχεία κατά τρόπο λευκό, μη προσοδοφόρο, ανεπίκαιρο, αλλά και για τούτο απρόσβλητον.(…)
«Ο ηνιοχεύων την των κινουμένων πνοήν…» Αλήθεια, εδώ πού πάει το «άρα»; Φοβούμαι, στο Α του Κενταύρου. Και είναι άδικο. Δεν επιτρέπεται να παραμένει ο άνθρωπος πάνω σ’ αυτή τη γη με τα τέσσερα. Τα υλικά του αγαθά που αέναα εκμηδενίζονται «συν τη αναλώσει» -και πώς να γίνει αλλιώς;- τον καταδικάζουν ουσιαστικά σε ισόβια: γραφείο-αυτοκίνητο-κρεβάτι-αποχωρητήριο-φέρετρο. Κι’ όμως, γι’ αυτά παθαίνεται και σκοτώνεται σ’ όλη του τη ζωή. Πόσο ευπρόσδεκτος λοιπόν θα ήταν εδώ ένας λιγάκι λοξός, που θα ‘πιανε από την άλλη άκρη το πρόβλημα και θα τους έλεγε χωρίς ενδοιασμούς: Εθισθείτε στην ιδέα ότι η πραγματικότητα είναι μια ωραία γυναίκα που σας προσφέρεται –και δράσετε. Μη διστάσετε να εκλάβετε τα μαλλιά της για σύννεφα ή τη λύπη της για σιγανόφωνο τραγούδι. Μόνον ακούτε και χαϊδεύετε, χαϊδεύετε κι ακούτε.(…) Η πόρτα τότε μπορεί ν’ ανοίξει. Το σύννεφο να περάσει μέσα.(…) Οπόταν, βέβαια, θα ρωτήσει ο άλλος: Και το κέρδος; Ποιο είναι;
Απάντηση: Όλα και τίποτα. Είναι η μυστική κίνηση των πραγμάτων, κάτι που διπλασιάζει την ικανότητά σου ν’ αντιλαμβάνεσαι τη ζωή και που αποτελεί μια πρόσβαση στο πραγματικό νόημα της ελευθερίας. Επειδή –να το πούμε κι αυτό- ελευθερία δεν είναι να κινείσαι ανεμπόδιστα στο πεδίο που σου έχει δοθεί. Να διευρύνεις αυτό το πεδίο, και δη κατά τη διάσταση της αναλογίας των αισθήσεων, αυτό είναι. Διαθέτοντας καινούριες μονάδες για τη μέτρηση του κόσμου. (…) Ένα ρυάκι δεν είναι απλώς λίγό νερό που κατρακυλάει τον κατήφορο. Είναι η λαλούσα κι εύχαρις υποδήλωση της παιδικής ηλικίας των πραγμάτων. Λίγη ξερή, τριμμένη στα δάχτυλά σου, μέντα σε πάει ολόισια στη σκέψη των Ιώνων. Τα χάδια σου είναι η μετάθεση μιας απαλής μουσικής, με όλα τα andante και τα allegro της, πάνω στην επιδερμίδα. Κι εκείνο το φυτό αντικρύ σου, που διαιρεί άνισα πλην σωστά τον χώρο, είναι η αόρατη γεωμετρία που διέπει στο βάθος ολάκερη την οικουμένη. Να, αυτή είναι μια ελευθερία πραγματική, που έχει τη δύναμη τη γενική ν’ αναστέλλει όλες τις επιμέρους αναστολές σου και να σε κάνει, κάθε φορά που τρως μια συναγρίδα ψητή, να τρως κι από λίγο Αιγαίο, με αντίς λεμόνι δυο τρεις οξείς στίχους του Αρχίλοχου.
Υπερβολές; Δε νομίζω. Μάλλον ακριβολογίες. (...)"

(Από το "Η μέθοδος του ΆΡΑ", Εν λευκώ, Οδ. Ελύτης)

(το έργο είναι του Duane Keiser)

Αναρτήθηκε από Λορελάη στις 12:32 π.μ.

Εντός, εκτός και επί τα αυτά

Εντός, εκτός και επί τα αυτά

Εποχή μετακινήσεων. Έλειπα και θα ξαναλείψω –αυτή τη φορά δυστυχώς χωρίς καθόλου πρόσβαση στο διαδίκτυο-, οπότε σκέφτηκα να σας αφήσω για συντροφιά κάποιες σκέψεις του Φερνάντο Πεσσόα περί ταξιδιών, από το «Βιβλίο της ανησυχίας» (μετ. Άννυ Σπυράκου):

«Τι είναι το ταξίδι και σε τι χρησιμεύει; Όλα τα ηλιοβασιλέματα είναι ηλιοβασιλέματα, δεν υπάρχει λόγος να πάει να το διαπιστώσει κανείς στην Κωνσταντινούπολη. Η αίσθηση της ελευθερίας που γεννούν τα ταξίδια; Μπορώ να την γευτώ πηγαίνοντας από τη Λισαβώνα στην Μπενφίκα, και μάλιστα πολύ πιο έντονα από αυτόν που πάει από τη Λισαβώνα στην Κίνα, γιατί αν η ελευθερία δεν υπάρχει μέσα μου, δεν υπάρχει, για μένα, σε κανένα μέρος του κόσμου. (…)
Ο Κοντιγγιάκ αρχίζει έτσι το περίφημο βιβλίο του: «Όσο ψηλά κι αν ανεβαίνουμε, όσο χαμηλά κι αν κατέβουμε, ποτέ δεν βγαίνουμε από τις ίδιες μας τις αισθήσεις». Ποτέ δεν αποβιβαζόμαστε από τον εαυτό μας. Ποτέ δεν φτάνουμε στον άλλο παρά μόνο αν αλλοτριωθούμε από την ίδια μας την ευαίσθητη φαντασία. Τα αληθινά τοπία είναι αυτά που μόνοι μας φτιάχνουμε, γιατί έτσι είμαστε εμείς οι θεοί τους και τα βλέπουμε όπως στ’ αλήθεια είναι, δηλαδή έτσι όπως δημιουργήθηκαν. (…)
Όποιος διέσχισε όλες τις θάλασσες, δεν διέσχισε τελικά παρά τη μονοτονία του εαυτού του. Έχω κιόλας διασχίσει περισσότερες θάλασσες απ’ όλους. (…)
Στις χώρες που οι άλλοι ταξιδεύουν, πάνε ανώνυμοι, ξένοι προσκυνητές. Στις χώρες που πήγα εγώ, δεν γεύτηκα μόνο τις μυστικές χαρές του άγνωστου ταξιδιώτη, αλλά και τη μεγαλοπρέπεια του βασιλιά που εκεί βασιλεύει, το λαό που εκεί ζει τα δικά του έθιμα, την ιστορία ολόκληρη αυτού του έθνους και των άλλων. Τοπία, σπίτια, όλα τα είδα, γιατί όλα ήμουν, εν Θεώ ποιημένα από την ουσία της ίδιας μου της φαντασίας.»
Και αλλού:

«Στην πραγματικότητα η άκρη του κόσμου, όπως και η αρχή του, είναι η προσωπική μας σύλληψη του κόσμου. Μέσα μας είναι που τα τοπία έχουν τοπίο. (…)
Τα ταξίδια είναι οι ίδιοι οι ταξιδιώτες. Αυτό που βλέπουμε, δεν είναι αυτό που βλέπουμε, είναι αυτό που είμαστε.»
Ακραίος υποκειμενισμός; Ίσως… Αλλά πάλι…
Εν αναμονή των διαφωνιών ή συμφωνιών σας, μέχρι να ξανασυναντηθούμε, να περνάτε καλά και… εν ελευθερία!... :)

(το έργο είναι της Μαριέλας Κωνσταντινίδου)

Αναρτήθηκε από Λορελάη στις 7:20 μ.μ.

η φύση του εδάφους

η φύση του εδάφους

Με κάθε ειλικρίνεια, σ' αυτόν τον χώρο δεν νοιώθω μόνη.

Στην σύντομη απουσία μου, ένας πολύ αγαπημένος φίλος αυτής εδώ της παρέας, αγωνιστής καθαρόαιμος, παθιασμένος με όσα όλοι εμείς παλεύουμε να κρατήσουμε όρθια, ένας άνθρωπος που δεν διστάζει χρόνια ολόκληρα να τα βάζει με ό,τι στέκεται εμπόδιο στα ιδανικά στα οποία έχει τάξει τον εαυτό του, χωρίς να υπολογίζει προσωπικό κόστος και κούραση, οργίστηκε -είμαι σίγουρη όχι άδικα- και ήδη, με το πείσμα αμετανόητου έφηβου που θαυμάζω, ανασυντάχθηκε. Του αφιερώνω λίγα λόγια του Κάφκα.

Στον Θερσίτη λοιπόν, με την αμέριστη συμπαράστασή μου στο πάθος και την πίστη του.

"Αν περπατούσες σε ίσιωμα και είχες την καλή θέληση να βαδίσεις, έκανες όμως βήματα προς τα πίσω, τότε αυτό θα ήταν απελπιστικό. Αφού όμως αναρριχιέσαι σε μια τόσο απότομη πλαγιά, τόσο απότομη περίπου, ώστε να βλέπεις τον ίδιο τον εαυτό σου από κάτω, τα βήματα προς τα πίσω μπορεί να έχουν προκληθεί μόνο από τη φύση του εδάφους, και δεν πρέπει να απελπίζεσαι."

Φραντς Κάφκα, Αφορισμοί

(η φωτογραφία είναι του Ηλιογράφου)

Αναρτήθηκε από Λορελάη στις 12:04 μ.μ.

Μια πρόταση

Μια πρόταση

«Αρτούρο Ούι-Πρώτο Σχεδίασμα»,

του Μπέρτολντ Μπρεχτ,

από τον Θεατρικό Όμιλο Σχεδία,σε σκηνοθεσία Βασίλη Κανελλόπουλου.

Λίγα λόγια για την παράσταση από το δελτίο τύπου:

Με το έργο που προτείνουμε -«Αρτούρο Ούι-Πρώτο Σχεδίασμα» του Μ. Μπρεχτ- προσπαθούμε να εμβαθύνουμε στο πως μπορεί να οπλιστεί η δημοκρατία μας για να αντιμετωπίσει τις απειλές, ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος λήψης των αποφάσεων. Για τον Μπρεχτ κανένα «σύστημα» δεν είναι αδιάβλητο, όλα είναι επιρρεπή στη χειραγώγηση. Όλα έχουν αδυναμίες, μόνο η ενεργή συμμετοχή μας τα προστατεύει. Μας αποκαλύπτει ότι η πολιτεία δεν είναι επιχείρηση, άρα βασικός της στόχος δεν είναι ούτε η εξυπηρέτηση των ιδίων της συμφερόντων, ούτε και η μεγιστοποίηση του κέρδους. Όταν γίνεται επιχείρηση τότε το «καλό όνομα» έχει μεγαλύτερη αξία από τους θεσμούς. Τότε οι θεσμοί το υπηρετούν, δεν το ελέγχουν, ούτε συνδράμουν την κοινωνία για την όποια αδικία υφίσταται. Και τελικά, εκεί όπου δεν υπάρχουν κανόνες ή όπου ατονούν, ισχύει ο νόμος της ζούγκλας με ανθρώπους στο ρόλο του ζώου.

Το έργο μας είναι ένα παιχνίδι σκακιού, μόνο με τα βασικά πιόνια. Επιδεικτικά απουσιάζουν τα περισσότερα, δηλαδή η κοινωνία. Το μένος εναντίον της συσπειρώνει τους ανθρώπους της εξουσίας, που συνήθως αγνοούν τη ζωή των άλλων, αλλά βρίσκουν τη ζωή εν γένει διασκεδαστική, ενδιαφέρουσα, με στόχους αλλά χωρίς κανόνες.

Η γυναίκα Αρτούρο Ούι σαν επινόηση -όχι για πρόκληση- συμβάλλει στην ανάδειξη μιας εξουσίας ανεξαρτήτου φύλου. Δημιουργεί πρόκληση για μια διαφορετική διαμεσολάβηση όταν αμφισβητεί το κέντρο βάρους του κέρδους.Ο εξωραϊσμός του φονιά πρέπει να αποτραπεί και η διαδικασία του εξωραϊσμού να φανερωθεί. Ο δράστης να πάρει τη θέση που του αρμόζει στη ιστορία. Οι ρομαντικοί μύθοι να μην είναι το μέτρο για τον ηρωισμό, αλλά ο τρόπος να γελοιοποιηθεί ο ήρωας-σφαγέας.

Το ζήτημα της «αποστασιοποίησης» θα δοθεί στην παράσταση μας μέσα από τις κωμικές δυνατότητες, που μας δίνει ο μοναχικός και απονευρωμένος «κόσμος» του έργου.

Από 28 Μαΐου έως 9 Ιουνίου 2008

στο Θέατρο «Σχεδία» (Βουτάδων 34, Γκάζι).
Παραστάσεις : Τετάρτη 28/5 - Δευτέρα 9/6, 21:15.
εκτός Τρίτης 3/6

Πληροφορίες στο τηλέφωνο: 210 3477448 /

Αναρτήθηκε από Λορελάη στις 12:25 π.μ.

Ιαματικά λουτρά

Ιαματικά λουτρά

Τελικά οι λίγες μέρες έγιναν πολλές, αλλά αυτός ο χειμώνας μάζεψε πάνω από το κεφάλι μου πολλά γκρίζα και βρώμικα σύννεφα -το γκρίζο και το βρώμικο βλέπετε αυξήθηκαν επικίνδυνα στις μέρες μας-, που έπρεπε επειγόντως να καθαρίσουν. Αναχώρησα λοιπόν προς αναζήτηση... φωτός, για τα... ιαματικά λουτρά μου. Και φυσικά το βρήκα. Λίγη από την ομορφιά που μού χαρίστηκε κουβάλησα στις βαλίτσες μου για σας.

Κάθε αυγή η... Αυτού Μεγαλειότης με σκουντούσε να ξυπνήσω για να τον... θαυμάσω. Και βέβαια υπάκουα χωρίς καμμία αντίρρηση... (Μετά τις αμοιβαίες καλημέρες, ξανακοιμόμουν φυσικά :))

Κάθε σούρουπο, άλλη ιεροτελεστία... Η μεγάλη Κυρία της νύχτας απαιτούσε την ανάλογη προσήλωση...

Όλη την ημέρα λουζόμουν λαμπρότητα...

ομορφιά...




και ηρεμία...




Έκανα εννοείται και καινούριους φίλους...


(βλέπετε πόσο κοντά μ' αφήνουν να πλησιάσω;!!! τόσες μέρες πια στην ίδια παραλία, κατάλαβαν ότι δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα :)


(ο Τσαχπίνης! Μ' αυτόν παίζαμε μαζί στην αυλή :)))



(δεν είναι κούκλος;!!!!! έχετε δει πιο τρυφερό κι ευγενικό βλέμμα; όχι πείτε μου!!!)

(δροσιές, αγάπες...


...αλλά και κουβεντολόι...:)))


(το αιουροειδές σε όλο του το μεγαλείο...)















(και οι... σταρ! γεννημένες να ποζάρουν!!!!!)




(όσο γι' αυτές τις φατσούλες... ε, τι να πω;;;;; δεν χόρταινα την παρέα τους...)

Αλλά το κυριότερο που αποκόμισα από τις διακοπές μου, σας το άφησα για το τέλος:

Βρήκα τι θα γίνω όταν μεγαλώσω!!!

Χαχαχαχαχαχα

Καλώς σας ξαναβρήκα!!!!!!!

Αναρτήθηκε από Λορελάη στις 3:29 μ.μ.

Μονεμβασία, η λατρεμένη

Μονεμβασία, η λατρεμένη

Χμμμμ, άλλη μια περιπλάνηση κι ας λαχανιάσω...

Ωραία! Εδώ έχει σκιά και ίσιωμα! Τι μυστικό να κρύβει η στροφή;...

Να μπώ; Θα με δεχτεί ή θα με διώξει άρον-άρον; Καλά είναι κι εδώ στις πικροδάφνες...

Δεν με πτοούν τ' απόκρημνα. Σκληρό το φως και άτεγκτο. Σκαλί-σκαλί θ' ανέβω. Έλα.

Ή θα φυτρώσω εδώ στην άκρη, στα κρυφά...

Αχ, μπαλκονάκι βλέπει θάλασσα και πειρατές... Κρυφοκοιτάζουν από μέσα, μα δεν θα με μαλώσουν...

Τι μουτρωμένη πόρτα! Κι όλα της τα στολίδια, στράφι. Μα δείχνει ουρανό και με μπερδεύει.

Είναι πανέμορφος, κι ας λές! Έλα εδώ γλυκό μου, να σου δώσω...

Κ άλλα κρυφά περάσματα. Θα πάω. Αν αργήσω, έλα να με βρεις.

Πωπωωωωω! Κοίταξε κάτω! Να πέσω ή να δεθώ; Θα με κρατήσεις;

Φέρε αμέσως το τουφέκι σου! πάω να κάψω λάδι! Αλλά μη μου χαλάσεις το λουλούδι, πρόσεχε!

Εδώ είναι ωραία! Κάτσε που έχει αγνάντιο. Θα έρθουν γλάροι αν σφυρίξω; Έλα, πες μου.

Αχ, έτσι μπλε είναι η φωνή σου. Μη μου μιλάς, σ' ακούω.

Πάω να τους χτυπήσω. Λες να με διώξουν; Ή θα κεράσουνε κρασί;

Θέλεις να μείνουμε εκεί στο βάθος; Να περιμένω κάθε μέρα να περάσεις...

Κοίταξε παίζουν και χορεύουν στα νερά! Μη τα τρομάξεις!



Επιτέλους! καφεδάκι! Τι περιπέτεια κι αυτή! Σου αρέσει η μεταξένια τσάντα που αγόρασα;

Αναρτήθηκε από Λορελάη στις 2:23 μ.μ.