Το χρώμα του ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ....
10:54 π.μ. | 
Αναρτήθηκε από
Ανεμοσκορπίσματα
Το χρώμα του ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ....
Τι χρώμα έχει η λύπη; Ρωτησε το αστέρι την κερασιά
και παραπάτησε στο ξέφτι κάποιου σύννεφου που περνούσε βιαστικά.
Δεν άκουσες; Σε ρώτησα, τι χρώμα έχει η λύπη;
– Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα
την ώρα που γέρνει ο ήλιος στη αγγαλιά της.
Ένα βαθύ άγριο μπλέ.
– Τι χρώμα έχουν τα όνειρα;
– Τα όνειρα; Τα όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού.
– Τί χρώμα έχει η χαρά;
– Το χρώμα του μεσημεριού αστεράκι μου.
– Και η μοναξιά;
– Η μοναξιά έχει χρώμα μενεξελί.
– Τι όμορφα που είναι τα χρώματα!
Θα σου χαρίσω ένα ουράνιο τόξο,
να το ρίχνεις επάνω σου όταν κρυώνεις.
– Το αστέρι έκλεισε τα ματια του και ακούμπησε στο φράκτη.
Έμεινε κάμποσο εκεί και ξεκουράστηκε.
– Και η αγάπη; Ξέχασα να σε ρωτήσω, τι χρώμα έχει η αγάπη;
– …Το χρώμα που έχουν τα μάτια του Θεού,απάντησε το δέντρο.
– Τι χρώμα έχει ο έρωτας;
– Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, όταν είναι ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ.
– Έτσι ε; Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, είπε τo αστέρι…
Κοίταξε μακριά στο κενό… Και δάκρυσε …
Ετικέτες
Πέμπτη, 15 Οκτωβρίου 2009
Για εσενα που σε σκεφτομαι....
10:27 μ.μ. |
Αναρτήθηκε από
Ανεμοσκορπίσματα
Κάθε στιγμή κάθε λεπτό το μυαλό γυρνά σε σένα....
τις δύσκολες τις ώρες και τα βράδια τα θλιμμένα ....
Σε σκέφτομαι σαν τη βροχή στη διψασμένη μου ψυχή....
στο πλάϊ μου σε φέρνω και βρισκόμαστε εμείς μαζί....
Η σκέψη σου μοιάζει με κύμα στο πέλαγο του νου ....
που γεμίζει την καρδιά μου φως γλυκό του δειλινού .....
Σε σκέφτομαι και σου ψιθυρίζω πάλι καληνύχτα....
δίπλα μου σε φέρνω και περνάμε μαζί τη νύχτα...
Τετάρτη, 7 Οκτωβρίου 2009
Αν η αγάπη θα μ' αφήσει....
3:44 μ.μ. |
Αναρτήθηκε από
Ανεμοσκορπίσματα
Είναι αστείο,για τους άλλους,...να θυμάμαι
Ο,τι μου 'δωσες για πάντα να κρατώ
Τ' άδεια χέρια μου κοιτάζουν και γελάνε
Που με βλέπουν να σου λέω ευχαριστώ...
Πώς να δουν αυτά που κρύβει η ψυχή σου...
Είναι άνθρωποι και τρέμουν μην χαθούν....
Λες και ψάχνουν το κλειδί του Παραδείσου....
Σ' ένα βλέμμα που φοβήθηκαν να δουν....
Τη ζωή μου την μετρώ με τη φωνή σου...
Δεν μ' αγγίζουν πια...του κόσμου τα μικρά
Την πληρότητα την ένιωσα μαζί σου
Ας μπορούσα να σου δώσω τη χαρά...
Των ανθρώπων το σκληρό...με εμποδίζει...
Να πετάω τα ψυχρά και...πεθαμένα...
Η ψυχή μου πάντα μόνη φτερουγίζει...
Κι έτσι απλά....θα με πετάξουνε και μένα....
Έλα λίγο...για να πώ πως είχα ζήσει....
Όταν θα 'χω ένα σπίτι μες στ' αστέρια....
Μα δεν ξέρω...αν η αγάπη θα μ' αφήσει....
Να πεθάνω μοναχή....στα δυο σου χέρια.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου