στιγμή από τις λίγες~

2013-03-22 13:53

οδηγούσα βιαστηκά, τίποτα δε με κυνηγούσε και όμως ένιωθα κυνηγημένη. το φανάρι ανάβει κόκκινο,ακόμα και αυτό με ειδοποιεί πως πρέπει να σταματήσω.τα φρένα ακούγονται διαπεραστικά αλλά δε με ενοχλούν,οι σκέψεις κάνουν πιο έντονο θόρυβο απόψε...το μάτι μου τεμπελιάζει κολλάει στους περαστικούς,άραγε αυτοί από τι τρέχουν να ξεφύγουν? άλλοι βιαστικοί,άλλοι χαλαροι,μια παρέα μεθυσμένων αγοριών τραγουδάει παράφωνα,αλλά δε με πειράζει,προσπαθώ απεγνωσμένα να πιαστώ από το τραγούδι τους,αλλά η σκέψη μου δε με αφήνει,ουρλιάζει να την ακούσω,καιρό τώρα προσπαθεί να με τραβήξει στην μαύρη τρύπα της...σηκώνω το κεφάλι μου στον ουρανό ως ένδειξη παραίτησης,έτοιμη να παραιτηθώ στους προσωπικούς μου δαίμονες,να τους αφήσω να με καταλάβουν και ξαφνικά... βλέπω το φεγγάρι,ένα φεγγάρι τόσο μεγάλο...τόσο φωτεινό τόσο γεμάτο...το μισο καλυπτόταν απο τα σύννεφα της μαύρης νύχτάς...πόσο όμορφο ήταν...προσπαθούσε με τόσο κόπο να ξεφύγει από τις μαυρες μουντζούρες και όμως αυτές το κατάπιναν σιγά σιγά...ακόμα και έτσι ήταν τόσο όμορφο...εγώ το έβλεπα όμορφο...το καταλαβαινα,το ένιωθα...ήταν τόσο εγώ αυτή η εικόνα...ημουν τόσο σαν αυτό εκείνη τη στιγμή... δυο απόλυτα ταυτισμένες και διφορούμενες εικόνες ,ένα τόσο απλό βράδυ σε ένα τόσο κοινό και γνώριμο δρόμο της πόλης μας. τα μάτια μου κολλημένα επάνω του...το φανάρι ανάβει πράσινο αλλά όχι δε θέλω να το αφήσω... δε θέλω να το αφήσω μόνο του... γιατί είναι μόνο του...παλεύει μόνο του και κοίταξε το...χάνει...η ανήσυχη ησυχία στο δρόμο με επαναφέρνει...για δες είμαι μόνη μου στο δρόμο,το φανάρι πράσινο και όμως κανένα αυτοκίνητο,κανένας πεζός,λες και εγινε επίτηδες...κανένας δε θα μπορούσε να σταθεί ανάμεσα μας αυτό το βράδυ,ποιος να χαλάσει αυτή την τόσο συγκινητικη παρέα,ποιος θα τολμούσε να περάσει και να καταστρέψει αυτή την τόσο τέλεια στιγμή...που δυο λαμπερές φιγούρες προσπαθούν να ξεφυγουν από το σκοτάδι γύρω τους...κοιτιούνται κατάματα,η μια παίρνει δύναμη από την άλλη ,χάνουν προς στιγμήν αλλά τώρα ξέρουν...δεν είναι μόνες...δε θα είναι ποτέ μόνες...πάτάω γκάζι και με θλίψη εγκαταλείπω πίσω μου αυτη την τόσο γνώριμη εικόνα...την κράτησα μέσα μου να με συντροφεύει βράδια σαν και αυτό...θα είναι πολλά,ξέρω... οι δρόμοι,τα πεζοδρόμια περνούν απο δίπλα μου σαν μουντζουρωμένες ζωγραφιές,τα χρώματα τους τα ξέπλυναν τα δάκρυα,τη ζώη τους την πήρε η βροχή...ο μόνος μου οδηγός η εικόνα μου... με φτάνει σπίτι,με παρακολουθεί να πέφτω στο κρεββάτι...μου κλείνει τα μάτια με ένα απαλό φιλί και αφήνει την γλυκιά της ανάμνηση να με ζεστάνει τούτο το βράδυ...καλό μας αγώνα φεγγάρι μου...καλή μας δύναμη...

Φεύγουν μεσ' απ' τα χέρια σου τα χρόνια φεύγουν
Σαν τυχερά παιχνίδια σ'αποφεύγουν
Και οι χαμένες Κυριακές που μένουν
Στης μοναξιάς σου την τροχιά σε φέρνουν

Μες απ' τα χέρια σου οι χαρές σου φεύγουν
Τα κρύα βράδια τις γιορτές σου κλέβουν
Μες στο κορμί σου δυο καρδιές παλεύουν
Σε μια μάχη δίχως νικητή 
                                                                         

Διαβάστε περισσότερα: http://stigmes.webnode.gr/news/%CE%BA%CE%BF%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%82/
Δημιουργήστε τη δική σας ιστοσελίδα δωρεάν:

Το χρώμα του ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ....

Το χρώμα του ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ....

10:54 π.μ. | Αναρτήθηκε από Ανεμοσκορπίσματα

Το χρώμα του ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ....
Τι χρώμα έχει η λύπη; Ρωτησε το αστέρι την κερασιά
και παραπάτησε στο ξέφτι κάποιου σύννεφου που περνούσε βιαστικά.
Δεν άκουσες; Σε ρώτησα, τι χρώμα έχει η λύπη;

– Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα
την ώρα που γέρνει ο ήλιος στη αγγαλιά της.
Ένα βαθύ άγριο μπλέ.

– Τι χρώμα έχουν τα όνειρα;
– Τα όνειρα; Τα όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού.

– Τί χρώμα έχει η χαρά;
– Το χρώμα του μεσημεριού αστεράκι μου.

– Και η μοναξιά;
– Η μοναξιά έχει χρώμα μενεξελί.

– Τι όμορφα που είναι τα χρώματα!
Θα σου χαρίσω ένα ουράνιο τόξο,
να το ρίχνεις επάνω σου όταν κρυώνεις.

– Το αστέρι έκλεισε τα ματια του και ακούμπησε στο φράκτη.
Έμεινε κάμποσο εκεί και ξεκουράστηκε.

– Και η αγάπη; Ξέχασα να σε ρωτήσω, τι χρώμα έχει η αγάπη;
– …Το χρώμα που έχουν τα μάτια του Θεού,απάντησε το δέντρο.

– Τι χρώμα έχει ο έρωτας;
– Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, όταν είναι ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ.
– Έτσι ε; Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, είπε τo αστέρι…
Κοίταξε μακριά στο κενό… Και δάκρυσε …

Ετικέτες Αγάπη.... | 0 σχόλια

Πέμπτη, 15 Οκτωβρίου 2009

Για εσενα που σε σκεφτομαι....

10:27 μ.μ. | Αναρτήθηκε από Ανεμοσκορπίσματα

Κάθε στιγμή κάθε λεπτό το μυαλό γυρνά σε σένα....
τις δύσκολες τις ώρες και τα βράδια τα θλιμμένα ....
Σε σκέφτομαι σαν τη βροχή στη διψασμένη μου ψυχή....
στο πλάϊ μου σε φέρνω και βρισκόμαστε εμείς μαζί....

Η σκέψη σου μοιάζει με κύμα στο πέλαγο του νου ....
που γεμίζει την καρδιά μου φως γλυκό του δειλινού .....
Σε σκέφτομαι και σου ψιθυρίζω πάλι καληνύχτα....
δίπλα μου σε φέρνω και περνάμε μαζί τη νύχτα...

Ετικέτες Αγάπη.... | 0 σχόλια

Τετάρτη, 7 Οκτωβρίου 2009

Αν η αγάπη θα μ' αφήσει....

3:44 μ.μ. | Αναρτήθηκε από Ανεμοσκορπίσματα

Είναι αστείο,για τους άλλους,...να θυμάμαι
Ο,τι μου 'δωσες για πάντα να κρατώ
Τ' άδεια χέρια μου κοιτάζουν και γελάνε
Που με βλέπουν να σου λέω ευχαριστώ...

Πώς να δουν αυτά που κρύβει η ψυχή σου...
Είναι άνθρωποι και τρέμουν μην χαθούν....
Λες και ψάχνουν το κλειδί του Παραδείσου....
Σ' ένα βλέμμα που φοβήθηκαν να δουν....

Τη ζωή μου την μετρώ με τη φωνή σου...
Δεν μ' αγγίζουν πια...του κόσμου τα μικρά
Την πληρότητα την ένιωσα μαζί σου
Ας μπορούσα να σου δώσω τη χαρά...

Των ανθρώπων το σκληρό...με εμποδίζει...
Να πετάω τα ψυχρά και...πεθαμένα...
Η ψυχή μου πάντα μόνη φτερουγίζει...
Κι έτσι απλά....θα με πετάξουνε και μένα....

Έλα λίγο...για να πώ πως είχα ζήσει....
Όταν θα 'χω ένα σπίτι μες στ' αστέρια....
Μα δεν ξέρω...αν η αγάπη θα μ' αφήσει....
Να πεθάνω μοναχή....στα δυο σου χέρια.....

Ετικέτες Αγάπη.... | 0 σχόλια

Σύνδεσμοι σε αυτήν την ανάρτηση

Χριστίνα Βυζαντινη Ασπιδα ποιηση

Χριστίνα Βυζαντινη Ασπιδα

Αγάπες και παινέματα
μια σκοτεινή υπόθεση·
μοναδική σου υπόσχεση
το φως στο πρόσωπό σου.
Κι αν θες να πεις πως μ' αγαπάς,
πες το στον εαυτό σου
και πάψε να με τυραννάς
με το αγαπηταριό σου

http://www.youtube.com/watch?v=bnfS_zEET3o

Alkinoos - Η τέλεια παρεξήγηση

Lyrics: Απ' το κακό μου ριζαριό, βράζω βοτάνι στο καιρό, να τον γητέψω να χαρώ. Είναι από φύτεμα γυρτό, που λαχταράει να δει ουρανό, σα κυπαρίσσι στο γκρεμό....

Korinna Fragiadaki poihsh

Korinna Fragiadaki

Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης
Μουσική: Δημήτρης Λάγιος

Βαπόρι στολισμένο βγαίνει στα βουνά
κι αρχίζει τις μανούβρες "βίρα μάινα"
την άγκυρα φουντάρει στις κουκουναριές
φορτώνει φρέσκο αέρα κι απ’ τις δυο μεριές

Είναι από μαύρη πέτρα κι είναι απ’ όνειρο
κι έχει λοστρόμο αθώο ναύτη πονηρό
από τα βάθη φτάνει στους παλιούς καιρούς
βάσανα ξεφορτώνει κι αναστεναγμούς

Έλα Χριστέ και Κύριε λέω κι απορώ
τέτοιο τρελό βαπόρι τρελοβάπορο
χρόνους μας ταξιδεύει δε βουλιάξαμε
χίλιους καπεταναίους τους αλλάξαμε

Κατακλυσμούς ποτέ δε λογαριάσαμε
μπήκαμε μες στα όλα και περάσαμε
κι έχουμε στο κατάρτι μας βιγλάτορα
παντοτινό τον Ήλιο τον Ηλιάτορα

Γάτες & άνθρωποι μέσα από φωτογραφίες του 19ου και 20ου αι.

09:28, 17 Μαρ 2013 | tvxsteam tvxs.gr/node/122895

Οι γάτες συντροφεύουν τους ανθρώπους ως κατοικίδια ζώα από την εποχή της αρχαίας Αιγύπτου. Από την Κίνα στην Ιαπωνία, μέχρι την Ευρώπη, την Αμερική, την Ινδία, την Αφρική και την Αυστραλία, οι γάτες με την παρουσία τους θεοποιήθηκαν και έγιναν μέρος της παράδοσης των λαών. Βέβαια, κάποιοι τις θεώρησαν όργανα του διαβόλου, κάτι που άρχισε να αλλάζει από την εποχή του Διαφωτισμού.

Δεν υπάρχει εποχή όπου οι γάτες να μην άφησαν τα «νύχια» τους, γράφει ο Γκάζι Καπλάνι. Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι τις λάτρευαν. Πενθούσαν την απώλεια μιας γάτας ξυρίζοντας τα φρύδια τους.Οι Ρωμαίοι, επίσης τις θαύμαζαν. Από τους τελευταίους, άλλωστε, πήραμε και τη σημερινή ονομασία: catus.
Δεν τις θαύμαζαν, βέβαια, όλοι οι Ρωμαίοι. Ο Ιούλιος Καίσαρας, παραδείγματος χάριν, μισούσε τις γάτες. Ο Ναπολέων το ίδιο. Στα χρόνια της κυριαρχίας του, οι γάτες ορίστηκαν διά νόμου ως «άψυχα αντικείμενα». Φαίνεται πως οι γάτες δεν είχαν ποτέ καλές σχέσεις με τους στρατηγούς και τους πολεμοχαρείς. Ούτε με τους θρησκόληπτους και τους φανατικούς είχαν καλές σχέσεις οι γάτες. Πώς να είχαν, άλλωστε; Είναι ανεξάρτητες, ερωτικές, περίεργες. Η ανεξαρτησία, ο ερωτισμός και η περιέργεια είναι εξ ορισμού εχθροί του φανατισμού. Τον Μεσαίωνα, όταν η Ιερά Εξέταση βρισκόταν στο απόγειό της, οι γάτες έζησαν την πιο οδυνηρή εμπειρία της μακραίωνης ιστορίας τους. Τα βάσανα του μαύρου γάτου και των υπόλοιπων γατιών τελείωσαν οριστικά την εποχή του Διαφωτισμού. Τότε ανατράπηκαν όλα. (Διαβάστε περισσότερα στο Μαύρος γάτος, αυτός ο αποδιοπομπαίος τράγος)
Οι Φωτογραφίες
*επιμ. Κατρίν Αλαμάνου
<sup>Πατήστε πάνω στις εικόνες

H Δανή μπαλαρίνα, Adeline Genee, με μια μαύρη γάτα στην αγκαλιά της. Σύδνεϋ, Αυστραλία, 1913.  

Γυναίκα και γάτες. Νέα Νότια Ουαλία, Αυστραλία, 1906. 

Σύδνεϋ, περίπου το 1929.

Φιλικοί Εχθροί (Daniel Berry Austin), Μπρούκλιν – Νέα Υόρκη, ανάμεσα σε 1899-1909.

Η κα. ΜcAllister και η περσική γάτα. Μεταξύ 1910 και 1915, ΗΠΑ.

Γάτα στο παράθυρο, δεκαετία 1930, Αυστραλία. 

Ο «Whisky», ο γάτος-μασκότ του πολεμικού πλοίου «HMS Duke of York», του βρετανικού βασιλικού στόλου. Δεκαετία 1940.

Άγνωστη γυναίκα, Cheshire County New Hampshire. ΗΠΑ, περί τα 1870. 

Μια γάτα (και οι …υπόλοιποι), επιβλέπει το νέο αυτοκίνητο με την ονομασία «F.H. Stewart Enterprise». 1931, Αυστραλία.

Γάτα το 1875, ΗΠΑ. 

Γάτα στο πολεμικό πλοίο του βρετανικού βασιλικού ναυτικού «HMS Aurora», 1914. 

Γάτα ποζάρει στο φακό, περίπου το 1860. 

Το μωρό και η γάτα, περ. 1890-1894, Galveston, Τέξας, ΗΠΑ. 

Η Hulda Lundager με τη γάτα της, Queensland, Αυστραλία. Η Hulda Helene Lundager (γεννημένη το 1888), ήταν μία από τις έξι κόρες του φωτογράφου Jens Hansen Lundager. 

Περίπου το 1860, ΗΠΑ. 

Γάτα παρακολουθεί ένα πουλί στο κλουβί του, Νέα Υόρκη, ΗΠΑ, περ. 1880. 

Κορίτσι με μια γάτα στα συντρίμμια που άφησε η μεγάλη φωτιά στο Hartlepool της Αγγλίας το 1922. 

Μια γυναίκα στη Florida των ΗΠΑ, χαϊδεύει ένα σκύλο ενώ η γάτα της κοιμάται στο πιάνο. Ιανουάριος 1889. 

Μια γάτα ξεκουράζεται πάνω σε ένα ραδιόφωνο. Σύδνεϋ, Αυστραλία, δεκαετία 1930. 

Μία γάτα πίνει την μπύρα κοιμισμένου– και προφανώς μεθυσμένου πελάτη στο διάσημο μπαρ της Νέας Υόρκης, «Sammy's Bowery Follies». Δεκέμβριος 1947. 

Ο καπετάνιος Will Newman μαζί με ένα σκύλο και μία γάτα. Palatka, Florida, ΗΠΑ, δεκαετία του 1920.</sup>
Πηγές:
-acms.sl.nsw.gov.au
-powerhousemuseum.com
- brooklynmuseum.org
-loc.gov
-eastmanhouse.org
-digitalcollections.smu.edu
-floridamemory.com
- arcweb.archives.gov

Σχετικά Άρθρα: