Το άλογο που δάκρυζε...

Το άλογο που δάκρυζε...

Μια φορά και έναν καιρό, όταν το φεγγάρι ασήμωνε τον ουρανό, κι έκανε να λάμπουν τα νερά της θάλασσας, τέσσερα κατάλευκα άλογα κατέβαιναν, καλπάζοντας, μια μεγάλη πλαγιά όπου απλωνόταν η φάρμα μέσα στην οποία ζούσαν, κάπου στην μακρινή Αριζόνα. Ανάμεσα στα δύο μεγάλα δέντρα, μια αιώρα κουνιόταν από το ελαφρό, αεράκι.
Η Ναντίνα, ένα κατάξανθο κοριτσάκι, περίμενε, κρατώντας στα χέρια της τέσσερους μεγάλους κολιέδες με πολύχρωμες χάντρες. Στο δυνατό χλιμίντρισμα των αλόγων, χαμογέλασε. Επιτέλους έφτασαν, σιγοψιθύρισε.

Εκείνα, φτάνοντας και κουνώντας τις φουντωτές ουρές τους, άνοιξαν τα στόματά τους και έφαγαν με λαιμαργία την ζαχαρίτσα που τα φίλεψε η Ναντίνα και σιωπηλά κατέβασαν το κεφάλι για να τους φορέσει τους κολιέδες. Μια ελαφριά ποτιστική βροχούλα που είχε αρχίσει νωρίτερα,  αργά και σταθερά ολοένα και δυνάμωνε. Το κορίτσι, γρήγορα γρήγορα οδήγησε τα άλογα στο στάβλο, έκλεισε την πόρτα και τα καληνύχτισε. Πέρα μακριά στον ορίζοντα, φάνηκαν μέσα από την βροχή μια σειρά από φώτα. - Έρχεται το βαπόρι. Μου φέρνει τον πατέρα! Φώναξε δυνατά από χαρά και χωρίς να χάσει καιρό, πήρε μια ομπρέλα κι έτρεξε για την προκυμαία. Η βροχή δυνάμωνε όλο και πιο πολύ μα η Ναντίνα δεν έκανε καμία προσπάθεια να προφυλαχτεί από την δυνατή βροχή. Κοιτούσε με αγωνία τον συνωστισμό του καταστρώματος. Νάτος!! Τον ξεχώρισε μετά από πολλή προσπάθεια. Κι εκείνος όμως μέσα στην λαχτάρα του να συναντήσει την κόρη του, την ξεχώρισε μέσα στο πλήθος που περίμενε στην αποβάθρα. Όταν κατέβηκε από το πλοίο σφιχταγκαλιάστηκαν και πιασμένοι χέρι-χέρι έφτασαν στο ράντσο τους. Η ώρα ήταν ήδη πολύ περασμένη και έπεσαν να κοιμηθούν.
Η μέρα ξημέρωσε χαρούμενη σαν την μικρή Ναντίνα και τον κυρ-Μηνά, τον πατέρα της. Στο ράντσο που έμεναν, υπήρχαν πολλά άλογα, κι  έτσι η μέρα έφευγε πολύ γρήγορα και όμορφα, ταΐζοντας και ιππεύοντάς τα. Πολλές φορές η Ναντίνα τραβούσε τα χαλινάρια στο μικρότερο άλογο, τον Αετό, και βιαζόταν να φύγει καλπάζοντας στην απέραντη έκταση.

Στο βάθος του ράντσου υπήρχε μια λίμνη. Εκεί πότιζε τον Αετό η Ναντίνα και καθόταν ώρες ατελείωτες παίζοντας μελωδικά τραγούδια με μια μικρή σάλπιγγα που της είχε κάνει δώρο ο πατέρας της. Έπαιζε τόσο όμορφα και γλυκά που τα πουλιά σταματούσαν το κελάηδισμα τους και ο Αετός δάκρυζε. - Το άλογο μου κλαίει; Παραξενευόταν η μικρούλα.

Μια μέρα κάνοντας την συνηθισμένη βόλτα στην λίμνη και σαλπίζοντας τα αγαπημένα της τραγούδια γύρισε να δει τον Αετό. Αυτό που αντίκριζαν τα μάτια της δεν το πίστευε! Το άλογο είχε καθίσει δίπλα της και χοντρά δάκρυα κυλούσαν στο πρόσωπό του όπου έπεφταν στην γη. Εκεί που έπεφταν τα δάκρυα φύτρωναν ολόδροσα λουλούδια ανάμεσα σε ολόλευκα μεγάλα βότσαλα. Το μικρό κορίτσι τα έχασε! Πλησίασε τον Αετό, τον χάιδεψε, τον φίλησε και τότε εκείνο με ανθρώπινη φωνή της είπε:

-  Να ήξερες, αγαπημένη μου Ναντίνα πόσα χρόνια περίμενα αυτήν την στιγμή. Σε παρακαλώ, κόψε και δώσε μου να φάω αυτά τα λουλούδια και ύστερα πάρε τα βότσαλα και ρίξε τα μέσα στην λίμνη και περίμενε να δεις τι θα γίνει.

Η Ναντίνα έκανε ότι της είπε το άλογό της. Και τότε μια μεγάλη λάμψη γέμισε τον ορίζοντα, το άλογο έγινε ένα πανέμορφο βασιλόπουλο. Τα νερά της λίμνης αναταράχτηκαν κι ένα δυνατό βουητό ακούστηκε.

Ένα μεγαλοπρεπέστατο παλάτι παρουσιάστηκε στην μέση της λίμνης και στρατιώτες με χρυσοκόκκινες στολές, ασπίδες και σπαθιά να το φρουρούν ολόγυρα.

Η Ναντίνα δεν πίστευε αυτό που έβλεπε!!!
Το βασιλόπουλο την αγκάλιασε, την οδήγησε μέσα στο παλάτι, στον βασιλιά πατέρα του και της διηγήθηκε την ιστορία με τα κακά μάγια, την υπομονή της, την αγάπη της και ιδίως την τύχη που είχε ώστε να βρεθεί η σάλπιγγα, που με το μελωδικό σάλπισμά της έκαναν τα δάκρυα να κυλήσουν από τα μάτια του κι έτσι να λυθούν τα μάγια.

Ο βασιλιάς συγκινημένος του έδωσε την ευχή του να ανέβει στον θρόνο, και  να κυβερνήσει. Του είπε επίσης με πόση σύνεση, καλοσύνη και αγάπη πρέπει να φερθεί στον λαό της χώρας του, και φυσικά δέχτηκε την Ναντίνα να γίνει η μελλοντική βασίλισσα του θρόνου. Οι γάμοι έγιναν μέσα σε μια λαμπρή τελετή και το ευτυχισμένο ζευγάρι καβάλησε ένα ολόλευκο άλογο και τρέχοντας σαν τον άνεμο χάθηκαν στο βάθος του ορίζοντα.

Ξαφνικά ένα δυνατό χλιμίντρισμα ξύπνησε την Ναντίνα...

- Θεέ μου! Όνειρο ήταν;...

Η μικρή τεντώθηκε, σηκώθηκε, ετοιμάστηκε.
Μια καινούρια μέρα ξεκινούσε και εκείνη την μέρα είχαν πολύ δουλειά στο ράντσο!

Από την γιαγιάκα Άννα