Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2013

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά...

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά...

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά,
μπόρεσα να καταλάβω ότι,
ο συναισθηματικός πόνος και η θλίψη απλώς με
προειδοποιούσαν να μη ζω ενάντια
στην αλήθεια της ζωής μου.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε
ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΤΗΤΑ

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά,
κατάλαβα σε τι δύσκολη θέση ερχόταν κάποιος,
όταν του επέβαλα τις επιθυμίες μου.
Και όταν μάλιστα δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή
και ούτε ήταν έτοιμος ο άνθρωπος,
ακόμα και αν αυτός ήμουν εγώ.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε
ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά,
έπαψα να λαχταρώ για μια άλλη ζωή
και έβλεπα γύρω μου ότι τα πάντα μου έλεγαν
να μεγαλώσω.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε
ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά,
κατάλαβα ότι σε κάθε περίσταση ήμουν στο κατάλληλο μέρος
και πάντα στην κατάλληλη στιγμή.
Αυτό με έκανε να γαληνέψω.
Σήμερα, ξέρω ότι αυτό το λέμε
ΑΛΗΘΕΙΑ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά,
έπαψα να στερούμαι τον ελεύθερο χρόνο μου και
να κάνω μεγαλόπνοα σχέδια για το μέλλον.
Σήμερα, κάνω μόνο ότι μου αρέσει και με γεμίζει χαρά,
o,τι αγαπώ και κάνει την καρδιά μου να γελά.
Με το δικό μου τρόπο και με τους δικούς μου ρυθμούς.
Σήμερα, ξέρω ότι αυτό το λέμε
ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά,
απελευθερώθηκα από ότι δεν ήταν υγιεινό για μένα.
Από φαγητά, άτομα, πράγματα, καταστάσεις και
οτιδήποτε με απομάκρυνε από τον εαυτό μου.
Παλιά, αυτό το έλεγα "υγιή εγωισμό".
Σήμερα, ξέρω ότι αυτό το λέμε
ΑΥΤΑΓΑΠΗ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά,
έπαψα να έχω πάντα δίκιο. Έτσι έσφαλα πολύ λιγότερο.
Σήμερα, ξέρω ότι αυτό το λέμε
ΑΠΛΟΤΗΤΑ

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά,
αρνήθηκα να συνεχίσω να ζω στο παρελθόν μου
και να ανησυχώ για το μέλλον μου.
Τώρα ζω κάθε μέρα την κάθε στιγμή
που ξέρω ότι ΟΛΑ συμβαίνουν.
Σήμερα, ξέρω ότι αυτό το λέμε
ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά,
συνειδητοποίησα ότι, οι σκέψεις μου με έκαναν
ένα άτομο μίζερο και άρρωστο.
Όταν επικαλέστηκα την δύναμη της καρδιάς μου,
η λογική μου βρήκε ένα πολύτιμο σύμμαχο.
Σήμερα, αυτό το λέω
ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά,
κατάλαβα ότι, δεν πρέπει να φοβόμαστε
τις αντιπαραθέσεις, τις συγκρούσεις και οποιαδήποτε
προβλήματα αντιμετωπίζουμε
με τον εαυτό μας ή με τους άλλους.
Αυτό το λέμε
ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ.

Ξέρω ότι από τις εκρήξεις στο Σύμπαν
γεννιούνται νέα αστέρια.
Σήμερα ξέρω ότι,
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ.

(Αρχικό κείμενο: Kim McMillen - When I loved myself enough)

Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2013

Η Φαντασία μας ως υπερβολή

Η Φαντασία μας ως υπερβολή

02 Φεβ 2011

Χωρίς Σχόλια

Αν νιώθεις πως δεν ανήκεις κάπου στην κοινωνία,
αναζήτησε το ατίθασο άλογο της φαντασίας σου
και πέρασέ του χαλινάρι.

Ας μην αποφασίζει αυτό για σένα.

Όπως μαθαίνουμε στα βασικά μαθηματικά, ο κόσμος είναι χωρισμένος σε πραγματικό και φανταστικό κομμάτι. Βέβαια το ίδιο ακριβώς ισχυριζόταν και ο Πλάτωνας. Αλλά σχεδόν όλοι πια καταλαβαίνουν πως ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ και ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ είναι κοινά πράγματα. Απλά τα μαθηματικά χρησιμοποιούν σύμβολα για να εκφράζονται ενώ η φιλοσοφία χρησιμοποιεί τις λέξεις. Τα νοήματα όμως, οι τελικές αποφάσεις είναι ίδιες.
Πρέπει να κάνουμε σαφή διάκριση μεταξύ αυτών των δύο κόσμων. Όταν λέμε πραγματικός κόσμος εννοούμε πως όσα  ο νους μας αντιλαμβάνεται είναι προϊόντα των αισθήσεών μας και της εμπειρία μας. Οι ενήλικες αντιλαμβάνονται πιο σωστά αυτόν τον κόσμο από ότι τα παιδιά.
Φανταστικός είναι ο κόσμος που αντιλαμβανόμαστε χωρίς τα αισθητήρια όργανά μας. Εδώ χρησιμοποιούμε άλλα αισθητήρια. Τα ονομάζουμε αισθήματα. Η χαρά, η λύπη, η αγάπη, το μίσος, ο έρωτας, η συμπόνια και τόσα άλλα ακόμα ανήκουν σε αυτή την κατηγορία. Δεν υπάρχει περίπτωση να δεις ή να ακούσεις την χαρά. Απλά την νιώθεις αν ακούσεις ή δεις κάτι που αφορά ένα πρόσωπο. Γι αυτό το ίδιο άκουσμα δεν φέρνει το ίδιο αίσθημα σε δύο ανθρώπους.
Κάποιοι άνθρωποι διαθέτουν πολλή μεγάλη φαντασία δηλαδή χρησιμοποιούν περισσότερο τα αισθήματα παρά τις αισθήσεις. Είναι φυσικό να προκύπτουν λάθος ή παραπλανητικές καταστάσεις. Κάποια επαγγέλματα ευνοούν τη φαντασία (ζωγράφοι, γλύπτες, γραφίστες, διακοσμητές κ.α.). Εδώ είναι απαραίτητο να φαντάζεσαι. Επίσης μικρές δόσεις φαντασίας απαιτούνται ή είναι ευχάριστα αποδεκτές στη μαγειρική και στη ραπτική. Οι υπόλοιπες όμως ανθρώπινες δραστηριότητες δεν μπορεί να στηρίζονται στην φαντασία. Ποια φαντασία πρέπει να χρησιμοποιήσει ένας χειρούργος ή ένας δικαστής;
Τα πράγματα γίνονται χειρότερα στις ανθρώπινες σχέσεις, σε αυτό που λέμε κοινωνία και κοινωνικές σχέσεις. Το να φαντάζεσαι κάτι για τον άνθρωπο που έχεις πλάι σου, το να οδηγείσαι σε συμπεράσματα με βάση αυτή τη φανταστική εικόνα, είναι λάθος και θέμα χρόνου να φανεί. Η ρήξη ακολουθεί, τα παράπονα αναπόφευκτα. Ο κλονισμός της κοινωνικής σχέσης είναι η συνέχεια. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Όποιος τα αγνοεί, ας ακούσει μερικές εκατοντάδες τραγούδια που όλα εκφράζουν τη διάσπαση τέτοιων κοινωνικών σχέσεων.
Είναι λάθος να λέμε πως πρόκειται για νοσηρή κατάσταση. Δεν είναι θέμα ψυχιατρικής. Είναι όμως θέμα διαπαιδαγώγησης. Οι γονείς που διαπιστώνουν πως το παιδί τους έχεις μεγαλύτερα αποθέματα φαντασίας, ας συμβουλευτούν κάποιο οικογενειακό σύμβουλο. Εκεί, ναι, χρειαζόμαστε τη γνώμη ενός ψυχίατρου. Συμβουλές, απειλές και άλλα τέτοια από γονείς σε παιδιά, δεν αποδίδουν ενώ μπορεί να σημειωθεί και εντελώς αντίθετο αποτέλεσμα. Τελικά πρέπει να γνωρίζεις πολλά, για να γίνεις γονιός και ίσως στο μέλλον να πρέπει κανείς να αποδείξει πως είναι ικανός να γίνει γονιός. Νομίζω πως το Λύκειο πρέπει να έχει τέτοια μαθήματα. Όχι μόνο μαθηματικά, ιστορία κ.λ. Που είναι το ενδιαφέρον για τον άνθρωπο; Αυτές οι επιστήμες είναι πέραν του ανθρώπου; Τόσο πολύ μας απασχολεί η ατμόσφαιρα του πλανήτη στα 100 έτη φωτός μακριά, παρά τα καθημερινά μας προβλήματα;

ΤΟ ΓΕΡΑΚΙ & Ο ΛΥΚΟΣ

ΤΟ ΓΕΡΑΚΙ & Ο ΛΥΚΟΣ
"LADYHAWK"
Από τον Κέλσο τον Φιλαλήθη



       Η Μεταφυσική και ο Εσωτερισμός, έχουν κάνει την εμφάνισή τους σε πάρα πολλές από τις εικαστικές τέχνες.
Η 7η τέχνη, ο κινηματογράφος δε θα μπορούσε να "μείνει απ' έξω" .
Οι ταινίες που έχουν να κάνουν με την ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ είναι πολλές και ιδιαίτερα αυτές που έχουν σαν κύριο θέμα τους τη ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ. Όμως υπάρχουν και ταινίες που η πλοκή τους, οι ήρωες τους κλπ, ενώ ΦΑΙΝΟΜΕΝΙΚΑ δεν έχουν ΚΑMΜΙΑ σχέση με τον Μεταφυσικό ή Εσωτεριστικό Κόσμο, κατά βάθος αν μελετήσουμε προσεκτικά τη ταινία, θα μείνουμε κατάπληκτοι από τα μηνύματα που κρύβει είτε ηθελημένα είτε αθέλητα και για να πω την αλήθεια, αυτό είναι και το σύνηθες θα έλεγα.

Στις ταινίες αυτές, η συνήθης βάση για το σενάριο είναι μυθολογικά γεγονότα από τις διάφορες μυθολογίες των πολιτισμών αλλά επίσης και διάφορα παραμύθια.
Πολλοί είναι εκείνοι λοιπόν που σήμερα πιστεύουν ότι οι μυθολογίες των λαών, δεν είναι τίποτε άλλο παρά παραμυθάκια από τη ΦΑΝΤΑΣΙΑ κάποιου "παραμυθά"…
Είναι έτσι όμως;

Κάνοντας μια απλή προσέγγιση, λέω εξαρχής πως όχι, δεν είναι έτσι απλά τα πράγματα
Και για του λόγου το αληθές, ας ερευνήσουμε λίγο πίσω από τις λέξεις και τις έννοιες για να δούμε τι κρύβεται ...
Και πρώτα, πρώτα ας δούμε τη λέξη ΦΑΝΤΑΣΙΑ που είναι αναμφισβήτητα και το πρώτο (ίσως και το μόνο) συστατικό για την δημιουργία ενός "παραμυθιού", την οποία Φαντασία σε καμμία περίπτωση δεν θα πρέπει να την μπερδεύουμε με τη ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗ, κάτι πού ήδη το κάνουν πολλοί ειδικά όταν λένε ότι:
"...Η φαντασία είναι προϊόν των αισθήσεων και της ύλης που μας περιβάλει, της λογικής μας..."

Η Φαντασία λοιπόν, είναι μία από τις "πλαστικές" δυνάμεις της Ανώτερης Ψυχής και ουσιαστικά είναι η μνήμη των προηγούμενων σαρκώσεων της ψυχής, η οποία όσο και να παραμορφώνεται από το Κατώτερο Μανάς (που "Μανάς" είναι η νοητική ικανότητα που κάνει τον άνθρωπο ΝΟΗΜΟΝ και ΗΘΙΚΟ όν και έτσι τον ξεχωρίζει από το απλό ζώο), δηλαδή μιλάμε για τον ΝΟΥ ΤΗΣ ΕΠΙΘΥΜΙΑΣ ή αλλιώς της ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ-ΖΩΙΚΗ ΨΥΧΗ... Όσο λοιπόν και να παραμορφώνεται από τον κατώτερο Νου, η Φαντασία και όχι η Φαντασίωση σχεδόν πάντα στηρίζεται σε Αληθινά "γεγονότα" (ενθυμίσεις)...
"Theosophical Glossary"

Πολλοί θα αναρωτηθείτε για τον παραπάνω ορισμό που δίνω στη φαντασία μέσα από το ΜΟΝΟ (κατ' εμέ) έγκυρο ΛΕΞΙΚΟ με όρους Μεταφυσικής και Εσωτερισμού και σίγουρα κάποιοι από εσάς θα ανατρέξετε σε κάποιο λεξικό για να διασταυρώσετε τα λεγόμενά μου.

Για σας (τους δεύτερους εννοώ), σας παραθέτω το λήμμα της λέξης από το λεξικό:
Φαντασία: Η ικανότητα του νου να ανακαλεί και να αναπαριστά προηγούμενες εικόνες
Για τη ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗ δίνουν τον ορισμό πως :
Φαντασίωση είναι η παράσταση που σχηματίζει κανείς με τον νου του.

Μιλάνε λοιπόν για τον ΝΟΥ, τον ΦΥΣΙΚΟ ΕΓΚΕΦΑΛΟ...
Τον ΦΥΣΙΚΟ ΕΓΚΕΦΑΛΟ που έχει ως "βοηθούς του", "συνεργάτες του", τις ΠΕΝΤΕ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ...
Τις ΠΕΝΤΕ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ, δηλαδή τη ΛΟΓΙΚΗ...

Μα καλά, όταν λένε πώς:
"...Η φαντασία είναι προϊόν τον αισθήσεων μας και της ύλης που με περιβάλει, της λογικής μας...", αυτό δεν είναι που αναγράφουν και τα λεξικά :
"…οι παραστάσεις που σχηματίζει ο ΝΟΥΣ…" ;;;

Μιας και αναφερθήκαμε όμως και στη ΛΟΓΙΚΗ, μπορούνε να πούμε γι' αυτήν ότι :

       Η Λογική είναι η ΣΥΝΙΣΤΑΜΕΝΗ των ΠΕΝΤΕ ΑΙΣΘΗΣΕΩΝ μας...
       Όραση...
       Ακοή...
       Όσφρηση...
       Γεύση...
       Αφή...

       Αυτός είναι και ο λόγος, η αιτία που ΔΕΝ μπορεί η ΛΟΓΙΚΗ να μας βοηθήσει στην ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ...
       Γιατί ΤΙΠΟΤΑ από αυτά τα "εσωτερικά" δεν τα ΒΛΕΠΕΙ, ΑΚΟΥΕΙ, ΜΥΡΙΖΕΙ, ΓΕΥΕΤΑΙ, ΑΙΣΘΑΝΕΤΑΙ...

Σίγουρα θα σας κούρασα με όλα τα παραπάνω, αλλά θεωρώ ότι έπρεπε να τα θέσω ως εισαγωγή στη προσπάθειά μου για αποσυμβολισμό ….
Η ταινία που θα κάνουμε μια μικρή αναφορά, ως "απόδειξη" της θέσης που εξέφρασα στην αρχή, είναι μια πραγματικά πολύ τρυφερή ταινία, ένα παραμύθι…

"Το Γεράκι και ο Λύκος"

       Η ταινία αυτή προβλήθηκε πρώτη φορά το 1985. Πρωταγωνιστές η Michelle Pfeiffer (Isabeau d'Anjou) και ο Rutger Hauer (Captain Etienne Navarre)
Το θέμα της ταινίας έχει να κάνει με τον επίσκοπο της πόλης Aquila όπου ζούσαν οι ήρωες του έργου.
Ο επίσκοπος ερωτεύθηκε την Isabeau, εκείνη με τη σειρά της ερωτεύτηκε τον Etienne τον οποίο και ΑΓΑΠΗΣΕ. Φυσικά ο ατρόμητος λοχαγός, δε θα μπορούσε να μείνει ασυγκίνητος από τον έρωτα της πανέμορφης Isabeau και έτσι και αυτός ερωτεύθηκε και ΑΓΑΠΗΣΕ την ηρωίδα μας.
Τότε ο κακός επίσκοπος τους έριξε μια βαριά κατάρα κάνοντας χρήση της Μαγικής Τέχνης που κατείχε:
Την ημέρα η Isabeau μεταμορφώνεται σε ΓΕΡΑΚΙ,
τη νύχτα ο Etienne μεταμορφώνεται σε ΛΥΚΟ.
Οι μόνες στιγμές που και οι δυο συναντιούνται με ανθρώπινες μορφές, είναι το ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑ και η ΑΝΑΤΟΛΗ. Τελικά τα μάγια λύνονται και οι ήρωες του έργου, μπορούν επιτέλους να ζήσουν τον έρωτά τους, την ΤΕΛΕΙΑ (και ανιδιοτελή θα έλεγα) ΑΓΑΠΗ.

Αφίσα από την ταινία

       Αυτά από τα ΕΞΩΤΕΡΙΚΑ στοιχεία της ταινίας. 'Ομως όταν την δούμε με το "άλλο" μάτι, της ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗΣ επόμενο είναι να "βλέπουμε" και άλλα πράγματα…
Καταρχάς, οι ήρωες του έργου ΔΕΝ είναι ΜΟΝΟ οι ΔΥΟ πρωταγωνιστές, αλλά είναι και ο μικρός κλεφτάκος ο Φιλίπ Γκαστόν, που είναι ο πλέον σημαντικός για την εξέλιξη της ιστορίας…
Αυτοί οι 3 ήρωες συμβολίζουν, το ΤΡΙΣΥΠΟΣΤΑΤΟ του ανθρώπου και δεν είναι άλλο παρά:
ΛΥΚΟΣ = ΠΝΕΥΜΑ
ΓΕΡΑΚΙ = ΨΥΧΗ
ΚΛΕΦΤΑΚΟΣ = ΣΩΜΑ

Αυτοί οι ΤΡΕΙΣ συναποτελούν τον ΑΝΘΡΩΠΟ ή την ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ αν θέλετε ακόμα καλύτερα....
- Ο κακός επίσκοπος δεν είναι άλλος από το ΚΟΣΜΙΚΟ ΚΑΚΟ που φυσικά αυτό που "θέλει" δεν είναι άλλο από το να αποκτήσει την ΑΓΝΗ ΨΥΧΗ, να την σπιλώσει να την βρωμίσει με το μίασμα που κουβαλά...
-Ο μικρός "κλεφτάκος", στο έργο είναι ένας ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΣ μέσα σε έναν πύργο για κλοπές. Ο πύργος, ονομαζόταν ΑΚΟΥΙΛΑ και από μόνο του το όνομα φανερώνει αρκετά…

ΑΚΟΥΙΛΑ = AQUA + ΙΛΑ
Aqua στα Λατινικά σημαίνει ΝΕΡΟ και το ΝΕΡΟ στη ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ συμβολίζει την ΥΛΗ! Ιλά είναι μια παράφραση της Ελληνικής λέξης ΥΛΗ που στην Μεταφυσική δεν είναι "απλά" αυτό που εννοεί ΣΗΜΕΡΑ η επιστήμη, αλλά κάτι πιο βαθύ…
Στο Θεοσοφικό Γλωσσάρι της Ελένης Πετρόβνα Μπλαβάτσκυ, στο λήμμα ΥΛΗ, βρίσκουμε τα εξής:
"ΥΛΗ, Αρχέγονο υλικό, εσωτερικά, το ομοιογενές ίζημα του Χάους ή της Μεγάλης Αβύσσου. Η ΠΡΩΤΗ αρχή από την οποία σχηματίστηκε το αντικειμενικό Σύμπαν"
"Theosophical Glossary"

Βλέπουμε λοιπόν από πού το έσκασε ο μικρός κλεφτάκος, κατάφερε να ΞΕΦΥΓΕΙ από την ύλη!!!
Ο Μεγάλος Αλχημιστής Παράκελσος, χρησιμοποιεί την λέξη ΥΛΑΣΤΡΟΣ, για να προσδιορίσει την μυστικιστική ιδέα του ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, του Homo Maximus!!!

Ο αστερισμός AQUILA με τον Γανυμήδη

Επίσης να θυμίσω πως στην ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΑ, υπάρχει ένας αστερισμός που ονομάζεται AQUILA (Aql) και είναι ένας αστερισμός του Βορείου Ημισφαιρίου, από τους πιο ευδιάκριτους, ειδικά το α του αστερισμού που είναι ένας αστέρας πρώτου μεγέθους και ονομάζεται Άλταιρ, από την Αραβική απόδοση ολόκληρου του αστερισμού που είναι "Αλ Νασρ Αλ Ταιρ" δηλαδή ο "Ιπτάμενος Αετός".

Ο αστερισμός αυτός είναι η απεικόνιση στον ουράνιο θόλο της μυθολογικής ιστορίας του ΟΙΝΟΧΟΟΥ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΟΥ, του πανέμορφου Γανυμήδη που ο Δίας τον έκλεψε από τη Τροία θαμπωμένος από την ομορφιά του. Μεταμορφώθηκε λοιπόν σε ΑΕΤΟ όπου στον ένα πόδι κρατά τον ΚΕΡΑΥΝΟ και στο άλλο τον ΓΑΝΥΜΗΔΗ και έτσι τον μετέφερε στον 'Ολυμπο.

Ο Ζευς που αρπάζει Τον Γανυμήδη

Ο ΙΔΙΟΣ αυτός ΑΕΤΟΣ, είναι που μετέφερε το ΝΕΚΤΑΡ στο Ιδαίον Άντρο στην Κρήτη όταν ο Δίας, κρυβόταν από το πατέρα του Κρόνο.
Οι αρχαίοι Πέρσες Αστρολόγοι, αποκαλούσαν τον αστερισμό αυτό με το όνομα "Σαχίν Τάρα Ζέντ" που σημαίνει ΓΕΡΑΚΙ

       Θα ήταν λάθος μου να μην αναφερθώ στο Χριστιανικό Συμβολισμό που κρύβεται ΠΙΣΩ από τους ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΕΣ οι οποίοι και έχουν ένα ΣΥΜΒΟΛΟ που τους χαρακτηρίζει ΑΛΛΑ και συνδέει με την πανάρχαια ΣΦΙΓΓΑ της Αιγύπτου και τα ΤΕΣΣΕΡΑ ΖΩΑ που τη ΣΥΝΑΠΟΤΕΛΟΥΝ…

Η Σφίγγα της Αιγύπτου

Έχουμε λοιπόν τους 4 Ευαγγελιστές:

Ματθαίος = ΑΓΓΕΛΟΣ = Αέρας
Λουκάς = ΤΑΥΡΟΣ = Γη
Μάρκος = ΛΕΩΝ = Φωτιά
Ιωάννης = ΑΕΤΟΣ = Νερό

Ο Ιωάννης είναι εκείνος που ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΕΙ στον ΑΕΤΟ και ο ΑΕΤΟΣ είναι που ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΕΙ με το στοιχείο του ΝΕΡΟΥ.

Δηλαδή, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η λέξη ΑΚΟΥΙΛΑ, κρύβει μέσα της μια πολυσύνθετη και πολυδιάστατη έννοια, αυτή της ΦΥΣΗΣ - ΚΟΣΜΟΥ, κλπ αλλά και του ΠΡΩΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, του Υλικού Πρώτου Ανθρώπου ή ακόμα καλύτερα, της ΠΡΩΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ

Να λοιπόν από πού το έσκασε ο μικρός μας ήρωας, ξέφυγε από τον πολύ τον κόσμο, από το σύνολο και μόλις έγινε αυτό, ΤΟΤΕ είναι που "συνάντησε" την ΨΥΧΗ του (γεράκι) και το ΠΝΕΥΜΑ του (λύκο).


Από τον πύργο της ΑΚΟΥΙΛΑ, κανένας δεν μπορούσε να δραπετεύσει, αλλά αυτός χρησιμοποιώντας το ΜΥΑΛΟ του τα κατάφερε να δραπετεύσει. Αυτός είναι και ο λόγος που ο λοχαγός τον πήρε σε βοήθεια του, γιατί ήξερε να ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙ τον εγκέφαλό του. Ο ΚΛΕΦΤΑΚΟΣ που συμβολίζει το ΣΩΜΑ, αυτό που χρησιμοποιεί κατά κόρον στη πλοκή του έργου, είναι το ΜΥΑΛΟ του.

Αυτό μας το φανερώνει το όνομα του μικρού ήρωα, ΦΙΛΙΠΠΟΣ.
Δηλαδή ο ΦΙΛος των ΙΠΠΩΝ, των αλόγων…
Α-λογα ήταν τα "πρώτα" όντα κατά μία εκδοχή της ανθρωπογονίας, δηλαδή τα πρώτα όντα δεν είχαν λογική (Γένεσις 1&2&3 κεφάλαιο) και η λογική είναι εργαλείο του ΜΥΑΛΟΥ!


       Αυτό το "μυαλό" είναι που τους βάζει σε μπελάδες συνέχεια, ΑΛΛΑ μετά που την συνεχή "εκπαίδευση" από την Ανώτερη Διάνοια, το ΠΝΕΥΜΑ (τον ήρωα λοχαγό) είναι αυτός που βοηθά στην ΕΝΩΣΗ - ΜΕΘΕΞΗ του ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ & της ΨΥΧΗΣ, δηλαδή του λοχαγού και της πανέμορφης κοπέλας.....

Η μοναδικές ΣΤΙΓΜΕΣ , που πραγματικά ήταν η ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ για τους ερωτευμένους ήρωες μας, που μπορούσαν να είναι ΜΑΖΙ με την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΤΟΥΣ ΜΟΡΦΗ ήταν το ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑ και το ΧΑΡΑΜΑ.......

Αλληγορικά εδώ το ανθρώπινο σώμα που έπαιρναν στη πλοκή του έργου, συμβολίζουν τα θεία σώματα τους δηλαδή το ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ και το ΨΥΧΙΚΟ και όχι το ΣΑΡΚΙΚΟ. Ο συμβολισμός της στιγμής που ΕΝΩΝΟΝΤΑΝ (ηλιοβασίλεμα και χάραμα), είναι και αυτός μεγάλος!!!

Η Ένωση του Λύκου με το Γεράκι

Αν στρέψουμε το βλέμμα στον ουρανό κατά τη διάρκεια που ο Ήλιος δίνει τη θέση του στο βασίλειο της Νύχτας, τότε θα δούμε ότι στη Δύση έχει ΗΔΗ εμφανιστεί ο Πλανήτης ΑΦΡΟΔΙΤΗ.
Όμως ΚΑΙ το πρωί, ΠΡΙΝ ακόμα ανατείλει ο Ήλιος, ο ΙΔΙΟΣ πλανήτης, η ΑΦΡΟΔΙΤΗ, είναι που κάνει τη εμφάνιση του....
Ο πλανήτης αυτός, είναι ο ΕΩΣΦΟΡΟΣ, ο LUCIFER, ο Φέρων το Φως!!!
Για αυτόν, τον εντελώς ΠΑΡΕΞΗΓΗΜΕΝΟ πλανήτη, το "τελευταίο" βιβλίο της Αγίας Γραφής, η Αποκάλυψη του Ιωάννου, λεει τα εξής σημαντικά για τον Ιησού Χριστό:

"...Εγώ, ο Ιησούς έπεμψα τον άγγελόν μου
να μαρτυρήση είς εσάς τάυτα είς τας εκκλησίας μου.
Εγώ είμαι η ρίζα και το γένος του Δαβίδ,
Ο ΑΣΤΗΡ Ο ΛΑΜΠΡΟΣ ΚΑΙ ΟΡΘΡΙΝΟΣ ..."

Αποκάλυψη ΚΒ 16

Δε θα κάνω ΚΑΜΜΙΑ παρατήρηση, απλά σας αφήνω να εξάγετε μόνοι σας τα όποια συμπεράσματά σας…
Να γιατί η "κατάρα" του ΚΟΣΜΙΚΟΥ ΚΑΚΟΥ εκείνη την ώρα ΔΕΝ ΕΠΙΑΝΕ!!!

Ηλιοβασίλεμα με την Αφροδίτη να λάμπει

        Όμως υπάρχει αρκετός συμβολισμός και στα ζώα, που μεταλλάσσονταν οι "καταραμένοι"…
Σίγουρα κάθε ένα από αυτά έχει ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό και μια ξεχωριστή θέση στη κουλτούρα κάθε λαού. Αλλά ας δούμε την ερμηνεία των ζώων αυτών, υπό το πρίσμα του Εσωτερισμού.

Το ΓΕΡΑΚΙ, στα αιγυπτιακά ιερογλυφικά είναι αυτό που συμβολίζει την ΨΥΧΗ.


Ο ιερογραμματέας, ανάλογα με την στάση που το σχεδίαζε- σκάλιζε, του έδινε και κάποιο "άλλο" νόημα...
'Οταν λοιπόν το σχεδίαζε ΞΑΠΛΩΜΕΝΟ, σα νεκρό, συμβόλιζε την διέλευση από τη μία ζωή στην άλλη, από τη μία κατάσταση στην άλλη.
Θυμηθείτε όσοι φίλοι έχετε δει το έργο, ότι όταν το γεράκι ΑΛΛΑΖΕ ΜΟΡΦΗ, από ΓΕΡΑΚΙ σε ΑΝΘΡΩΠΟ, αυτό έκειτο σα νεκρό!!!
'Οταν ο ιερογραμματέας το σχεδίαζε με τα φτερά του ΑΝΟΙΧΤΑ, συμβόλιζε ότι ο "νεκρός ανασταίνεται", ότι δηλαδή επιτέλους είχε την ίδια αντίληψη της ΨΥΧΗΣ του, δηλαδή της ΟΥΣΙΑΣ του....


-Στην Ελληνορωμαϊκή "κουλτούρα" συμβόλιζε τον "ταχύτατο αγγελιοφόρο του Απόλλωνα"
-Στους Ατζέκους επίσης συμβόλιζε τον "αγγελιοφόρο των Θεών" (!!!)
-Στους Αιγυπτίους (μαζί με τον Αετό) συμβόλιζε το πνεύμα, την ΨΥΧΗ, την έμπνευση.
Γερακόμορφοι ήταν πολλοί Θεοί στην Αίγυπτο, όπως ο 'Ωρος, ο Σόκαρης, αλλά και άλλοι πολλοί...

Ο Παντεπόπτης Οφθαλμός του Ώρου

-Στους Ινδουιστές, το ΓΕΡΑΚΙ συμβόλιζε την τη "κάθοδο" του Σόμα από τον ουρανό, που αλληγορεί ως προς την Μυστική Σοφία που κατέρχεται και που είναι ικανή να ΠΑΡΑΓΕΙ ΖΩΗ κάτω υπό ορισμένες προϋποθέσεις...
Αυτά τα "ολίγα" σχετικά με το ΓΕΡΑΚΙ....

Τώρα το έτερο συμβολικό ζώο, ο ΛΥΚΟΣ που κατά ένα "παράξενο" τρόπο ΚΑΙ αυτός έχει να κάνει με το ΦΩΣ...
Στην αρχαία ελληνική γλώσσα έχουμε τη λέξη ΛΥΚΑΒΑΣ εκ του Λύκη + βαίνω που σημαίνει "η οδός του φωτός" (!!!), η τροχιά του Ηλίου (!!!), το έτος (!!!)
Η λέξη Λύκη σημαίνει το ΦΩΣ και από αυτή τη λέξη προέρχονται οι λέξεις, ΛΥΚΟΦΩΣ, ΛΥΧΝΟΣ, ΛΕΥΚΟΣ (!!!)


Η λέξη ΛΥΚΟΣ ίσως να προέρχεται εκ του λευκός (ΛεΥΚΟΣ) και το λευκό ως γνωστόν είναι το ΜΟΝΑΔΙΚΟ χρώμα (αν μπορώ να το πω έτσι)...
Και επειδή το λευκό είναι η "ΑΝΤΙΘΕΣΗ" ή το ΖΕΥΓΑΡΙ θα έλεγα καλύτερα του ΜΑΥΡΟΥ.
Και επειδή το ΜΑΥΡΟ έχει να κάνει με τη νύχτα,
Και επειδή η νύχτα είναι η ΑΠΟΥΣΙΑ του φωτός,
ΑΡΑ...
Το φως είναι το λευκό και έτσι κατά τη γνώμη μου πάντα, έχουμε αυτή τη περίεργη σχέση του ΦΩΤΟΣ με τον Λ(ε)ΥΚΟ...

       Αλλά ίσως αυτό "μπορεί" να ΜΗΝ φτάνει σαν επιχειρηματολογία, ας το προχωρήσουμε λίγο ακόμα...
Ανέφερα τη λέξη Λύκη. 'Ενα παράγωγό της είναι και η προσωνυμία του Θεού του ΦΩΤΟΣ Απόλλωνα, "ΛΥΚΗΓΕΝΗΣ", ο γεννηθείς Απόλλων στη Λυκία.
Ο Θεός του ΦΩΤΟΣ, Απόλλωνας καλείται και Λύκειος.
Λύκειο όμως ΗΤΑΝ και το Γυμνάσιο που βρισκόταν ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ των Αθηνών και που έλαβε το όνομά του από τον παραπλήσιο ναού του Λύκειου Απόλλωνα...
-Να προσθέσω τώρα, ότι στην Αρκαδία υπάρχει όρος με το όνομα Λύκαιον ή Λυκαίον και ότι Λυκαίος έλεγαν τον Δία της Αρκαδίας;;;
-Να πω ότι προς τιμή του Λύκαιου Διός, τελούταν γιορτές οι οποίες έφτασαν μέχρι τη Ρώμη με το όνομα ΛΟΥΠΕΡΚΑΛΙΑ (Loupercalia);;;

Πως από το ΛΕΥΚΟ ΦΩΣ παράγεται η ίριδα

       Φυσικά και στην Μυθολογία μας έχουμε "Λύκους"...
-Ο γιος του Προμηθέως και της Πλειάδος Κελαινούς (η σκοτεινή) ήταν ο Λύκος "Παράξενο" πάντως ο ΦΕΡΩΝ ΤΟ ΦΩΣ στους ανθρώπους Προμηθέας, να παντρεύεται την Σκοτεινή και από την ένωση αυτών των ΔΥΟ ΑΝΤΙΘΕΤΩΝ ή ορθότερα αυτού του ΖΕΥΓΟΥΣ, αποτέλεσμα να είναι ο ΛΥΚΟΣ !!!!
-Επίσης ΛΥΚΟ έχουμε έναν γιο του Αιγύπτου, σύζυγο (πάλι ζευγάρι!!!) της Δαναϊδος Αγαύης, η οποία Αγαύη είναι η Αυγή αναγραμματισμένη!!!!!

       Το νεογνό του Λύκου λέγεται Λυκόπουλο που στην αρχαία Ελληνική (αν δε κάνω λάθος) λέγεται ΛΥΚΙΔΕΥΣ
Λυκιδεύς όμως αποκαλείται και το ανήλικο τέκνο του Μυημένου στον Τεκτονισμό.
Λυκιδεύς σημαίνει "το τέκνο του φέροντα το φως, του πεφωτισμένου, εκείνου που έχει δει το φως της μυήσεως", δηλαδή του ΤΕΚΤΟΝΑ.
-Στους Αιγύπτιους ο Λύκος, ήταν το σύμβολο του Θεού Ρα, του Θεού Ήλιου...
-Στην Αλχημεία ο Λύκος ΜΑΖΙ με τον Σκύλο, είναι η δυαδική φύση του Ερμή, του Φιλοσοφικού Υδραργύρου...


-Στους Σκανδιναβούς ο Οντίν καβαλά έναν Λύκο...
Αυτά τα επίσης "ολίγα" και για το έτερο ζώο της ταινίας: "Το Γεράκι και ο Λύκος" ...

       Παρατηρώντας καλά τα όσα παρέθεσα, θα διαπιστώσουμε ότι τελικά ΟΝΤΩΣ το Γεράκι συμβολίζει την ΨΥΧΗ και ο Λύκος το ΠΝΕΥΜΑ και που ΜΑΖΙ με τον μικρό ΚΛΕΦΤΑΚΟ της ταινίας ΣΥΝΑΠΟΤΕΛΟΥΝ και οι ΤΡΕΙΣ μαζί τον ΑΝΘΡΩΠΟ.....

Τελικά αξίζει όταν βλέπουμε μια ταινία, να εμβαθύνουμε όσο μπορούμε στα νοήματα που θέλει να μας δώσει ο σεναριογράφος είτε ηθελημένα, είτε και αθέλητα, γιατί η ΑΛΗΘΕΙΑ είναι εκεί "έξω" και περιμένει να την ανακαλύψουμε….


Βιβλιογραφία:

Θεοσοφικό Γλωσσάρι Ελένη Πετρόβνα Μπλαβάτσκυ
Μυστική Διδασκαλία Ελένη Πετρόβνα Μπλαβάτσκυ
Ισις Αποκεκαλυμμένη Ελένη Πετρόβνα Μπλαβάτσκυ
Το Μυστήριο των Κύκλων Ελένη Πετρόβνα Μπλαβάτσκυ
Ουρανογραφία, η Ιστορία των Αστερισμών Χαρίτων Τομπουλίδης
Η Μυθολογία των Ελλήνων Κάρλ Κερένυι
Αποσυμβολισμός της Ελληνικής Μυθολογίας Νικόλαος Μαργιωρής
Κείμενα του Θεόφραστου Παράκελσου
Η Αγία Γραφή
Ουπανισάδες
Βέδες
Η Μυσταγωγία εις την Αρχαίαν Αίγυπτον Πέτρου Γράβιγγερ
Η Μυητική Διαδικασία στην Αρχαία Αίγυπτο Max Guilmot

Φαντασία και Πραγματικότητα

Φαντασία και Πραγματικότητα
Written by Victor   
Friday, 06 March 2009 23:44
Η πραγματικότητα είναι αυτό που, όταν σταματάς να το πιστεύεις, δε χάνεται.
Philip K. Dick
Η φαντασία είναι σημαντικότερη από τη γνώση.
Albert Einstein

Η συνηθέστερη άποψη σχετικά με τη φαντασία και την πραγματικότητα είναι αυτή που προσδιορίζει την πρώτη ως κάτι το οποίο δεν γίνεται αντιληπτό αισθητηριακά σε αντίθεση με τη δεύτερη. Η φαντασία τείνει να θεωρείται η ικανότητα του ανθρώπου να σκέφτεται (άραγε είναι η σκέψη συνώνυμο της φαντασίας;) και η πραγματικότητα ως το "αντιληπτόν" μέσω των αισθήσεων.
Αυτός, βέβαια, ο ορισμός είναι λανθασμένος και ιδιαίτερα την τελευταία εκατονταετία το πράγμα έχει γίνει φανερό σε όλους κι όχι μόνο στους φιλοσόφους. Π.χ. οι πλανήτες δεν είναι άμεσα παρατηρήσιμοι και αντιληπτοί, όπως και τα ραδιοκύματα, αλλά κανείς δεν τα θεωρεί "φανταστικά". Υπάρχουν, είμαστε σίγουροι γι' αυτό και παρατηρούμε και τα αποτελέσματά τους.

Συνήθως – και για να αρθεί η προηγούμενη αντίφαση που καταδεικνύεται στο παράδειγμα – η φαντασία συγχέεται με τη φαντασιοπληξία, το ψέμα. Αλλά κι εδώ δεν είναι τόσο εύκολα τα πράγματα γιατί θα πρέπει να ορίσουμε τι είναι ψέμα και τι είναι αλήθεια, κάτι εξόχως δύσκολο, αν όχι αδύνατο. Ουσιαστικά, μ’ αυτό το "λεκτικό τρικ" απλά αλλάζουμε τους όρους και – μάλιστα – κάνουμε μια ταύτιση της φαντασίας με το ψέμα και της πραγματικότητας με την αλήθεια, κάτι που μπερδεύει ακόμη περισσότερο τα πράγματα (γιατί δεν έχουν την ίδια σημασία αυτές οι λέξεις, επομένως δεν εννοούν το ίδιο).

Πάντως, η ίδια λέξη – η φαντασία – χρησιμοποιείται σε διαφορετικές περιπτώσεις για να υποδείξει διαφορετικά πράγματα. Λέμε "φανταστικά σενάρια" εννοώντας "ψεύτικα" ή "θαυμαστά και εμπνευσμένα" ή "ικανά να συμβούν υπό προϋποθέσεις", ανάλογα με την πρόθεσή μας.

Απ’ την άλλη, η "πραγματικότητα" χρησιμοποιείται συνήθως για να καταδείξει το "αληθινό", αυτό που εμπεριέχεται στην άμεση κοινή εμπειρία. Κι εδώ, η λέξη-κλειδί είναι το "κοινή", διότι ένα μήλο θεωρείται "πραγματικό" επειδή έχουν όλοι τη γνώση της όψης του, της γεύσης του (τα οποία, σημειωτέον, δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι μοιάζουν καν), αλλά δε συμβαίνει το ίδιο με μια νεράιδα.

Εδώ, βέβαια, ενυπάρχει μια σχιζοφρένεια. Γιατί, αναλογιστείτε πόσοι από σας έχουν την ιδία, άμεση εμπειρία της παρατήρησης ενός ηλεκτρονίου; Κι όμως, όλοι είμαστε βέβαιοι για την ύπαρξή του, αν και δεν το έχουμε δει ποτέ.

Μ’ αυτή, λοιπόν, τη συλλογιστική διαδικασία διαφαίνεται ξεκάθαρα ότι και μόνο η προσπάθεια απόδοσης ορισμού στις λέξεις καταλήγει σε αδιέξοδα για τη λογική σκέψη (και υπάρχει κι ένα τεράστιο θέμα που αφορά τη γνώση, το μηχανισμό της μάθησης και το σκοπό και τρόπο λειτουργίας των κάθε είδους σχολείων-σχολών).

Για να μπορέσουμε, όμως, να βάλουμε μια τάξη στο χάος – όπως συνηθίζουμε ως άνθρωποι – θα προσπαθήσω να περιγράψω όπως μπορώ καλύτερα ό,τι αισθάνομαι για τις δύο αυτές λέξεις και τη σχέση τους.

Η φαντασία είναι η δυνατότητα-ικανότητα του Νου να "μιλά" με τον εαυτό του και να αλληλεπιδρά με άλλους Νόες. Η πραγματικότητα είναι το πεδίο δημιουργίας του αποτελέσματος της αλληλεπίδρασης.

Αυτό το πεδίο δεν περιλαμβάνει μόνο τα αποτελέσματα που υλοποιούνται κι έτσι μπορούν να γίνουν συμβατικώς αντιληπτά. Υπάρχουν δυνατότητες του Νου που από την ίδια τους τη φύση δεν μπορούν να περιοριστούν μέσα στο γνωστό, καθιερωμένο και συμβατικό πεδίο υλοποίησης. Αυτό δε σημαίνει ότι είναι λιγότερο πραγματικές. Δηλαδή, η πραγματικότητα δεν πρέπει να συγχέεται με την ύλη. Το πραγματικό είναι το προϊόν της πράξης, όχι το προϊόν της ύλης.

Η πραγματικότητα δεν είναι μόνο τα αποτελέσματα των αισθήσεών μας ή οι λιγοστές γνώσεις μας ή ο κόσμος τον οποίο αντιλαμβανόμαστε. Όλα αυτά είναι μορφές. Είναι μορφές της πραγματικότητας. Η πραγματικότητα είναι "από πίσω" ή "από κάτω" αν θέλετε. Είναι η Σκακιέρα, όχι το Παιχνίδι. Και το Παιχνίδι παίζεται με τη Φαντασία.

Αυτή, βέβαια, είναι μια δική μου ερμηνεία, ένας δικός μου ορισμός. Ίσως είναι κάπως δυσνόητος, γι’ αυτό θα προσπαθήσω να εξηγήσω τι εννοώ.

Κάποιος μαθηματικός ή φυσικός θα έλεγε, ίσως, ότι η φαντασία μπορεί να νοηθεί ως μία κβαντική κυματοσυνάρτηση. Και η πραγματικότητα είναι η κατάρρευση της κυματοσυνάρτησης σε μια συγκεκριμένη και μετρήσιμη θέση – ανάλογα με τον παρατηρητή. Όσο περισσότεροι παρατηρητές συγκλίνουν προς μία κοινή θέση, τόσο περισσότερο ενισχύεται αυτή η θέση και μετατρέπεται σ’ αυτό που ονομάζουμε κοινή πραγματικότητα.

(Για όσους δεν έχουν καλές σχέσεις με τις θετικές επιστήμες, φαντάζομαι πως τους ξενίζει – ή ακόμη και τους τρομάζει – η ...κατάρρευση της κυματοσυνάρτησης. Για να μη νομίζετε, λοιπόν, ότι γκρεμίζεται κάτι και ψάχνετε να βρείτε πού να κρυφτείτε, εξηγώ ότι μ’ αυτό τον όρο εννοούμε πως προκύπτει ένα συγκεκριμένο, παρατηρήσιμο και μετρήσιμο αποτέλεσμα, πραγματοποιείται μια επιλογή απ’ όλες τις πιθανές.)

Σύμφωνα με τη θεωρία των παράλληλων συμπάντων, οτιδήποτε είναι δυνατόν να υπάρξει, υπάρχει ήδη σε κάποιο σημείο του "πολυ-σύμπαντος" και ενώνεται με κάποιο τρόπο με το δικό μας σύμπαν. Επομένως, η πραγματικότητα που όλοι αντιλαμβανόμαστε είναι μία εκδοχή του πολυ-σύμπαντος απ’ όλες τις πιθανές. Οι άλλες συνεχίζουν να υφίστανται, αλλά δεν μπορούμε να τις αντιληφθούμε μέσω των αισθήσεών μας. Μπορούμε, ίσως, να ρίξουμε κάποιες φευγαλέες "ματιές" με τη φαντασία μας!

Έτσι, η μία εκδοχή του πολυ-σύμπαντος που γνωρίζουμε όλοι δεν αποτελεί τη μοναδική πραγματικότητα, αλλά μία απ’ όλες τις πιθανές. Αν το θέλετε διαφορετικά, το πολυ-σύμπαν είναι στ’ αλήθεια η Πραγματικότητα (και όχι η Φαντασία), την οποία προσπαθούμε να εξερευνήσουμε όσο μπορούμε. (Κι εδώ θα διαφωνούσα με τον υποτιθέμενο μαθηματικό που θα υποστήριζε την προηγούμενη θέση.) Όταν τα άλλα εργαλεία μας (η επιστήμη, η φιλοσοφία, η λογική) φτάνουν στα όριά τους και εξαντλούν τις δυνατότητές τους, το μόνο που απομένει να στραφούμε, να μάθουμε να λειτουργούμε και να χρησιμοποιούμε, είναι η Φαντασία. Να αποκτήσουμε, μέσω αυτής, την ικανότητα κατανόησης της φύσης της πραγματικότητας και τη δυνατότητα παρέμβασης και μετατροπής της.

Με λίγα λόγια, δηλαδή, φαντασία και πραγματικότητα δεν αποτελούν αντίθετες ή αντικρουόμενες έννοιες - τουλάχιστον στη δική μου λογική. Η πραγματικότητα που βιώνουμε όλοι και ό,τι εννοούμε χρησιμοποιώντας αυτή τη λέξη στην καθημερινότητά μας, είναι απλά μια κατάσταση απ' όλες τις πιθανές, τις οποίες περικλείει η Πραγματικότητα (ή Υπέρ-πραγματικότητα, αν θέλετε). Η φαντασία είναι η ικανότητα του ανθρώπου να μπορεί να έρχεται σε επαφή μ' αυτές τις άλλες πραγματικότητες και ακόμη, μέσω κατάλληλου χειρισμού, να "προεκτείνει" ή "μεταλάσσει" τη δική του πραγματικότητα.
 

Show Other Articles Of This Author

Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2013

ARETI MAUROGIANNI


«Μισώ τους αδιάφορους. Πιστεύω ότι το να ζεις σημαίνει να εντάσσεσαι κάπου. Όποιος ζει πραγματικά δεν μπορεί να μην είναι πολίτης και ενταγμένος. Η αδιαφορία είναι αβουλία, είναι παρασιτισμός, είναι δειλία, δεν είναι ζωή. Γι’ αυτό μισώ τους αδιάφορους. 

H αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας. Η αδιαφορία δρα δυνατά πάνω στην ιστορία. Δρα παθητικά, αλλά δρα. Είναι η μοιρολατρία. Είναι αυτό που δεν μπορείς να υπολογίσεις. Είναι αυτό που διαταράσσει τα προγράμματα, που ανατρέπει τα σχέδια που έχουν κατασκευαστεί με τον καλύτερο τρόπο. Είναι η κτηνώδης ύλη που πνίγει την ευφυΐα. Αυτό που συμβαίνει, το κακό που πέφτει πάνω σε όλους, συμβαίνει γιατί η μάζα των ανθρώπων απαρνείται τη βούλησή της, αφήνει να εκδίδονται νόμοι που μόνο η εξέγερση θα μπορέσει να καταργήσει, αφήνει να ανέβουν στην εξουσία άνθρωποι που μόνο μια ανταρσία θα μπορέσει να ανατρέψει. 

Μέσα στη σκόπιμη απουσία και στην αδιαφορία λίγα χέρια, που δεν επιτηρούνται από κανέναν έλεγχο, υφαίνουν τον ιστό της συλλογικής ζωής, και η μάζα είναι σε άγνοια, γιατί δεν ανησυχεί. Φαίνεται λοιπόν σαν η μοίρα να συμπαρασύρει τους πάντες και τα πάντα, φαίνεται σαν η ιστορία να μην είναι τίποτε άλλο από ένα τεράστιο φυσικό φαινόμενο, μια έκρηξη ηφαιστείου, ένας σεισμός όπου όλοι είναι θύματα, αυτοί που τον θέλησαν κι αυτοί που δεν τον θέλησαν, αυτοί που γνώριζαν κι αυτοί που δεν γνώριζαν, αυτοί που ήταν δραστήριοι κι αυτοί που αδιαφορούσαν.

Κάποιοι κλαψουρίζουν αξιοθρήνητα, άλλοι βλαστημάνε χυδαία, αλλά κανείς ή λίγοι αναρωτιούνται: αν είχα κάνει κι εγώ το χρέος μου, αν είχα προσπαθήσει να επιβάλλω τη βούλησή μου, θα συνέβαινε αυτό που συνέβη; 

Μισώ τους αδιάφορους και γι’ αυτό: γιατί με ενοχλεί το κλαψούρισμά τους, κλαψούρισμα αιωνίων αθώων. Ζητώ να μου δώσει λογαριασμό ο καθένας απ’ αυτούς με ποιον τρόπο έφερε σε πέρας το καθήκον που του έθεσε και του θέτει καθημερινά η ζωή, γι’ αυτό που έκανε και ειδικά γι’ αυτό που δεν έκανε. Και νιώθω ότι μπορώ να είμαι αδυσώπητος, ότι δεν μπορώ να χαλαλίσω τον οίκτο μου, ότι δεν μπορώ να μοιραστώ μαζί τους τα δάκρυά μου. 

Είμαι ενταγμένος, ζω, νιώθω ότι στις συνειδήσεις του χώρου μου ήδη πάλλεται η δραστηριότητα της μελλοντικής πόλης, που ο χώρος μου χτίζει. Και μέσα σ’ αυτήν την πόλη η κοινωνική αλυσίδα δεν βαραίνει τους λίγους, μέσα σ’ αυτήν κάθε συμβάν δεν οφείλεται στην τύχη, στη μοίρα, μα είναι ευφυές έργο των πολιτών. Δεν υπάρχει μέσα σ’ αυτήν κανείς που να στέκεται να κοιτάζει από το παράθυρο ενώ οι λίγοι θυσιάζονται, κόβουν τις φλέβες τους. Ζω, είμαι ενταγμένος. Γι’ αυτό μισώ αυτούς που δεν συμμετέχουν, μισώ τους αδιάφορους. 

11 Φεβρουαρίου 1917»

*Ο Αντόνιο Γκράμσι (Antonio Gramsci, 23 Ιανουαρίου 1891 — Ρώμη, 27 Απριλίου 1937) ήταν Ιταλός συγγραφέας, πολιτικός και πολιτικός επιστήμονας.

Κάποια λόγια από το παρελθόν - ένα αιώνα πριν - μήπως αφυπνίσουν στο σήμερα...
«Μισώ τους αδιάφορους. Πιστεύω ότι το να ζεις σημαίνει να εντάσσεσαι κάπου. Όποιος ζει πραγματικά δεν μπορεί να μην είναι πολίτης και ενταγμένος. Η αδιαφορία είναι αβουλία, είναι παρασιτισμός, είναι δειλία, δεν είναι ζωή. Γι’ αυτό μισώ τους αδιάφορους.

H αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας. Η αδιαφορία δρα δυνατά πάνω στην ιστορία. Δρα παθητικά, αλλά δρα. Είναι η μοιρολατρία. Είναι αυτό που δεν μπορείς να υπολογίσεις. Είναι αυτό που διαταράσσει τα προγράμματα, που ανατρέπει τα σχέδια που έχουν κατασκευαστεί με τον καλύτερο τρόπο. Είναι η κτηνώδης ύλη που πνίγει την ευφυΐα. Αυτό που συμβαίνει, το κακό που πέφτει πάνω σε όλους, συμβαίνει γιατί η μάζα των ανθρώπων απαρνείται τη βούλησή της, αφήνει να εκδίδονται νόμοι που μόνο η εξέγερση θα μπορέσει να καταργήσει, αφήνει να ανέβουν στην εξουσία άνθρωποι που μόνο μια ανταρσία θα μπορέσει να ανατρέψει.

Μέσα στη σκόπιμη απουσία και στην αδιαφορία λίγα χέρια, που δεν επιτηρούνται από κανέναν έλεγχο, υφαίνουν τον ιστό της συλλογικής ζωής, και η μάζα είναι σε άγνοια, γιατί δεν ανησυχεί. Φαίνεται λοιπόν σαν η μοίρα να συμπαρασύρει τους πάντες και τα πάντα, φαίνεται σαν η ιστορία να μην είναι τίποτε άλλο από ένα τεράστιο φυσικό φαινόμενο, μια έκρηξη ηφαιστείου, ένας σεισμός όπου όλοι είναι θύματα, αυτοί που τον θέλησαν κι αυτοί που δεν τον θέλησαν, αυτοί που γνώριζαν κι αυτοί που δεν γνώριζαν, αυτοί που ήταν δραστήριοι κι αυτοί που αδιαφορούσαν.

Κάποιοι κλαψουρίζουν αξιοθρήνητα, άλλοι βλαστημάνε χυδαία, αλλά κανείς ή λίγοι αναρωτιούνται: αν είχα κάνει κι εγώ το χρέος μου, αν είχα προσπαθήσει να επιβάλλω τη βούλησή μου, θα συνέβαινε αυτό που συνέβη;

Μισώ τους αδιάφορους και γι’ αυτό: γιατί με ενοχλεί το κλαψούρισμά τους, κλαψούρισμα αιωνίων αθώων. Ζητώ να μου δώσει λογαριασμό ο καθένας απ’ αυτούς με ποιον τρόπο έφερε σε πέρας το καθήκον που του έθεσε και του θέτει καθημερινά η ζωή, γι’ αυτό που έκανε και ειδικά γι’ αυτό που δεν έκανε. Και νιώθω ότι μπορώ να είμαι αδυσώπητος, ότι δεν μπορώ να χαλαλίσω τον οίκτο μου, ότι δεν μπορώ να μοιραστώ μαζί τους τα δάκρυά μου.

Είμαι ενταγμένος, ζω, νιώθω ότι στις συνειδήσεις του χώρου μου ήδη πάλλεται η δραστηριότητα της μελλοντικής πόλης, που ο χώρος μου χτίζει. Και μέσα σ’ αυτήν την πόλη η κοινωνική αλυσίδα δεν βαραίνει τους λίγους, μέσα σ’ αυτήν κάθε συμβάν δεν οφείλεται στην τύχη, στη μοίρα, μα είναι ευφυές έργο των πολιτών. Δεν υπάρχει μέσα σ’ αυτήν κανείς που να στέκεται να κοιτάζει από το παράθυρο ενώ οι λίγοι θυσιάζονται, κόβουν τις φλέβες τους. Ζω, είμαι ενταγμένος. Γι’ αυτό μισώ αυτούς που δεν συμμετέχουν, μισώ τους αδιάφορους.

11 Φεβρουαρίου 1917»

*Ο Αντόνιο Γκράμσι (Antonio Gramsci, 23 Ιανουαρίου 1891 — Ρώμη, 27 Απριλίου 1937) ήταν Ιταλός συγγραφέας, πολιτικός και πολιτικός επιστήμονας.

Κάποια λόγια από το παρελθόν - ένα αιώνα πριν - μήπως αφυπνίσουν στο σήμερα...

Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2013

σταμάτα να με ρωτάς και ονειρέψου

Σταμάτα να με ρωτάς και ονειρέψου

Σταμάτα να με ρωτάς αν σε σκέφτομαι
το βλέπεις στα μάτια μου
Σταμάτα να ψάχνεις να δεις  μέσα τους,
θα δεις το πάθος μου
Σταμάτα να κοιτάς τα χείλη μου
θα ακούσεις την ανάσα μου να λέει " Πόσο σε θέλω".
Σταμάτα να με ρωτάς αν έχω μετανιώσει
άκου την καρδιά μου τι σου απαντά.
Σταμάτα να αναρωτιέσαι αν υπάρχεις για μένα
Είμαι εδώ και είσαι δίπλα μου .

Κλείσε τα μάτια και  ονειρέψου ..Είσαι εδώ,και είμαι δίπλα σου..
Τίποτε άλλο μη με ρωτήσεις..
Απλά κλείσε τα μάτια και άσε το φιλί μου να σου χαρίσει τα πιο όμορφα όνειρα..
Καληνύχτα Αγγελέ μου,καληνύχτα..

ΦΟΒΑΜΑΙ

ΦΟΒΑΜΑΙ

Φοβάμαι τα αισθήματα που ξύπνησε η ανάσα σου στο κορμί μου
Φοβάμαι τα όνειρα που στοιχειώνουν τα όνειρά μου
Φοβάμαι το χτες 
το αύριο 
το σήμερα

Νύχτες έμαθα να πολεμάω τον πόνο της απουσίας σου
τη θλίψη της μοναξιάς μου
την αγωνία της προσμονής

Νύχτες που έζησα για σένα
μέρες που χάρισα σε σενα
στιγμές που άφησαν σημάδια επάνω μου
Δεν μετάνιωσα
Δεν μετανιώνω για καμιά στιγμή
για τίποτα από όσα μου χάρισες 
μου πρόσφερες..

Και συνέχισα
συνεχίζω να ζω
να υπάρχω σε ένα άλλο κορμί ,
με μια άλλη καρδιά
σε άλλα όνειρα 
σε άλλες ελπίδες.


Αλλα φοβάμαι 
πια φοβάμαι
Φοβάμαι όσα μου έφερες πάλι πίσω με ένα χαμόγελο
με ένα άγγιγμα 
με ένα φιλί
με μια ματιά,
με μια σου λέξη

Φοβάμαι το χτες 
το σήμερα 
το αύριο 


Θέλω ,αχ να ξερες πόσο θέλω να βρεθώ δίπλα σου
να σε νιώσω
να σε αισθανθώ
να σε αγγίξω

Αλλά το χτες αν το ξυπνήσουμε
θα στοιχειώσει το αύριό μας


Φοβάμαι, μα θέλω
με τραβάς κοντά σου σαν τη φωτιά 
 με παρασέρνεις σαν άνεμος 
με καις σαν σιδερο
Αλλά φοβάμαι

Φοβάμαι το χτες
αν το ξυπνήσουμε
 θα στοιχειώσει το άυριό μας

Αχ καρδιά που ματώνεις
κορμί που ξυπνάς με ένα άγγιγμα
λογική που στοιχειώνεις το μυαλό 
 Πως να σας πολεμήσω?

Θελω μα δεν μπορώ να γίνω ότι ήμουν
Θέλω μα δεν έχω τη δύναμη να αφήσω περιθώριο σε άλλη προσμονή

Ειμαι εκεί και πουθενά..
Θα μαι εκεί αλλά μόνο στα όνειρά σου 
και συ θα στοιχειώνεις πάντα τα δικά μου.
Θα ζω για σένα
χωρίς εσένα..

  

 
 
 



Αφανέρωτα μυστικά

Τρίτη, 3 Απριλίου 2012

Αφανέρωτα μυστικά

θελω να σου μιλήσω
να σε κοιτάξω στα μάτια και  να σου μιλήσω
απλά
από την καρδιά
και το μυαλό


Σε παρακαλώ μη  με κοιτάζεις
οι αντιστάσεις μου χάνονται
το βλέπεις 
Αφησέ με να σου πω 
μόνο δυο λόγια


Θέλω να βρεθώ στην αγκαλιά σου
να αγγίξω τα μαλλιά σου
να φιλήσω τα χείλη σου
να χαθώ στο βλέμμα σου 
θέλω να βρεθώ στη σιωπή 
στη δική σου,
 στη δική μου,
να χαθώ στο πουθενά και στο όλα,
αλλά όχι εδώ ,όχι τώρα


Θέλω να ταξιδέψω,
να γίνω αυτό που είμαι
 να μετουσιωθώ σε  ενέργεια
 και να χαθώ στο απέραντο σύμπαν
να γνωρίσω  ότ,ι δημιούργησε 
εσένα 
εμένα 
εμάς
αλλά όχι τώρα,όχι εδώ

Θέλω να σιωπήσω μέσα στις φωνές
να φωνάξω μέσα στην ησυχία
θέλω να ζήσω ότι μου προσφέρεις 

Αφανέρωτα μυστικά
Βιαστικά βήματα
Γρήγορες ματιές
Δραματικά δευτερόλεπτα
Ερωτα δίχως άυριο
Ζωή χωρίς παρόν
Ήρεμες φωνές
Θύμησες του χτες
Ιχνηλατώντας βήματα σε άγραφο χάρτη 
Κάτω απο το φως ενός αστεριού
Λαχταρώντας ενα φιλί
Μαθαίνοντας νέα πορεία
Ντύνοντας στο χρώμα της φωτιάς τη ζωή
Ξεχνώντας το παρελθόν
Ομορφαίνοντας το σήμερα
Προκαλώντας τους θεούς
Ριχνοντας φωτιά
Σκορπώντας τους ανέμους 
Τρέχοντας ιδρωμένοι
Υφαίνοντας τη μοίρα
Φωτίζοντας τη μέρα
Χαρίζοντας τη γαλήνη
Ψάχνοντας το αύριο
Ω..............................

Δεν θέλω να βάλω  τέλος
Δεν μπορώ 
σε κρατώ 
σε ονειρέύομαι
Είσαι εδώ
Δεν τελειώνει ότι μας δένει



Ναι να τα ζήσω θέλω όλα αυτά
Ναι θα μπορούσα
Να τα ζήσω μαζί σου
Όμως δεν μπορούμε
Όχι εδώ,όχι τώρα

Το αύριο μας είναι εδώ 
το κρατάει η Ατροπος στα χέρια
Θα φροντίσει αυτή 
για όλα

την ξέρεις και την ξέρω
Θα το κάνει..



 








 


Η ΑΓΑΠΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΘΑΥΜΑΤΑ