Ακούς συχνά να σου λένε ότι είσαι ο
«διαμορφωτής» της πραγματικότητας σου. Εσύ αναρωτιέσαι αν πραγματικά
σοβαρολογούν ή είναι ακόμα ένα τερτίπι της πνευματικής
εμπορευματοποίησης της εποχής μας. Γιατί δεν το αισθάνεσαι αυτό.
Αισθάνεσαι πιο μόνος από ποτέ, είναι έντονη η αίσθηση του αποκομμένου
που έχεις από τη ζωή και τη φύση, δυστυχείς και νιώθεις ανικανοποίητος.
Οι συνθήκες της καθημερινότητας είναι πολύ σκληρές για σένα. Υπάρχει
οικονομική, πολιτική, κοινωνική, ηθική και πνευματική κατάπτωση και
αβεβαιότητα. Κάθε σου βήμα βυθίζεται στην απόγνωση. Όσο και να θέλεις να
στραφείς μέσα σου, αντιμετωπίζεις ένα ανυπέρβλητο χάος σκέψεων και
συναισθημάτων, που σε οδηγούν αναπόφευκτα να στραφείς στον εξωτερικό
κόσμο και ίσως παροδικά να μπορείς να ρυθμίσεις το χάος σου με μια
ψευδαισθησιακή αίσθηση της παροδικής ασφάλειας του γνωστού, μέχρι να
κατρακυλήσεις πάλι.
Όλος ο κόσμος μας φλέγεται από υπαρξιακή αγωνία. Είναι τόσο έντονο
που σε παρασύρει σαν φωτιά, χάνοντας κάθε αίσθηση ζωντάνιας και σύνδεσης
με την ίδια τη ζωή. Είναι η συμφωνία σου.
Συμφωνείς σε αυτό τον ξέφρενο χορό, συμφωνείς να χάνεις κάθε ημέρα μέρος του Γίγνεσθαι και να αποκόπτεσαι από το Είναι σου. Γιατί;
Για να ισχυροποιείς και
να αποδεικνύεις μια πλαστή πραγματικότητα, την πραγματικότητα του Εγώ.
Κινείσαι αδιάκοπα γιατί αυτό απαιτούν οι σύγχρονες συνθήκες ζωής.
Κινείσαι υλικά, πνευματικά, κοινωνικά σε όλους του τομείς της ζωής σου
συνεχώς, χωρίς να επιτρέπεις να αναδυθεί μέσα σου ένας παρατηρητής,
χωρίς να αναρωτηθείς: «μα τι στο καλό κάνω»; Πού κινούμαι; Γιατί όλη
αυτή η άσκοπη πάλη;
Γιατί δεν μπορώ να πάρω ανάσα; Γιατί κάθε ημέρα χάνομαι όλο και πιο
πολύ; Γιατί πλέον δεν νιώθω ζωντανός, δεν μπορώ να απολαύσω τις χαρές
της ζωής, να καταδυθώ μέσα στη φύση, να απολαύσω τις ομορφιές της και
αντί αυτού πιάνομαι τόσο έντονα σε προβλήματα και τεχνητές ανάγκες που
δεν έχουν καμία σχέση με την απτή πραγματικότητα; Γιατί όλος μου ο
κόσμος είναι ζωντανός μόνο μέσα από την τεχνητά δημιουργημένη
πραγματικότητα μου;
Όλοι μιλάμε για αλλαγή. Να αλλάξουμε την
πραγματικότητα μας, να αλλάξουμε την κοινωνία, την πολιτική και την
οικονομία. Να αλλάξουμε τον κόσμο. Εδώ και χιλιάδες χρόνια ο κόσμος
μιλάει για αλλαγή και αλλαγή δεν βλέπουμε, ίσως μια κίνηση προς τα βάθη
της πνευματικής ανυπαρξίας. Γιατί; Γιατί συμφωνήσαμε και επιλέξαμε να
είμαστε στάσιμοι. Έχουμε παγώσει στο φόβο, στο φόβο να χάσουμε την
ταύτιση μας με την μορφή, στο φόβο να χάσουμε την αίσθηση του «Εγώ».
Αν πραγματικά κοιτάξετε, απομακρύνοντας οποιαδήποτε ερμηνεία,
σκεπτομορφή και διαμόρφωση θα δείτε ότι είναι ένας κόσμος που παλεύει
μονίμως για να αναδειχθεί ένα
Εγώ ενάντια σε ένα άλλο Εγώ, ή συλλογικά Εγώ έναντι άλλων συλλογικών Εγώ.
Εδώ και χιλιάδες χρόνια ζούμε αποκομμένοι με τα πάντα μέσα στο
εσωτερικό μας σύμπαν. Ακόμα και ο εγκέφαλος μας δεν λειτουργεί υπό μια
ολιστική και ενιαία κατεύθυνση. Λειτουργούμε με έναν τεμαχισμένο τρόπο,
δημιουργώντας πολλαπλές εγωιστικές οντότητες εντός μας, ζώντας έτσι σε
ένα ανυπέρβλητο χάος που οδηγεί στην τρέλα.
Όλη αυτή η σύγχυση έχει γίνει προϊόν εκμετάλλευσης, δημιουργώντας όλο
και περισσότερο σύγχυση και τελικά περισσότερη ενίσχυση της υλικότητας,
διότι ο άνθρωπος μην αντέχοντας να αντικρύσει το άγνωστο-τον ίδιο του
τον Εαυτό που μετατράπηκε σε άγνωστος-επιστρέφει στο γνωστό-το υλικό και
το τεχνητό που είναι η δομή του Εγώ, δημιουργημένη και σφυρηλατημένη
από πληροφορίες, σκεπτομορφές, συναισθήματα, ιδεολογίες και υλικό
χιλιάδων ετών. Το Εγώ δεν είναι κάτι Ατομικό, είναι ένα αντίγραφο, ένα
πρόγραμμα με τεράστια ποικιλομορφία που έχει δομηθεί και κατασκευαστεί
από όλη την Ανθρωπότητα εδώ και χιλιάδες χρόνια.
Αυτή η διαμόρφωση κληρονομείται από γενιά σε γενιά. Ουσιαστικά
εγκλωβιστήκαμε σε μια συμφωνία για του ποιοι είμαστε, από κάτι που μας
δόθηκε, που δεν είναι δικό μας και το οποίο μας νουθετεί και μας
χειραγωγεί.
Τώρα ζητάς κατεύθυνση. Τα καταλαβαίνεις όλα αυτά και
αναρωτιέσαι τι μπορείς να κάνεις; Η πρώτη πράξη έγινε. Η πρώτη πράξη
είναι να αναγνωρίσεις αυτό τον παραλογισμό. Για πρώτη φορά σταματάς την
ξέφρενη ροή, κινείσαι πίσω, μένεις στα παρασκήνια και με επίγνωση
παρατηρείς και αντιλαμβάνεσαι αυτό που Είναι. Μετά αναρωτιέσαι τι
μπορείς να κάνεις. Προς τα που να κινηθείς, τι να πράξεις; Αν κινηθείς
προς τα έξω, ώστε να γίνεις διαμορφωτής θα αντιμετωπίσεις την ήττα και
την δυστυχία.
Δεν μπορείς να αλλάξεις ισχυρές δομές χιλιάδων ετών, δεν μπορείς να
παρέμβεις στο έξω. Μπορείς όμως να παρέμβεις στο εσωτερικό σου σύμπαν.
Έχεις υποτιμήσει την δύναμη και την αξία των μικρών πράξεων. Έχεις
υποτιμήσει την δύναμη της απειροελάχιστης δόνησης. Η στροφή προς τα έσω
θα δημιουργήσει εσωτερικές δονήσεις. Με μικρές πράξεις κάθε φορά.
Υπάρχει η στιγμή που ξεπερνάς ένα πλατό, ξεπερνάς το στάσιμο, γίνεσαι η
ίδια η αλλαγή. Δρας με το Χάος και η
Αταξία γίνεται Τάξη. Συνειδητοποιείς γιατί κινείσαι.
Οι μικρές πράξεις είναι δύναμη. Είναι το εργαλείο της εσωτερικής
αφύπνισης. Γίνεσαι διαμορφωτής της δικής σου πραγματικότητας. Δεν είναι η
κατεύθυνση, ούτε ένα δεδομένο σύστημα που θα σου δώσει «κάτι». Δεν
προσθέτεις, αλλά αφαιρείς και πάλι δεν έχει να κάνει με ποσότητα αλλά
κυρίως με την ποιότητα του να Είσαι. Οι μικρές πράξεις αφαιρούν την
άγνοια και σου προσφέρουν γνώση.
Η γνώση όμως δεν έχει καμία σχέση με πληροφορίες ή κατακτήσεις,
είναι καθαρή επίγνωση.
Τι είναι οι μικρές πράξεις; Είναι κάθε δράση που προκαλεί ρωγμή στην ταυτότητα του «Εγώ».
Είναι η άρνηση ταύτισης με την διαμορφωμένη σκέψη και με την
επαγόμενη δημιουργία του συναισθήματος από αυτήν. Οι μικρές πράξεις
απαιτούν εγρήγορση, πολεμική θέληση και βαθιά παρατήρηση. Η μικρή πράξη
είναι να αρνηθείς το ψεύτικο και την υποκρισία σου. Η μικρή πράξη είναι
να είσαι ευγνώμων κάθε ημέρα. Η μικρή πράξη είναι να δίνεις χωρίς
ανταλλάγματα. Η μικρή πράξη είναι να ευχαριστείς, να αγκαλιάζεις, να
φιλάς, να απολαμβάνεις τη φύση, να δημιουργείς, να σέβεσαι και να
νιώθεις με επίγνωση.
Η μικρή πράξη είναι να σταματάς τον κόσμο κάθε φορά που ακούς ένα
πουλί να κελαηδά, όταν είσαι μπροστά στη θέα ενός ηλιοβασιλέματος, στη
θάλασσα, στο βουνό. Να γίνεσαι όλο και πιο ευγενής, πιο στωικός, να
μάθεις να λες όχι, να απομακρύνεσαι από αυτό και από αυτούς που σε
κάνουν δυστυχή και καταστρέφουν τη δημιουργικότητα και το εσωτερικό σου
χαμόγελο. Η μικρή πράξη είναι να δημιουργείς μέσα από την εργασία σου
τον εαυτό σου και μέσα από αυτήν να προσφέρεις.
Να μην ταυτίζεσαι με τις μορφές, να βλέπεις το
άμορφο μέσα σε κάθε τι και να αφήνεις με ευγνωμοσύνη ότι θέλει να μένει
στάσιμο. Μένοντας σε διαρκή κίνηση, μη επιτρέποντας να παγιώνεσαι σε
οτιδήποτε, η ψεύτικη υπόσταση του Εγώ καταρρέει, διότι δεν αντέχει την
κίνηση, την ροή και τη Ζωή. Δεν αντέχει την ευτυχία, το γέλιο και το
χαμόγελο. Δεν αντέχει να κινηθείς προς αυτό που σου έκανε κακό, να το
αγκαλιάσεις, να του δώσεις ευγνωμοσύνη και μετά να το αφήσεις.
Το «Εγώ» είναι μικρό και δεν αντέχει το Άπειρο που κουβαλάς μέσα σου.
Για αυτό γελάς. Γιατί μέσα σου κουβαλάς εκείνη την επίγνωση, που θέλει
να μάθει το Είναι του μέσα από τον κόσμο των μορφών. Οι μικρές πράξεις
διακόπτουν τον κόσμο. Δεν χρειάζεται να γίνεις ένας πνευματικός κλόουν,
κάνοντας πνευματικά ακροβατικά για να φτάσεις στην επίγνωση, διότι δεν
χρειάζεται να φτάσεις, χρειάζεται να παραμερίσεις μια κουρτίνα με την
οποία έχεις ταυτιστεί. Μια κουρτίνα που γράφει πάνω όλα όσα εσύ
συμφωνείς να είσαι.
Όλα όσα νομίζεις ότι είσαι, είναι απλά η συμφωνία σου.
***
Ιωάννης-Αλέξανδρος Γαμπιεράκης, Νευροβιολόγος, ΜSc
