Η Φαντασία μας ως υπερβολή

Η Φαντασία μας ως υπερβολή

02 Φεβ 2011

Χωρίς Σχόλια

Αν νιώθεις πως δεν ανήκεις κάπου στην κοινωνία,

αναζήτησε το ατίθασο άλογο της φαντασίας σου

και πέρασέ του χαλινάρι.

Ας μην αποφασίζει αυτό για σένα.

Όπως μαθαίνουμε στα βασικά μαθηματικά, ο κόσμος είναι χωρισμένος σε πραγματικό και φανταστικό κομμάτι. Βέβαια το ίδιο ακριβώς ισχυριζόταν και ο Πλάτωνας. Αλλά σχεδόν όλοι πια καταλαβαίνουν πως ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ και ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ είναι κοινά πράγματα. Απλά τα μαθηματικά χρησιμοποιούν σύμβολα για να εκφράζονται ενώ η φιλοσοφία χρησιμοποιεί τις λέξεις. Τα νοήματα όμως, οι τελικές αποφάσεις είναι ίδιες.
Πρέπει να κάνουμε σαφή διάκριση μεταξύ αυτών των δύο κόσμων. Όταν λέμε πραγματικός κόσμος εννοούμε πως όσα  ο νους μας αντιλαμβάνεται είναι προϊόντα των αισθήσεών μας και της εμπειρία μας. Οι ενήλικες αντιλαμβάνονται πιο σωστά αυτόν τον κόσμο από ότι τα παιδιά.
Φανταστικός είναι ο κόσμος που αντιλαμβανόμαστε χωρίς τα αισθητήρια όργανά μας. Εδώ χρησιμοποιούμε άλλα αισθητήρια. Τα ονομάζουμε αισθήματα. Η χαρά, η λύπη, η αγάπη, το μίσος, ο έρωτας, η συμπόνια και τόσα άλλα ακόμα ανήκουν σε αυτή την κατηγορία. Δεν υπάρχει περίπτωση να δεις ή να ακούσεις την χαρά. Απλά την νιώθεις αν ακούσεις ή δεις κάτι που αφορά ένα πρόσωπο. Γι αυτό το ίδιο άκουσμα δεν φέρνει το ίδιο αίσθημα σε δύο ανθρώπους.
Κάποιοι άνθρωποι διαθέτουν πολλή μεγάλη φαντασία δηλαδή χρησιμοποιούν περισσότερο τα αισθήματα παρά τις αισθήσεις. Είναι φυσικό να προκύπτουν λάθος ή παραπλανητικές καταστάσεις. Κάποια επαγγέλματα ευνοούν τη φαντασία (ζωγράφοι, γλύπτες, γραφίστες, διακοσμητές κ.α.). Εδώ είναι απαραίτητο να φαντάζεσαι. Επίσης μικρές δόσεις φαντασίας απαιτούνται ή είναι ευχάριστα αποδεκτές στη μαγειρική και στη ραπτική. Οι υπόλοιπες όμως ανθρώπινες δραστηριότητες δεν μπορεί να στηρίζονται στην φαντασία. Ποια φαντασία πρέπει να χρησιμοποιήσει ένας χειρούργος ή ένας δικαστής;
Τα πράγματα γίνονται χειρότερα στις ανθρώπινες σχέσεις, σε αυτό που λέμε κοινωνία και κοινωνικές σχέσεις. Το να φαντάζεσαι κάτι για τον άνθρωπο που έχεις πλάι σου, το να οδηγείσαι σε συμπεράσματα με βάση αυτή τη φανταστική εικόνα, είναι λάθος και θέμα χρόνου να φανεί. Η ρήξη ακολουθεί, τα παράπονα αναπόφευκτα. Ο κλονισμός της κοινωνικής σχέσης είναι η συνέχεια. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Όποιος τα αγνοεί, ας ακούσει μερικές εκατοντάδες τραγούδια που όλα εκφράζουν τη διάσπαση τέτοιων κοινωνικών σχέσεων.
Είναι λάθος να λέμε πως πρόκειται για νοσηρή κατάσταση. Δεν είναι θέμα ψυχιατρικής. Είναι όμως θέμα διαπαιδαγώγησης. Οι γονείς που διαπιστώνουν πως το παιδί τους έχεις μεγαλύτερα αποθέματα φαντασίας, ας συμβουλευτούν κάποιο οικογενειακό σύμβουλο. Εκεί, ναι, χρειαζόμαστε τη γνώμη ενός ψυχίατρου. Συμβουλές, απειλές και άλλα τέτοια από γονείς σε παιδιά, δεν αποδίδουν ενώ μπορεί να σημειωθεί και εντελώς αντίθετο αποτέλεσμα. Τελικά πρέπει να γνωρίζεις πολλά, για να γίνεις γονιός και ίσως στο μέλλον να πρέπει κανείς να αποδείξει πως είναι ικανός να γίνει γονιός. Νομίζω πως το Λύκειο πρέπει να έχει τέτοια μαθήματα. Όχι μόνο μαθηματικά, ιστορία κ.λ. Που είναι το ενδιαφέρον για τον άνθρωπο; Αυτές οι επιστήμες είναι πέραν του ανθρώπου; Τόσο πολύ μας απασχολεί η ατμόσφαιρα του πλανήτη στα 100 έτη φωτός μακριά, παρά τα καθημερινά μας προβλήματα;