Ο αγανακτησμένος Ρωμιός (διασκευή)..

Ο αγανακτησμένος Ρωμιός (διασκευή)..

  by DeltaCV

Σε ελαφρά διασκευή, κατά τα σύγχρονα, του ποιήματος ” Ο Ρωμιός”, του αξεπέραστου Γεωργίου Σουρή. Η σάτιρα κάνει καλό..

Στο καφὲ ἀπ᾿ ἔξω χαλαρά ξαπλωμένος,
τοῦ ἥλιου τὶς ἀκτῖνες ἀχόρταγα ρουφῶ,
καὶ στῶν ἐφημερίδων τὰ νέα βυθισμένος,
κανέναν δὲν λογαριάζω, κανέναν δὲν κοιτώ.

Σὲ μία πολυθρόνα το πόδι μου τεντώνω,
τὸ ἄλλο σὲ μίαν ἄλλη, κι ὀλίγο παρεκεῖ
ἀφήνω τὸ κινητό, καὶ ἀρχινῶ μὲ τόνο
τοὺς ὑπουργοὺς νὰ βρίζω καὶ τὴν πολιτική.

Ψυχή μου! τί λιακάδα! τί οὐρανὸς ! τί φύσις !
Και ἐμπροστά μου ὁ φραπές,
κι ἐγὼ κατεμπνευσμένος γιὰ ὅλα φέρνω κρίσεις,
καὶ μόνος μου τὶς βρίσκω μεγάλες καὶ σοφές.

Βρίζω Γερμανούς, Αμερικάνους, καὶ ὅποιους ἄλλους θέλω,
στρίβω τὸ τσιγάρο μου με στυλ πολύ,
καὶ μέσα στὸ θυμό μου κατὰ διαόλου στέλλω
τὸν ἴδιον ἑαυτό μου, καὶ γίνομαι σκυλί.

Φέρνω τὸν νοῦν στὸν Ζαγοράκη καὶ τὸν Γκάλη,
κατενθουσιασμένος τὰ γένια μου μαδῶ,
τὸν Ἕλληνα εἰς ὅλα ἀνώτερο βρίσκω και πάλι,
κι ἀπάνω στὴν πολυθρόνα χαρούμενος πηδῶ.

Τὴν φίλη μας Εὐρώπη μὲ πέντε φασκελώνω,
ἀπάνω στὸ τραπέζι τὸν γρόθο μου κτυπῶ…
Ἐχύθη ὁ καφές μου, τὰ ροῦχα μου λερώνω,
κι ὅσες βλαστήμιες ξέρω ἀρχίζω νὰ τὶς πῶ.

Στὸν καφετζῆ ξεσπάω… φωτιὰ κι ἐκεῖνος παίρνει.
Ἀμέσως ἄνω κάτω τοῦ κάνω τὸν μπουφέ,
τὸν βρίζω καὶ μὲ βρίζει, τὸν δέρνω καὶ μὲ δέρνει,
καὶ τέλος… δὲν πληρώνω δεκάρα τὸν καφέ.

Filed under: Λογοτεχνία,Σκέψεις, στοχασμοί, κρίσεις.. |