ΚΡΑΤΑ ΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ...

ΚΡΑΤΑ ΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ...

Αγαπη είναι να βλεπεις τον αλλον όπως είναι. Γυμνο. Ασχημο, και ατελη. Οι ανθρωποι δεν ειμαστε τελειοι, ουτε ομορφοι, εχουμε όμως έναν πολύ σημαντικο δεσμο που μας ενωνει. Μπορουμε να νιωθουμε την αγαπη. Και η αγαπη αυτό είναι. Να βλεπεις τον αλλον όπως είναι, και παλι, να μπορεις να τον αγαπας, με όλα τα αρνητικα, με όλα τα ελαττωματα, με ολη την εξαθλιωση της ψυχης του… Αγαπη είναι ν`αγκαλιαζεις την ασχημια του αλλου. Η ομορφια είναι ευκολη. Ολοι την θελουν, ολοι την ψαχνουν, ολοι την εκτιμουν… Ολοι φευγουν όταν αυτή χαθει. Και φευγουν γιατι δεν μπορουν ν`αγαπησουν εξισου και την ασχημια, αλλα κακα τα ψεματα, αυτοι ειμαστε. Ολοι εχουμε κακες πλευρες. Κυνισμο, εγωπαθεια, αλλαζονεια, αδιαφορια, νευρα που εκτονωνονται παντα εκει που δεν πρεπει, σ`αυτους που μας αγαπανε πραγματικα, μονο και μονο γιατι αυτοι τυχαινει να είναι παντα εκει…Υπερεκτιμαμε. Ή βλεπουμε μονο το ομορφο κομματι του αλλου, αυτό που θελουμε να δουμε, κι υστερα φευγουμε, γιατι ξαφνικα ειδαμε το συνολο. Δεν είναι αγαπη αυτό. Αγαπη είναι να δεχεσαι και το καλο και το κακο, οσο δυσκολο κι αν είναι. Ζυγιζεις και μετρας και λες ότι ενας ανθρωπος εχει αυτά τα ελαττωματα ναι, αλλα εγώ τον αγαπαω γιατι εχει κι αυτά τα προτερηματα! Και μ`αυτά πορευεσαι. Δεν εγκαταλειπεις επειδη ο άλλος εχει ελαττωματα, κι εσύ εχεις! Ή μηπως επειδη είναι δικα σου δεν τα βλεπεις; Αυτό κι αν είναι ψευδαισθηση! Βλεπουμε ότι θελουμε να δουμε, φτιαχνουμε τον αλλον όπως τον θελουμε, κι αυτό, το ονομαζουμε αγαπη… Μα δεν είναι ετσι. Δεν είναι ευκολο. Θελει πολύ δουλεια το ν`αγαπας. Θελει να εισαι εκει. Να εισαι εκει κάθε φορα που ο άλλος εχει πεσει. Θελει να τον σηκωνεις. Θελει να προσεχεις να μην πεσει, όταν εσύ βλεπεις τα λαθη που παει να κανει… Θελει να μην εγκαταλειπεις ποτε. Και η αληθεια είναι ότι ισως και να μην το αξιζει, αλλα η αγαπη αυτό είναι. Δεν μετριεται, ουτε κοστολογειται. Είναι κατι που απλα το δινεις. Και σ`εξοργιζει πολλες φορες, ναι, αλλα και παλι δεν την προσπερνας, γιατι από την στιγμη που θα την νιωσεις, είναι κατι που σε κυριευει… Κι οσο κι αν θυμωνεις, κι οσο κι αν πληγωνεσαι, κι οσο κι αν λες δεν με αφορα, υπαρχει αυτό το κομματι του εαυτου σου που αγαπαει τοσο πολύ και απλα σε αναγκαζει να προσπερασεις την ασχημια, και να προσπαθεις να δινεις, κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο… Η αγαπη είναι ενας ατερμονος κυκλος συστατικων που μας ενωνουν, που μας αναγκαζουν να εχουμε ο ενας τον αλλον. Ακομη κι αν πολλες φορες δεν το ξερουμε. Δεν ξερουμε παντα ποιοι είναι αυτοι που είναι διπλα μας… Στ`αληθεια… Αλλα η αγαπη είναι σαν το οξυγονο. Εξισου απαραιτητη. Κι όταν την αναγνωρισεις, κανεις τα παντα για να την κρατησεις, όχι την αγαπη αυτή καθ`αυτή, αλλα το προσωπο που την προκαλλει. Και αγαπη είναι να του κρατας το χερι, να του βαζεις μυαλο, να τον φροντιζεις. Όχι να τον αγαπας, η αγαπη δεν είναι προσταγη. Η αγαπη είναι κατι που υπαρχει, τοσο απλα, πανω από εμας. Κι επειδη υπαρχει, τον προσεχεις, γιατι δεν μπορεις να κανεις αλλιως. Ας μην το ξερει. Θα ερθει η στιγμη που θα το δει, ότι εσύ ησουν εκει, παντα, την ωρα που ολοι οι αλλοι φευγανε, ησουνα εκει… Προσεχες, ειχες δει την πτωση να ερχεται και κραταγες το χερι, κι ας επαιρνε κι εσενα η μπαλα. Αυτό είναι η αγαπη. Και το να μην σε νοιαζει αν θα παρει κι εσενα η μπαλα… Εσύ κρατας το χερι του.

Αναρτήθηκε από Mariart στις 5:05 π.μ.