ΑΠΕΙΡΟ
Μια, δυο, τρεις…
τοσες ηταν οι φορες που τσακισε η καρδια.
Ένα, δυο, τρια…
τοσα τα μαχαιρια που καρφωθηκαν στην πλατη.
Μια, δυο, τρεις…
τοσες οι φορες που εγκαταλειπεις, παυεις να ελπιζεις, ξεχνας το ονειρο, το ποιος εισαι και το τι ηθελες να γινεις.
Μια, δυο, τρεις…
τοσες οι φορες που δεν αναγνωριζεις χρωματα κι αισθηματα. Δεν θελεις, όχι δεν μπορεις, αρνεισαι γιατι εμαθες το ποσο πονανε.
Μια, δυο, τρεις…
τοσες οι φορες που ζεις στη ληθη, ξανα και ξανα, από επιλογη.
Δεν θα το ξανακανω λες.
Μια, δυο, τρεις…
τοσες οι φορες που νοσταλγεις αυτό που δεν εχεις κι αυτό που δεν γνωρισες ποτε.
Μια, δυο, τρεις…
τοσες οι ανασες που παιρνεις μηχανικα.
Κι όμως ξανασηκωνεσαι. Παντα. Ρομποτ.
Μα ζεις σε σταχτες.
Μετρα!
Μετρα τα αποτσιγαρα του νου και της καρδιας, μετρα απομειναρια του εαυτου σου…
Θα φτασεις στο απειρο, το απειρο δεν είναι οσο μακρινο ακουγεται.
Οι καρδιες ειπαν ότι είναι φτιαγμενες για να συντριβονται.
Σοφη κουβεντα, αληθινη….
Κανεις δεν σκεφτηκε να διευκρινησει το νουμερο.
Μετρα λοιπον!
Μια, δυο, τρεις…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου