ΕΝΑΣ ΧΩΡΙΣΜΟΣ

ΕΝΑΣ ΧΩΡΙΣΜΟΣ

 

Καπου στο περασμα του χρονου σβηνονται τα προσωπα, οι εικονες και οι αισθησεις. Ξεθωριαζουν. Απομακρυνονται, θολωνουν και γινονται αναμνησεις. Καπως ετσι θα γινει και μ`εμας μαλλον... Αμειληκτος ο χρονος. Και γιατρος ταυτοχρονα. Και ξαφνικα θα`ρθει μια μερα που δεν θ`αναγνωριζω τη φωνη σου. Δεν θα θυμαμαι τις μικρες λεπτομερειες που τωρα ξερω απεξω... τρως τα νυχια σου. Καπνιζεις Marloro Lights. Δεν φορας ποτε κοντομανικα. Μιλας στα ζωα του δρομου. Η λιστα ειναι μεγαλη, μπορει να παρει ωρες... Δεν ξερω για ποσο θα τα θυμαμαι αυτα. Μ`αρεσει που τα θυμαμαι, θελω να τα θυμαμαι! Ειναι νωρις ακομη, σε σκεφτομαι συνεχεια. Θα ερθει ομως, ειναι αναποφευκτο, ειναι η φυσικη συνεχεια του χρονου, η εξελιξη, το επακολουθο, οπως θες πες το, θα`ρθει... Θα`ρθει η μερα που δεν θα σε σκεφτω. Εστω για λιγο. Θ`αρχισουν τα πραγματα να παιρνουν παλι την δικη τους μορφη και υποσταση, ανεξαρτητα απο σενα. Μαζι τους κι εγω. Και καπως ετσι, ισως γινεις κι εσυ μια μερα αλλη μια αναμνηση, μεσα στις πολλες...
Μα αυτο θελω; 'Η απλα αυτο θα γινει; Οχι, δεν το θελω. Ειναι πολλοι οι ανοιχτοι λογαριασμοι, τα πραγματα που μενουν μισα δεν θα επρεπε ποτε να γινονται αναμνησεις. Κι εμεις μειναμε στη μεση, το ξερεις κι εσυ... Δεν μιλαω για οσα δεν καναμε, μιλαω για οσα δεν ειπαμε καν! Δεν τολμησαμε. Και οι δυο. Ισως και να φταιμε... Ανουσιες κουβεντες, ψευτοπροβληματισμοι, χαβαλες, και η αληθεια; Στα ματια μας μονο. Οποιος εχει ματια βλεπει λενε. Το εβλεπα. Σιγουρα το εβλεπες κι εσυ. Γιατι επρεπε να μεινουμε μισοι; Καπου στη μεση κι η αληθεια! Γιατι επρεπε να σε χασω για να τολμησω να μιλησω; Γιατι εσυ δεν μιλησες ποτε ανοιχτα; Καθετι μισο, σε κηνυγαει.
Ειμαστε αλλο. Και οι δυο. Το ξερεις και το ξερω. 'Η αυτο νομιζαμε; Νομιζαμε οτι θα σπασουμε το κατεστημενο, οτι θα ζησουμε το παραμυθι που δεν ζει κανεις γιατι μαζι μπορουμε! Συμπληρωνουμε ο ενας τον αλλο, ναι, κι αυτο το ξερεις... Το αποτελεσμα κοιτα ομως.
Τι σκατα κουβαλας στο μυαλο σου;
Τρεμω τη στιγμη που θα συναντηθουμε και δεν θα ξερουμε τι να πουμε... Εμεις! Δεν φοβαμαι την απουσια σου. Θα τη συνηθισω, το ξερω. Ισως μου κανει και καλο. Τις τυπικοτητες φοβαμαι. Το "γεια" "τι κανεις;" "καλα..." Δεν θα θελουμε να πουμε τιποτα απο αυτα, κι ομως θα ειπωθουν. Ολα. Καθε φορα. Δεν θελω να χαθουμε στο χρονο. Δεν θελω να γινουμε ενα με τις μαζες. Δεν θελω να χαμογελαμε μελαγχολικα οταν δεν θα ειμαστε καλα και να ξερουμε οτι ολα επρεπε να γινουν διαφορετικα. Τοτε... Καποτε. Την μερα που αυτο που ειχαμε θα ειναι παρελθον. Τοτε που θα θυμομαστε αμυδρα το ποιοι ημασταν καποτε... Το πως ημασταν. Το πως κοιταζομασταν. Το πως τα χωναμε ο ενας στον αλλο, το πως τα χερια σου ακουμπουσαν τα δικα μου, δηθεν κατα λαθος, το πως γκρινιαζες, το πως σε κοροϊδευα που γκρινιαζες με το παραμικρο... Ολα. Το πως σε περιμενα, το πως ηξερες οτι σε περιμενα, το πως περιμενες κι εσυ, γιατι ξερω οτι περιμενες και ξερω το πως παντα στο τελος χαμογελουσες. Αυτο ειμαστε. Δεν θυμαμαι τον εαυτο μου ποτε τοσο χαρουμενο, οσο τοτε.

Ισως το καλυτερο να ειναι το να μην συναντηθουμε ποτε ξανα. Ετσι μονο θα προχωρησουμε. Ισως να το βλεπεις κι εσυ κατα βαθος. Ισως ολα οσα ελεγες τελευταια να ηταν δικαιολογιες. Ισως ολη αυτη η αποσταση να ηταν επιτηδευμενη. Θα ηταν πιο ευκολο το να μην σε ξαναδω ποτε. Ομως ποσο ευχομαι να μην γινει ετσι! Μα ποιος σου ειπε οτι θελω να σε ξεχασω; Με την απουσια γυρνας στο τιποτα. Κι εσυ; Ισως εσυ να μην αντεχεις τα ημιμετρα. Δεν ξερω... Ξερω οτι δεν θελω να πω "τελος". Ουτε αντιο. Ξερω οτι το μονο που μενει ειναι ν`αφησουμε τον χρονο να κανει τη δουλεια που μονο αυτος ξερει. Δεν μπορω να κατασταλαξω στο τι ειναι αυτο που νιωθω και θελω πια. Μπορω ν`ακολουθησω το ρευμα μονο. Οπου βγαλει. Κι οταν αργα ή γρηγορα συναντηθουμε...       

Αναρτήθηκε από Mariart στις 8:54 π.μ.