Ο ερωτας ηταν κατι σαν κινητηρια δυναμη, ετσι τον εβλεπα. Ακομη κι οταν πονουσε, πολυ, ηταν αυτο που εδινε νοημα στη ζωη. Κατι ν`ασχοληθεις, και να περιμενεις. Καποτε ημουν συνεχεια ερωτευμενη, ή ετσι πιστευα... Ισως να ενιωθα απλα αυτον τον ενθουσιασμο που πολλες φορες μπερδευουμε με τον ερωτα και δεν ειχα αλλο τροπο ερμηνειας. Μεχρι που ερωτευτηκα πραγματικα. Και καταλαβα οτι ολες τις προηγουμενες φορες, οτι κι αν ηταν αυτο που ενιωθα, δεν ηταν ερωτας... Μια μερα ομως τελειωσε, οπως τελειωνουν ολα τα πραγματα. Καλα ή κακα. Κι απο τοτε, απλα δεν το ξαναενιωσα. Και η αληθεια ειναι πως δεν πιστευω οτι θα το ξανανιωσω. Ποτε. Ηταν κατι πολυ απολυτο για να επαναληφθει... Μετα απο κατι τοσο εντονο, εισαι στη φαση που η ζωη σου δεν εχει κανενα νοημα. Ή κι αν εχει, εσυ ακομα δεν το εχεις βρει... Βαριεσαι θανασιμα γιατι τα παντα φαινονται λιγα. Μεχρι που περναει λιγος καιρος και αρχιζεις να σκεφτεσαι τα πραγματα αλλιως. Αλλαζεις προτεραιοτητες και πεποιθησεις χωρις να καταλαβαινεις καν τι εχει μεσολαβησει. Μεγαλωσες αγαπητη μου! Αυτο εχει μεσολαβησει... Κι ετσι ξαφνικα ο ερωτας χανει ολη τη μαγεια και την δυναμη που η ιδια του ειχες δωσει πριν λιγα χρονακια... Σ`ενδιαφερουν πιο πρακτικα ζητηματα. Σ`ενδιαφερει το να μην εισαι μονη. Σ`ενδιαφερει το να εχεις μια ζωη οπως εχουν ολοι οι ανθρωποι αντι το να ζησεις μεγαλα παθη που με μαθηματικη ακριβεια μια μερα θα σε εφερναν αντιμετωπη με την καταστροφη. Και σ`αυτο που μεχρι προτινος ονομαζες συμβιβασμο και ρουτινα και ανασφαλεια και δειλια, ξαφνικα βρισκεις και παλι το χαμενο νοημα. Ισως και να ηταν παντα εκει κι απλα εσυ να εψαχνες αλλου... Ποτε δεν ξερεις τελικα. Οταν φτανεις σε αδιεξοδο το μονο που μενει να κανεις ειναι να γυρισεις πισω και να παρεις αλλη κατευθυνση. Κοιταζοντας τον τοιχο, βαριεσαι, παιρνωντας ομως εναν δρομο που καποτε ηλπιζες να αποφυγεις, συναντας καινουρια πραγματα που αγνοουσες την υπαρξη τους. Κι οπως καθε τι καινουριο, παρουσιαζουν ενδιαφερον. Και σ`αυτο το ενδιαφερον βρισκεις αθελα σου και τις εκπληξεις που επιφυλασσει η ζωη την οποια τοσο μισησες στην πορεια προς το αδιεξοδο που καποτε σου φαινοταν μοναδικη!
Δεν πιστευω πια στον ερωτα. Οχι σε ρεαλιστικο επιπεδο. Ειναι μια ιδεα, κατι παρα πολυ ομορφο και εντονο, κατι που μπορεις να νιωσεις αλλα οχι να ζησεις. Κι αυτο τα αλλαζει ολα. Αρχιζω να φανταζομαι εναν ολοκαινουριο κοσμο γεματο δυνατοτητες και προοπτικες ο οποιος ανοιχτηκε μπροστα μου χωρις να κουνησω ουτε δαχτυλακι. Δεν ηταν η επιλογη μου, αλλα δεν ειναι ασχημος... Και κατα εναν σατανικα ειρωνικο τροπο εμπεριεχει το στοιχειο του παραμυθιου που τοσο λατρευα και λατρευω. Γιατι οχι; Σ`αυτη την ειρωνεια ειναι που αρχιζεις να εκτιμας και παλι τη ζωη! Δεν πιστευα οτι θα ερχοταν μια μερα που θα περιμενα παλι κατι. Ομως ηρθε, και δεν εχει σημασια το αν θα γινει, ή οχι, σημασια εχει το οτι εγω ελπιζω παλι. Χωρις να το εχω επιδιωξει και ιδιαιτερα μεταξυ μας! Κι εκει ειναι που της βγαζεις το καπελο της πουτανας!
"Και το ενδεχομενο της απογοητευσης; Γι`αλλη μια φορα!" το διαολακι πανω απο το κεφαλι μου...
"Λεω να παρω τα ρισκα μου!"
Αλλωστε οταν ημουν ερωτευμενη ζουσα μια ατερμονη δυστυχια και το ενα δραμα παντα διαδεχοταν το αλλο! Κι ομως ενιωθα τοσο γεματη. Αυτο μου εχει λειψει περισσοτερο, οχι ο ερωτας... Η αισθηση της πληροτητας που σου προκαλλει το να αισθανεσαι. Ακομη κι οταν αυτο που αισθανεσαι ειναι οδυνηρο.
Απο την αλλη, ολα τα παραπανω, φοβαμαι να τα ομολογησω ακομη και στον εαυτο μου. Γιατι παντα υπαρχει το ενδεχομενο κι ο καινουριος δρομος να ειναι αδιεξοδος. Και μετα παλι το χαος, παλι μιζερια, παλι, παλι, παλι... Και μετα ερχεται ξαφνικα μια μερα που ψαχνεις το παιδι που ειχες μεσα σου κι αυτο δεν υπαρχει πια. Και δεν το σκοτωσε η ρουτινα που τοσο φοβοσουν. Το σκοτωσε η αναζητηση. Ο δρομος, τα αδιεξοδα, οι τοιχοι, οι κλειστες πορτες, τα οχι και αυτη η εξαντλητικη προσπαθεια που θεωρουσες χρεος σου να καταβαλεις ωστε η ζωη σου να ειναι καλυτερη απο του μεσου ανθρωπου σαν εσυ, να μην ανηκες εκει...
Το ριχνω στη μοιρολατρεια. Οτι ειναι να γινει θα γινει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου