ENA ΓΡΑΜΜΑ...
Αραγε να θυμασαι;
Ποσα χρονια εχουν περασει; Ουτε εγώ μπορω να τα μετρησω πια…
Εκεινο το καλοκαιρι… Το καλοκαιρι της νιοτης μας! Θα χαμογελας τωρα από`κει…
Είναι τοσα αυτά που δεν σου ειπα ποτε, παντα πιστευα ότι εχω το χρονο. Η απουσια σου όμως είναι πολύ πιο ισχυρη από την παρουσια σου τελικα. Κι εζησα σε μια απεραντι σιωπη.
Οι ζωες μας ηταν σχεδον παραλληλες. Παντα ησουν διπλα μου. Κι εγώ παντα διπλα σε σενα. Κι όλα αυτά τα χρονια… αγαπουσα –και ακομη αγαπω ό,τι δικο σου με πληγωνει.
Η αγαπη λενε… είναι… κατι μαγικο. Γιατι να ποναει τοσο;
Θυμασαι;
Ειμασταν 19 τοτε. Πρωτο ετος στη σχολη. Παιδια. Ποσο ανεμελοι υπηρξαμε καποτε…
Ηταν ομορφα. Ηταν μια εποχη που το αυριο φαινοταν …λαμπερο. Καναμε ονειρα. Υπηρχαμε. Χαμογελουσαμε. Που πηγαν όλα αυτά; Ποιοι γιναμε; Σαν… να εξανεμιστηκαν όλα.
Δεν στο ειπα ποτε αλλα, θυμαμαι την κάθε στιγμη, το κάθε δευτερολεπτο ακομα.
Σαν να`ταν χτες.
Στεκομουν στο παραθυρο, εκανα το πρωινο τσιγαρο και χαζευα τη θαλασσα. Εσύ κοιμοσουν ακομα λιγα μετρα πισω μου… Το προηγουμενο βραδυ ειχαμε μαστουρωσει αγρια. Ποσο ωραια ηταν!
Φυσουσε ο αερας κι εμπλεκε τα μαλλια μου, μετα εσύ ξυπνησες. Σταθηκες πισω μου, μου μαζεψες τα μαλλια, με φιλησες στο λαιμο και μουρμουρισες ένα νυσταγμενο «καλημερα»…
Πολλα χρονια αργοτερα καταλαβα πως εκεινη ακριβως η στιγμη, κατι που περασε χωρις να το καταλαβω και δεν θα ξαναρθει ποτε, ηταν η ευτυχια.
Δεν περασε μέρα χωρις να σε δω από τοτε.
Αλλα γιατι ειμαι σιγουρη πως εχουμε ζησει τοσο διαφορετικα εμεις οι δυο… Ειρωνεια. Δεν θα`πρεπε. Αφου παντα ειμασταν μαζί.
Ενταξει, ειμασταν παιδια τοτε… Στα παιδια επιτρεπονται οι χαζομαρες καμια φορα.
Και το χορτο τα εκανε παντα όλα πιο ευκολα. Ζησαμε σε μια εποχη ελευθερη. Χωρις φοβους και απαγορευτικα. Ισως αυτό να πληρωσαμε σ`ολη την υπολοιπη ζωη μας.
Δεν πιστευω ότι φταιξαμε παντως. Ουτε μετανιωνω. Για τιποτα.
Ουτε για τη γευση σου που στοιχειωσε τη ζωη μου.
Μαζί σου ηταν η πρωτη φορα που εκανα ερωτα. Και η τελευταια. Μονο με σενα ειχα εκεινη την αισθηση της… απολυτης …πληροτητας.
Για σενα ηταν άλλη μια νυχτα απεραντης μαστουρας. Και για μενα ετσι ειχε ξεκινησει, φυσικα… κολλητος μου ησουν, ειχα και σχεση τοτε με καποιον που δεν θυμαμαι τωρα τ`ονομα του. Αλλα μετα… ησουν …η ζωη μου. Ισως και παραπανω, όχι ο κολλητος μου.
Το ηξερες ότι σ`αγαπησα, δε μπορει να μην το ηξερες.
Δεν ενιωσα οικτο, όπως νομιζες, για σενα ποτε. Μονο αγαπη, μεχρι την τελευταια στιγμη.
Πως θα μπορουσα να νιωσω οικτο αλλωστε; Ότι καναμε το καναμε μαζί. Εγώ σταθηκα απλως πιο τυχερη, ισως και όχι όμως.
Εγώ εχω να παλεψω τωρα το κενο. Εσύ …θελω να πιστευω πως βρηκες τη γαληνη καλε μου. Τη γαληνη που τοσο πολύ σου ελειψε εδώ.
Δεν κατηγορω κανεναν για την αρρωστια σου. Ισως μονο την ελευθερια. Τιποτα δεν κανει καλο στην υπερβολη του. Αλλα από την άλλη, ποσα κομματια του εαυτου μας ανακαλυψαμε σ`εκεινες τις σπηλιες; Και ποσα αλλα θα μεινουν για παντα εκει, σαν απομειναρια των παιδιων των παπαρουνων… Αναρωτηθηκες ποτε;
Όταν μου ειπες για την αρρωστια, το μονο πραγμα που ευχηθηκα ηταν …να εχω κι εγώ.
Ετσι θα μπορουσαμε να κανουμε ξανα ερωτα χωρις φοβο. Όμως εγώ δεν ημουν φτιαγμενη για τιποτα μεγαλο, όπως εσύ. Η καταρα της αρρωστιας ηταν μαζί και δωρο και το ξερεις.
Οι παραισθησεις σου σ`εκαναν καλλιτεχνη.
Κι εγώ τωρα εχω μεινει μονη.
Σ`ένα αδειο σπιτι γεματο με τους πινακες σου, με τη μυρωδια, με την αυρα σου…
Ποσα χρονια περιφερομαι εδώ μεσα, αναμεσα σε σενα, τους πινακες και τα δωματια με την απουσια σου; Και γιατι μου πηρε χρονια για να μπορεσω να γραψω αυτό το γραμμα;
Αγαπησα τα παντα σε σενα. Τα μικρα και τα μεγαλα. Τον ανθρωπο και τον καλλιτεχνη. Το γελιο και το σπαραγμο σου. Τις κρισεις, την παρανοια, την αρρωστια που σε σαπιζε… Το παιδι που με φιλησε στο λαιμο εκεινο το πρωι… Και όλα πονουσαν τοσο πολύ.
Πονουσε που ησουν μονο φιλος μου, πονουσε που μ`εδιωχνες συνεχεια γιατι εγώ ειχα γλιτωσει, εγώ μπορουσα να ζησω, εγώ ειχα μελλον, ΕΣΥ ησουν το μελλον μου… Και τωρα πια εχω μονο παρελθον. Πονουσε που με χρειαζοσουν ακομα και για τα πιο απλα, ησουν όμως τοσο περηφανος για να το δεις… Πονουσε που ηθελα να σε φιλησω και δεν μ`αφηνες γιατι κι εσύ μ`αγαπησες πραγματικα. Πονουσε που δεν με αναγνωριζες παντα. Πονουσε κάθε φορα που φοβοσουν, πονουσε κάθε φορα που κατουριοσουν, πονουσε κάθε φορα που τα χερια σου ετρεμαν για να πιασουν πινελο, πονουσε κάθε φορα που εκλαιγες επειδη ησουν ακομα ζωντανος, πονουσε κάθε φορα που ικετευες για μια ενεση, πονουσε που ποτε δεν θελησες να με πληγωσεις κι όμως, αυτό ηταν το μονο που εκανες, παρα τη θεληση σου!
Αν με ρωτησεις τι είναι η αγαπη, θα σου πω …ενας τεραστιος, αβασταχτος πονος. Ενας πονος που θα εδινα τα παντα για να τον ζησω απ`την αρχη, ακριβως όπως τον εζησα, χωρις ν`αλλαξω τιποτα, μαζί σου.
Εφυγες τοσο νωρις αγαπη μου… Κι ειχες τοσα πολλα ακομη να δωσεις.
Μονο εγώ ξερω ποσο απεγνωσμενα ηθελες να μιλησεις για όλα… Για όλα οσα ζησαμε, για τα ονειρα που καναμε, για το ποιοι ημασταν. Η αξια εινα στα μικρα, ελεγες, κι ειχες τοσο δικιο. Ξερω πως ηθελες να μιλησεις για κεινο το φιλι. Για τον αερα που χτυπουσε τοτε τα προσωπα μας, για το σωμα σου που αγγιζε το δικο μου, για την απαλη υφη του σεντονιου σ`εκεινο το κρεββατι, το ξερω. Ξερω όλα οσα ηθελες να πεις, πριν προλαβεις ποτε σου να αρθρωσεις ουτε κουβεντα. Ξερω ότι η αρρωστια ηταν αυτή που δεν σ`αφηνε να μιλησεις.
Γιατι όμως; Γιατι να φυγεις τοσο νωρις; Αλλοι παλευουν για χρονια και τα καταφερνουν, αλλα εσύ όχι, εσύ επρεπε να φυγεις! Ποιος σπλαχνικος θεος και ποια μοιρα το αποφασιζουν;
Με συγχωρεις, φερομαι εγωιστικα...
Για σενα θα είναι πολύ καλυτερα εκει ε;
Δεν εχεις λογους να φοβασαι πια το σκοταδι. Εχεις τους αγγελους διπλα σου τωρα, δεν πρεπει να φοβασαι τιποτα. Εκει εισαι καλά, το ξερω. Εκει εισαι νεος, υγειης, ευτυχισμενος.
Λυπαμαι που μονο νοητα πια μπορω να σε δω να χαμογελας. Λυπαμαι για όλα αυτά που δεν θα ζησω μαζί σου. Λυπαμαι που ολη μου η ζωη εχει περιοριστει σε μια νυχτα ξεχειλισμενη από ναρκωτικα, ένα μεθυσμενο «καλημερα» κι ένα φιλι που εδωσες φιλικα. Λυπαμαι που ο πατερας των παιδιων μου είναι άλλος κι όχι εσυ. Λυπαμαι που δεν ξερω αν ζει ή αν πεθανε γιατι εσύ ησουν παντα ο πιο σημαντικος. Λυπαμαι που δεν σου μιλησα ποτε.
Μου λειπεις. Όταν ξανασυναντηθουμε δεν θα πουμε τιποτα. Τα λογια είναι περιττα σε τετοιες περιπτωσεις. Θα με κοιταζεις μ`εκεινα τα ματια που δεν ξεχναω ποτε, τα μελαγχολικα, και θα χαμογελασεις.
Η εκθεση σου πηγε καταπληκτικα. Οι πινακες πουληθηκαν ολοι. Ξερω, για σενα δεν εχει καμια σημασια πια, εχει όμως για μενα. Τωρα πια ξερω πως εζησα ολη τη ζωη μου, παλευοντας για το δικο σου καλο. Πως εκανα ο,τι μπορουσα.
Να εισαι γαληνιος ψυχη μου. Κι από`κει πανω να χαμογελας. Θα τα ξαναπουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου