Δαρβινισμοί και Αλπινισμοί

Δαρβινισμοί και Αλπινισμοί

Μας έλεγαν παλιά, μικρή μου, πως στη φύση επιβιώνει ο πιο δυνατός, όμως μας τα λέγανε λάθος, πολύ πιο απλοϊκά από όσο θα μας έκανε καλό μεγαλώνοντας. Στη φύση, επιβιώνει ο πιο ανθεκτικός, ο πιο ευέλικτος, αυτός που είναι διατεθειμένος και, φυσικά, μπορεί να προσαρμοστεί πιο αποτελεσματικά. Στα πλαίσια της αλλαγής που θα σε βοηθήσει στην προσαρμογή σου στο περιβάλλον, εξελίσσεσαι. 

Στις ανθρώπινες σχέσεις, που δεν έχεις τον απαιτούμενο χρόνο να βγάλεις ένα ακόμα χέρι, ή να αφήσεις τα αυτιά σου να πέσουν, κάνεις αυτό που πολύς κόσμος αποκαλεί υποτιμητικά συμβιβασμούς (γνωστός τενίστας, μάλιστα, είχε βγάλει βραχιολάκια με το σχετικό μότο). Αφήνεις κάποια πράγματα στην άκρη, προσδοκώντας να εξισορροπηθεί η κατάσταση από το κέρδος που θα προκύψει από την ενέργεια ή το χρόνο ή τα συναισθήματα που δεν ξόδεψες. 

Έτσι, λοιπόν, είναι άσχημο να χρησιμοποιείς τον όρο "συμβιβασμός", χαμηλώνοντας τη φωνή και τα μάτια με αποστροφή και ντροπή. Δείχνει στενομυαλιά κι εκείνη τη λανθασμένη αίσθηση ανωτερότητας που σου έχουν γαλουχήσει οι απόλυτα συμβιβασμένοι με τα πράγματα και το "¨σύστημα", λόγω ηλικίας και καταστάσεων και νοοτροπίας, γονείς σου, που, για να είμαστε δίκαιοι, κι αυτοί κάπως έτσι την απέκτησαν. Δείχνει ότι δε μπορείς να καταλάβεις πως είναι λάθος, ανώριμο και εντελώς ψεύτικο το να γραπώνεσαι από τα όνειρα και τα σχέδια που έκανες στα 16 ή τα 18 σου μέσα από το ροζ συννεφάκι στο οποίο έχεις ανατραφεί, έχοντας ζήσει τίποτα, και κάτω από το πρίσμα της ονειροπόλησης του ιδανικού που έχουν όλοι όσοι δεν έχουν αντιμετωπίσει την πραγματική ζωή και τις αναποδιές που αυτή μπορεί να περιλαμβάνει. Ίσα ίσα, το να αναδιαμορφώνεις τα σχέδιά σου, να κερδίζεις κάτι, όσο μικρό κι αν είναι αυτό, από κάθε καλή ή κακή εμπειρία, το να μη ζεις στο παρελθόν, σε κάνουν, όσο περνάει ο καιρός, λίγο πιο σοφό, και σημαντικά πιο χαρούμενο. 

Και μην νομίζεις ότι σε κρίνω, ή ότι εγώ είμαι καλύτερη από σένα. Ζω τόσο πολύ μέσα στο κεφάλι μου και δυσκολεύομαι τόσο πολύ να αφήσω το μέλλον που πίστευα ότι μου άξιζε, και πλέον διαφέρει παρασάγγας από το παρελθόν που έχω πίσω μου, που είμαι ένας βαθύτατα δυστυχισμένος και ανασφαλής άνθρωπος. Μάλλον, τυχαίνει να είμαι πιο προσαρμοστική, ή -περιέργως- να γίνομαι με τον καιρό πιο διαλλακτική. (αυτό που εσύ λες με αηδία "συμβιβάζεσαι, κι εγώ ποτέ δε θα κάνω κάτι τέτοιο στον εαυτό μου").

Δικαίως θα μου πεις "ποιά είσαι εσύ που θα με κρίνεις;", κι εγώ θα προσπαθήσω, ξανά, και θα αποτύχω, ξανά, να σου εξηγήσω πως απλά εκφράζω το παράπονό μου, και στην τελική θα τα παρατήσω, και θα κλειδώσω το στόμα μου για άλλα 100 χρόνια. Ξέρω πως το να προσπαθείς να ανοίξεις σήραγγα στο βουνό με ένα πλαστικό κουταλάκι του γλυκού δεν πιάνει. Το βουνό στέκει αγέρωχο και υπερφίαλο, περιγελώντας σε σιωπηλά, και το χλευαστικό χαμόγελό του δείχνει πως ξεχνάει τους ανέμους και τις βροχές και τους σεισμούς που μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο, το τρώνε. Κάνει σαν να μη θυμάται τις ιστορίες για κείνα τα παλιά βουνά που τώρα είναι το γόνιμο χώμα στις πράσινες πεδιάδες που απλώνονται στα πόδια του. Κι ίσως, να μην τις άκουσε ποτέ... 

Posted by black fairy at 04:21