πριγκίπισσες και άτια...
Συζητούσα, λοιπόν, χτες, φίλοι μου, για το πως μας κάνουν τα κοριτσάκια
από μικρές να νιώθουμε σαν πριγκίπισσες (πως γίνεται να μην υπάρχει άνω
τελεία, γαμώ την πουτάνα μου; εδώ, ΕΣΤΩ άνω τελεία): με τα μακριά
μαλλάκια, με τα ροζ πραγματάκια, με τις φουστίτσες που φούσκωναν όταν
στριφογυρίζαμε μέχρι να ζαλιστούμε, να πέσουμε, να χτυπήσουμε, και να
έρθει ο κάτωχρος και πανικοβλημένος μπαμπάς μας -aka ο βασιλιάς- (που
μας κυνηγούσε σαν παπαράτσι από πίσω όοολη μέρα) για να μας παρηγορήσει,
να μας ζαχαρώσει, να μας φιλήσει το ματωμένο "μιμί" και μετά που θα 'χε
στεγνώσει τα κλάμματα λόγω οινοπνεύματος και ιωδίου, να μας βάλει το
hansaplast με τους μονόκερους. Και πως, τέλος πάντων, κάποια στιγμή, στα
12, στα 15, στα 18 ή στα 22, μας τα γαμάνε όλα και μένουμε
ξεκρέμαστες...
Το βράδυ, κάτω από την πορτοκαλί κουβέρτα και το ροζ-πορτοκαλί πάπλωμα (get it? η αρλέτα με τα γαλάζια σεντόνια περιμένει ακόμα τον πρίγκιπα..), συνειδητοποίησα πως η πιο "είμαι πριγκίπισσα" στιγμή της ζωής μου ήταν, όλως περιέργως (ή και όχι;), πριν καμιά δεκαπενταριά χρόνια, στο χωριό, κατά τη διάρκεια του τρύγου... (η εικόνα γίνεται σέπια και συνεχίζω την ανάμνηση).
Ο παππούς μου είχε όταν ήμουνα μικρή ένα γάιδαρο. Έναν απόλυτα νορμάλ, καφέ, ποταπό και γέρο γάιδαρο, που τον συντηρούσε κυρίως για να τον φορτώνει -όσο άντεχε ο έρμος- κατά τη διάρκεια του τρύγου και της συλλογής της ελιάς. Όνομα δε θυμάμαι να 'χει, ήταν απλά ο γάιδαρος. Στα μάτια μου, όμως, αυτό το ζώο ήταν το πιο υπέροχο, γυαλιστερό και περήφανο άτι. Με το που έφτανα στο χωριό, δεν ανέβαινα στο σπίτι να μιλήσω στην προγιαγιά μου, δεν πήγαινα να δω τον αδερφό του παππού μου, που μου είχε τρελή αδυναμία, αγνοούσα γατιά, σκυλιά, κουνέλια, κότες και τα ρέστα, αλλά έτρεχα να βγω την κοντινότερη χαρουπιά, για να τσιμπήσω σκακς για το υποζύγιο. Το τάιζα τόσο υπερβολικά πολλά χαρούπια, που η γιαγιά μου κάποια στιγμή αναγκάστηκε να "σκοτώσει" τη χαρουπιά, γιατί όλο άρρωστο ήταν το ζώο μετά από ένα σαββατοκύριακο μαζί μου.
Όσο ήμουν τόσο κοντή, που τα πόδια μου δε φτάνανε για να ισορροπώ από μόνη μου στο σαμάρι, οι δικοί μου κάνανε βάρδιες και με γύρναγαν γύρω γύρω μέχρι να κουραστώ (βλέπε το βράδυ που με έβαζαν για ύπνο), σε φάση που συχνά έτρωγα πάνω στο γάιδαρο. Όταν μεγάλωσα, όμως.... καβάλαγα και έκανα γύρω γύρω το χωριό σαν αμαζόνα!!! Η χαρά μου ήταν τόση, που δε με ενοχλούσε καν το γεγονός ότι όταν πηγαίναμε για τρύγο και ελιές, έπρεπε να κάνω πέρα δώθε όλη μέρα: τη μια διαδρομή προς τα αμπελοχώραφα σαν άλλη Ιππολύτη, και την άλλη πεζή να καθοδηγώ το ζώο προς το σημείο εκφόρτωσης. Και πάλι από την αρχή. Είχα γίνει τόσο ιππο-κάγκουρας, που συχνά έκανα και δικαβαλιές με το μικρό, πράγμα που την τελευταία φορά που το δοκίμασα είχε σαν αποτέλεσμα να πέσω και να βρεθώ ξάπλα πάνω σε έναν... ασπάλαθο*!
Κάπως έτσι, λοιπόν, ένιωθα η Σίσσυ η ίδια καβάλα στο καθαρόαιμο μες στο Μέλανα Δρυμό, μέχρι που ο γάιδαρος γέρασε τόσο, που ο παππούς μου "αναγκάστηκε" να τον σκοτώσει. Καυγάδες, φωνές, κακό... κάποια στιγμή τον συγχώρησα, αλλά η αγάπη για τα ιπποειδή μου έμεινε, και η εντύπωση πως ήμουν ακόμα πριγκίπισσα, μόνο πεζή...
Τέλος, για τα μάτια σας μόνο, αφιέρωσα περί τη μία ώρα καθισμένη μπροστά σε στίβες από άλμπουμ και σκόρπιες φωτογραφίες από την παιδική μου ηλικία, και ΙΔΟΥ η αμαζόνα (είχα και λιγότερο κουνημένη φωτογραφία, αλλά αυτή έχει κάτι το πρώιμα instagramικό...). Είναι από τη φάση που χρειαζόμουνα ακόμα συνοδεία, και η χαρά μου νομίζω φαίνεται παράδοξα καθαρά...:
*"Τον έδεσαν χειροπόδαρα" μας λέει / "τον έριξαν χάμω και τον έγδαραν / τον έσυραν παράμερα τον καταξέσκισαν / απάνω στους αγκαθερούς ασπάλαθους / και πήγαν και τον πέταξαν στον Τάρταρο, κουρέλι" (δεν είναι τυχαία η επιλογή του φυτού από τον ποιητή, trust me. και το επιβεβαίωσα και με επανάληψη του ξαπλώματος στα αγκάθια και κατά τη διάρκεια ενός εργαστηρίου κάπου στο 2ο εξάμηνο της σχολής).
**on an unrelated tone, μόλις συνειδητοποίησα ότι πριν 5 χρόνια ακριβώς πέθανε ο παππούς μου. γαμημένο υποσυνείδητο, τα πάντα εν σοφία γαμάς ανάποδα.
Το βράδυ, κάτω από την πορτοκαλί κουβέρτα και το ροζ-πορτοκαλί πάπλωμα (get it? η αρλέτα με τα γαλάζια σεντόνια περιμένει ακόμα τον πρίγκιπα..), συνειδητοποίησα πως η πιο "είμαι πριγκίπισσα" στιγμή της ζωής μου ήταν, όλως περιέργως (ή και όχι;), πριν καμιά δεκαπενταριά χρόνια, στο χωριό, κατά τη διάρκεια του τρύγου... (η εικόνα γίνεται σέπια και συνεχίζω την ανάμνηση).
Ο παππούς μου είχε όταν ήμουνα μικρή ένα γάιδαρο. Έναν απόλυτα νορμάλ, καφέ, ποταπό και γέρο γάιδαρο, που τον συντηρούσε κυρίως για να τον φορτώνει -όσο άντεχε ο έρμος- κατά τη διάρκεια του τρύγου και της συλλογής της ελιάς. Όνομα δε θυμάμαι να 'χει, ήταν απλά ο γάιδαρος. Στα μάτια μου, όμως, αυτό το ζώο ήταν το πιο υπέροχο, γυαλιστερό και περήφανο άτι. Με το που έφτανα στο χωριό, δεν ανέβαινα στο σπίτι να μιλήσω στην προγιαγιά μου, δεν πήγαινα να δω τον αδερφό του παππού μου, που μου είχε τρελή αδυναμία, αγνοούσα γατιά, σκυλιά, κουνέλια, κότες και τα ρέστα, αλλά έτρεχα να βγω την κοντινότερη χαρουπιά, για να τσιμπήσω σκακς για το υποζύγιο. Το τάιζα τόσο υπερβολικά πολλά χαρούπια, που η γιαγιά μου κάποια στιγμή αναγκάστηκε να "σκοτώσει" τη χαρουπιά, γιατί όλο άρρωστο ήταν το ζώο μετά από ένα σαββατοκύριακο μαζί μου.
Όσο ήμουν τόσο κοντή, που τα πόδια μου δε φτάνανε για να ισορροπώ από μόνη μου στο σαμάρι, οι δικοί μου κάνανε βάρδιες και με γύρναγαν γύρω γύρω μέχρι να κουραστώ (βλέπε το βράδυ που με έβαζαν για ύπνο), σε φάση που συχνά έτρωγα πάνω στο γάιδαρο. Όταν μεγάλωσα, όμως.... καβάλαγα και έκανα γύρω γύρω το χωριό σαν αμαζόνα!!! Η χαρά μου ήταν τόση, που δε με ενοχλούσε καν το γεγονός ότι όταν πηγαίναμε για τρύγο και ελιές, έπρεπε να κάνω πέρα δώθε όλη μέρα: τη μια διαδρομή προς τα αμπελοχώραφα σαν άλλη Ιππολύτη, και την άλλη πεζή να καθοδηγώ το ζώο προς το σημείο εκφόρτωσης. Και πάλι από την αρχή. Είχα γίνει τόσο ιππο-κάγκουρας, που συχνά έκανα και δικαβαλιές με το μικρό, πράγμα που την τελευταία φορά που το δοκίμασα είχε σαν αποτέλεσμα να πέσω και να βρεθώ ξάπλα πάνω σε έναν... ασπάλαθο*!
Κάπως έτσι, λοιπόν, ένιωθα η Σίσσυ η ίδια καβάλα στο καθαρόαιμο μες στο Μέλανα Δρυμό, μέχρι που ο γάιδαρος γέρασε τόσο, που ο παππούς μου "αναγκάστηκε" να τον σκοτώσει. Καυγάδες, φωνές, κακό... κάποια στιγμή τον συγχώρησα, αλλά η αγάπη για τα ιπποειδή μου έμεινε, και η εντύπωση πως ήμουν ακόμα πριγκίπισσα, μόνο πεζή...
Τέλος, για τα μάτια σας μόνο, αφιέρωσα περί τη μία ώρα καθισμένη μπροστά σε στίβες από άλμπουμ και σκόρπιες φωτογραφίες από την παιδική μου ηλικία, και ΙΔΟΥ η αμαζόνα (είχα και λιγότερο κουνημένη φωτογραφία, αλλά αυτή έχει κάτι το πρώιμα instagramικό...). Είναι από τη φάση που χρειαζόμουνα ακόμα συνοδεία, και η χαρά μου νομίζω φαίνεται παράδοξα καθαρά...:
*"Τον έδεσαν χειροπόδαρα" μας λέει / "τον έριξαν χάμω και τον έγδαραν / τον έσυραν παράμερα τον καταξέσκισαν / απάνω στους αγκαθερούς ασπάλαθους / και πήγαν και τον πέταξαν στον Τάρταρο, κουρέλι" (δεν είναι τυχαία η επιλογή του φυτού από τον ποιητή, trust me. και το επιβεβαίωσα και με επανάληψη του ξαπλώματος στα αγκάθια και κατά τη διάρκεια ενός εργαστηρίου κάπου στο 2ο εξάμηνο της σχολής).
**on an unrelated tone, μόλις συνειδητοποίησα ότι πριν 5 χρόνια ακριβώς πέθανε ο παππούς μου. γαμημένο υποσυνείδητο, τα πάντα εν σοφία γαμάς ανάποδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου