here's to not being an adult!!
(Ξέρω ότι θα σκάσουν τόνοι hate mail, αλλα... χμ! δεν πειράζει, πάμε:)
Ο λόγος που έψαχνα δουλειά ήταν όχι ότι δεν είχα να φάω, αλλά ότι ήθελα να βγαίνω πιο πολύ, να κάνω ψώνια και να πάω και κανένα ταξίδι, μια και έχω σαπίσει στο μεγαλονήσι. Ήθελα, εν ολίγοις, μια λίγο καλύτερη ποιότητα ζωής, να περνάω καλά ρε παιδί μου.
Όταν, λοιπόν, βρίσκοντας δουλειά, το μόνο που κατάφερα ήταν να κλαίω δυο φορές τη μέρα (μια πριν να πάω και μια γυρίζοντας), επειδή δεν άντεχα την ψυχολογική βία* που μου ασκούνταν καθημερινά, γκρίνιαζα όλη μέρα, ήμουν κουρασμένη, όχι από την αυπνία, αλλά από το ψυχολογικό βάρος, και δεν είχα όρεξη για τίποτα, η ποιότητα ζωής μου, όχι μόνο δεν είχε βελτιωθεί, αλλά είχε υποβαθμιστεί σημαντικά, και έμπαινε σε κίνδυνο και η υγεία μου (μια και σαν κλασικό μαλακισμένο, το στομάχι μου δε δεχότανε φαγητό, επειδή δεν ήμουνα καλά).
Έτσι, δεδομένων των παραπάνω, έσωσα εμένα από την τυρρανία, αυτούς από μια κακή υπάλληλο, και κάποιον άλλον, που ενδεχομένως το έχει περισσότερη ανάγκη, από την ανεργία, κι έτσι νομίζω ότι έστω σε έναν απειροελάχιστο βαθμό, έδειξα μια κάποια υπευθυνότητα. Κι όχι ότι είμαι υπεράνω χρημάτων, τα θέλω, και μάλιστα πολύ, κι ειδικά τώρα που υποψιάζομαι ότι ψοφήσει για πάντα το κινητό μου, και αναγκαστώ να επιστρέψω στο 3310 που έχω κρυμμένο σε κάποιο συρτάρι. Αλλά συνειδητοποιώ, περισσότερο από ποτέ, (όσο κακομαθημένη και ίσως προκλητική κι αν είναι σα νοοτροπία αυτή σε μια εποχή πολύς κόσμος πεινάει) ότι τα λεφτά δεν αξίζουν τόσο, ώστε να καταβάλλεις τόσο πολύ τον εαυτό σου, εκτός και αν τα έχεις απίστευτα πολύ ανάγκη -γιατί εκεί πήγα με τη λογική ότι απλά θα παίρνω λεφτά και μια προϋπηρεσία σε μια δουλειά χωρίς νόημα και προοπτική και σημασία.
Από σήμερα, λοιπόν, μπορείτε να φωνάζετε Μαρία Αντουαννέτα, αλλά στην τελική, από όλη αυτή την ιστορία έφυγα πιο χαρούμενη και σίγουρα πιο σοφή, άρα εκ του αποτελέσματος, θεωρώ ότι βγήκα κερδισμένη.
*η χειρότερη ψυχολογική βία δεν είναι να ξυπνήσει μια μέρα το αφεντικό σου και να σε τρέχει επειδή του καύλωσε να σου κάνει καψόνια, αλλά να σου συμπεριφέρεται σα σκουλήκι επειδή νομίζει ότι το γεγονός ότι έχει το δικαίωμα να ασκεί μια κάποια εξουσία πάνω σου λόγω, όχι τόσο ιεραρχίας, άλλα δικής σου ανάγκης. και στην τελική, ο μόνος λόγος που αυτός είναι αφεντικό κι όχι εσύ, μπορεί να είναι ότι οι γονείς του είχαν λεφτά και έτσι είχε την πολυτέλεια να ξεκινήσει να δουλεύει σαν αφεντικό, ή ότι στάθηκε τυχερός. και αν το έχει ο άλλος μέσα του να είναι αρχίδι, είναι αρχίδι, τέλος. ο σεβασμός ή υπάρχει ή δεν υπάρχει στον πυρήνα του κάθε ατόμου.
Ο λόγος που έψαχνα δουλειά ήταν όχι ότι δεν είχα να φάω, αλλά ότι ήθελα να βγαίνω πιο πολύ, να κάνω ψώνια και να πάω και κανένα ταξίδι, μια και έχω σαπίσει στο μεγαλονήσι. Ήθελα, εν ολίγοις, μια λίγο καλύτερη ποιότητα ζωής, να περνάω καλά ρε παιδί μου.
Όταν, λοιπόν, βρίσκοντας δουλειά, το μόνο που κατάφερα ήταν να κλαίω δυο φορές τη μέρα (μια πριν να πάω και μια γυρίζοντας), επειδή δεν άντεχα την ψυχολογική βία* που μου ασκούνταν καθημερινά, γκρίνιαζα όλη μέρα, ήμουν κουρασμένη, όχι από την αυπνία, αλλά από το ψυχολογικό βάρος, και δεν είχα όρεξη για τίποτα, η ποιότητα ζωής μου, όχι μόνο δεν είχε βελτιωθεί, αλλά είχε υποβαθμιστεί σημαντικά, και έμπαινε σε κίνδυνο και η υγεία μου (μια και σαν κλασικό μαλακισμένο, το στομάχι μου δε δεχότανε φαγητό, επειδή δεν ήμουνα καλά).
Έτσι, δεδομένων των παραπάνω, έσωσα εμένα από την τυρρανία, αυτούς από μια κακή υπάλληλο, και κάποιον άλλον, που ενδεχομένως το έχει περισσότερη ανάγκη, από την ανεργία, κι έτσι νομίζω ότι έστω σε έναν απειροελάχιστο βαθμό, έδειξα μια κάποια υπευθυνότητα. Κι όχι ότι είμαι υπεράνω χρημάτων, τα θέλω, και μάλιστα πολύ, κι ειδικά τώρα που υποψιάζομαι ότι ψοφήσει για πάντα το κινητό μου, και αναγκαστώ να επιστρέψω στο 3310 που έχω κρυμμένο σε κάποιο συρτάρι. Αλλά συνειδητοποιώ, περισσότερο από ποτέ, (όσο κακομαθημένη και ίσως προκλητική κι αν είναι σα νοοτροπία αυτή σε μια εποχή πολύς κόσμος πεινάει) ότι τα λεφτά δεν αξίζουν τόσο, ώστε να καταβάλλεις τόσο πολύ τον εαυτό σου, εκτός και αν τα έχεις απίστευτα πολύ ανάγκη -γιατί εκεί πήγα με τη λογική ότι απλά θα παίρνω λεφτά και μια προϋπηρεσία σε μια δουλειά χωρίς νόημα και προοπτική και σημασία.
Από σήμερα, λοιπόν, μπορείτε να φωνάζετε Μαρία Αντουαννέτα, αλλά στην τελική, από όλη αυτή την ιστορία έφυγα πιο χαρούμενη και σίγουρα πιο σοφή, άρα εκ του αποτελέσματος, θεωρώ ότι βγήκα κερδισμένη.
*η χειρότερη ψυχολογική βία δεν είναι να ξυπνήσει μια μέρα το αφεντικό σου και να σε τρέχει επειδή του καύλωσε να σου κάνει καψόνια, αλλά να σου συμπεριφέρεται σα σκουλήκι επειδή νομίζει ότι το γεγονός ότι έχει το δικαίωμα να ασκεί μια κάποια εξουσία πάνω σου λόγω, όχι τόσο ιεραρχίας, άλλα δικής σου ανάγκης. και στην τελική, ο μόνος λόγος που αυτός είναι αφεντικό κι όχι εσύ, μπορεί να είναι ότι οι γονείς του είχαν λεφτά και έτσι είχε την πολυτέλεια να ξεκινήσει να δουλεύει σαν αφεντικό, ή ότι στάθηκε τυχερός. και αν το έχει ο άλλος μέσα του να είναι αρχίδι, είναι αρχίδι, τέλος. ο σεβασμός ή υπάρχει ή δεν υπάρχει στον πυρήνα του κάθε ατόμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου