En Oresi

En Oresi

Ανοίγεις ένα φάκελο και έχει μέσα εισιτήρια, δυο για το καράβι και δυο για συναυλίες, κι έτσι βρίσκεσαι, 4 μέρες μετά, να καθεσαι στο ίδιο σημείο έχοντας, όμως, διανύσει 1300 χιλιόμετρα. Στο μεταξύ έχεις ακούσει περίπου τρία δισεκατομμύρια κομμάτια από ανθρώπους που αγαπάς χωρίς να τους ξέρεις, έχεις κοιμηθεί όσο σχεδόν κοιμόσουν στις σχολικές εκδρομές, έχεις δει ζαρκάδια, πέστροφες και ζωντανοειδή και τόσο πράσινο, που μάλλον είναι περισσότερο από όσο έχεις δει σε ολόκληρη τη ζωή σου στην Κρήτη. Τέλος, έχεις διαβάσει τη βιογραφία του Άσιμου, και χωρίς να θέλω να είμαι βλάσφημη, έχεις ανακαλύψει ανησυχητικά πολλές ομοιότητες -γαμημένη ΑΝΕΚ-.

Στο Καρπενήσι, λοιπόν, πουλάκια μου, γίνεται εδώ και 3 χρόνια ένα φεστιβάλ, το En oresi -και ακριβώς έτσι στα όρη στα άγρια βουνά είναι. Πως στον πούτσο έφτασε ο καλός μου να ξέρει στα Χανιά για το τι παίζει στο Καρπενήσι με ξεπερνάει, προφανώς, αλλά όταν έχεις την ευκαιρία να δεις σε 2 μέρες Θανάση*, Μάλαμα, Πασχαλίδη και Μποφίλιου (επίσης Αγγελάκα και Χαρούλη, αλλά αυτούς εμείς δεν τους είδαμε), τα πως και τα γιατί χάνονται, μια και τα ενθουσιασμένα αυτιά σου ακούνε πλέον μόνο μουσική. Μάζεψα, έτσι, άρον άρον τα πραγματάκια μου, και το Σάββατο το βράδυ, είδαμε το Θανάση και την Μποφίλιου. 

Το ότι η κοπέλα έχει εύκολα την πιο απίστευτη φωνή από τις Ελληνίδες τραγουδίστριες, θα μπορούσε ίσως κανείς να το αμφισβητήσει -δεδομένου του ότι κι εγώ που τραγουδάω σαν καρακάξα, αν μπω σε ένα στούντιο και κόψω ράψω, και βάλω δυο εφέ, θα βγάλω ένα κάπως αξιοπρεπές αποτέλεσμα-, αλλά μόνο μέχρι τη στιγμή που θα την έβλεπε live. Παρά το κρύο και την υγρασία, παρά τα χιλιάδες ιπτάμενα μυρμήγκια, παρά το κρύωμα που έλεγε ότι είχε, είναι απλά μαγευτική, κι αν δεν με είχε αφήσει σε μια κατάσταση νιρβάνας ο κύριος που την ακολούθησε, θα έλεγα πως δεν με κάλυψε κι ότι θα θελα να την ακούω να με νανουρίζει μέχρι τη στιγμή που θα με έπαιρνε ο ύπνος.

Ο Παπακωνσταντίνου, από την άλλη, είναι απίθανος σα μουσικός, κι έχει μια αδυναμία στη φωνή, που είναι και το μόνο πράγμα που μπορούν να του καταλογίσουν όσοι δεν τον πάνε, γιατί δεν μπορούν να δουν πως ότι του λείπει σε χροιά, ή σε βάθος, ή σε ότι παπάρια χρειάζεται κάποιος για να βγει μπροστά σε κόσμο για να τραγουδήσει, το αναπληρώνει με την βαθιά αγάπη για αυτά που έχει δημιουργήσει. Ο Θανάσης, λοιπόν, το Σάββατο, το χάρηκε, και θα φαινότανε, ακόμα κι αν δε μας το έλεγε. Και, αν και πίστευα πως δεν θα ήταν δυνατόν, ανέβηκε ακόμα πιο πολύ στα μάτια αυτιά μου, μετά από εκείνο το 3ωρο ταξίδι αγίας νοσταλγίας από την Ανδρομέδα στην κοιλάδα των Τεμπών, παρέα με το Φορτίνο Σαμάνο. Και είχα εκστασιαστεί τόσο, που αν με ρωτήσεις τι έπαιξε και πότε θα σου πω απλά ότι δε θυμάμαι. Πιο πολύ σαν τριπάρισμα ήταν, παρά σαν συναυλία.

Για την επόμενη μέρα, το πρόγραμμα του φεστιβάλ, υποσχότανε το live των ονείρων μου. Σωκράτης και Μίλτος, Μίλτος και Σωκράτης, ο ένας μετά τον άλλον, ίσως και ταυτόχρονα. Και -κατά το ήμισυ τουλάχιστον- δεν απογοητεύτηκα. 

Ο Πασχαλίδης είναι ένας από τους αγαπημένους μου ανθρώπους στην ελληνική μουσική. Του έχω συγχωρήσει δυο κακούς -για τα δικά του δεδομένα- δίσκους. Τον έχω δει σε κανονικές εμφανίσεις, τον έχω δει σε κρυφο live στο σπίτι του κουμπάρου του στα Χανιά, τον έχω δει σε αυλή σχολείου στο Γαβαλοχώρι, τον έχω δει σε απλά live μόνο του, με τον Σκουλά, με το Θηβαίο, με το Λειβαδά. Η εμπειρία μου αυτή, μου έχει δώσει την ικανότητα να καταλαβαίνω πότε γουστάρει που είναι εκεί που είναι και κάνει αυτό που κάνει, και πότε ίσως θα προτιμούσε να βλέπει την ΑΕΚ ή να τραγουδάει νανουρίσματα στην κόρη του. Έτσι, όταν βλέπεις τον άνθρωπο που με τη μουσική του έχει ντύσει τελειωμένες φιλίες και φουντώνοντες έρωτες, road trips και χωρισμούς, να βαριέται ή να είναι κουρασμένος, και να μην είναι αυτό που ξέρεις ότι μπορεί να είναι, απογοητεύεσαι (και αυτό έμαθα ότι φάνηκε στη φάτσα μου). Η φωνή του δεν ήταν πάντα το χάδι που είχα συνηθίσει, έπαιξε λίγο, γιατί "κρύωνε", γενικά μέτρια πράγματα. Κι εμείς κρυώναμε, κύριε, αλλά ακούγαμε το Μάλαμα για 4 ώρες μετά τις πεθαμένες καλησπέρες σου! 

Για το Μάλαμα τώρα τι να πεις; Τον έχω δει πάμπολλες φορές κι εκείνον, και ποτέ μα ποτέ δεν είπα μέσα μου ή έξω μου, "πωπω χάσιμο χρόνου". Δε θα του κοτσάρω τα γνωστά επίθετα -διονυσιακός, ροκ, παραδοσιακός κι ότι άλλα σκατά λένε. Θα πω μόνο πως όποιος δεν τον έχει δει ζωντανά έχει χάσει μια από τις πιο δυνατές μουσικές εμπειρίες που μπορεί να προσφέρει αυτή η χώρα. Έπαιξε, όπως είχε υποσχεθεί, μέχρι να ετοιμάζονται να πέσουν τα δάχτυλά του από το κρύο, και έχω υποψίες πως μετά το πέρας του επίσημου προγράμματος, συνέχισε να τραγουδάει παρά πέρα μέχρι να βγει ο ήλιος κάπου ανάμεσα στις σκηνές (αν όντως ισχύει και το ξέρει κάποιος ας το επιβεβαιώσει, να μου 'ρθει η κατραπακιά τώρα που είμαι ακόμα ζεστή), μια και το Καρπενήσι μάλλον δεν πρόσφερε κάποιο μπαρ που να ξενυχτάει για να πιει κανέναένα "απεριτίφ" .

Κάπως έτσι, οι φετινές μου διακοπές δεν περιελάμβαναν μαγιώ, τυρκουάζ παραλίες και μαργαρίτες, κι ήταν στην ουσία μια ρινορραγική groupie αϋπνία απλωμένη στη μισή χώρα, μέσα σε σκηνές, πλοία και αυτοκίνητα, που, όμως, στην τελική, ίσως να με κάλυψε και να με χαλάρωσε περισσότερο.

Καληνύχτα πουλάκια ;)

*όποιος αναρωτιέται "ποιος Θανάσης" μπορεί να σταματήσει την ανάγνωση και να αποχωρήσει τώρα.

Posted by black fairy at 01:53 2 comments: