Σε ξέρω από τη μέρα που γεννήθηκα

Σε ξέρω από τη μέρα που γεννήθηκα, και η αλήθεια είναι πως όταν ήμουνα μικρή δεν ήμουν σε θέση να δω πίσω από το σύννεφο καπνού που σε έκανε να φαίνεσαι σαν το συνδυασμό του batman, του superman και του ironman μαζί. Μπορούσες να κάνεις τα πάντα, και πάντα σωστά, και είχες εκείνη την παιδικότητα που με έκανε να νιώθω κοντά σου, όσο μικρή κι αν ήμουν, όταν παίζαμε με σπαθιά, όταν χτίζαμε κάστρα με τα lego, όταν με πήγαινες σινεμά και σε έπαιρνε ο ύπνος -αυτό, έπρεπε να με είχε ανησυχήσει.
Μεγαλώνοντας, όμως, και χάνοντας την αθωότητα της παιδικής ηλικίας που σε κάνει να τα βλέπεις όλα μέσα από ένα ροζ πρίσμα, άρχισα να συνειδητοποιώ πως δεν ήταν παιδικότητα το χαρακτηριστικό σου. Ήταν συμπεριφορές κακομαθημένου μοναχοπαιδιού, που ποτέ δε ζορίστηκε, ποτέ δεν αναγκάστηκε να αναλάβει τις ευθύνες του, ποτέ δεν έπρεπε να ρίξει λίγο τα μούτρα του για το παραμικρό. Με την πάροδο των χρόνων, προστέθηκε σ'αυτά και η αδυναμία σου να ελέγξεις τα νεύρα σου, και η αίσθηση του αλάθητου, που συνοδεύουν μεταξύ των άλλων τα γηρατειά, όσο κι αν το χρώμα των μαλλιών σου δεν έχει αλλάξει.
Κι όσο αποδέκτης όλων αυτών ήταν κάποιος άλλος, γιατί εγώ ήμουν πολύ μικρή για να έχω άποψη και λόγο, και στο κάτω κάτω δεν μπορούσα να αλλάξω κάτι, δεν το έβλεπα. Μέχρι που το επί χρόνια "θύμα" σου, απλά κουράστηκε να προσπαθεί να σου βάλει μυαλό και να σου εξηγήσει πως κάθε δράση έχει μια αντίδραση, οπότε και έπρεπε να αναλάβω εγώ, μια και έβλεπα πως όσο έμενες ανεξέλεγκτος, έκανες όλο και μεγαλύτερη ζημιά. Δεν καταλάβαινα, μέχρι πρόσφατα, πόσο εγωιστικά και ανεύθυνα λειτουργούσες σε κάθε φάση της ζωής σου -από την χαριτωμένη εμμονή σου να πουλήσεις το οικογενειακό αυτοκίνητο για να πάρεις μηχανή στα 30 σου, μέχρι την καταστροφική για τα οικονομικά της οικογένειας άρνηση να κλείσεις το μαγαζί σου, και να βρεις μια δουλειά που θα προσέφερε ΚΑΤΙ, και δε θα απομυζούσε τυχόν οικονομίες και τους όποιους σταθερούς πόρους. Κι αυτό, γιατί δε γίνεται από επιχειρηματίας και αφεντικό του εαυτού σου να είσαι υπάλληλος. Τι θα πει ο κόσμος; Έχουμε και ένα prestige.
Όμως, το χειρότερο δεν είναι αυτό, δεν είναι η ελπίδα σου πως κάπως μαγικά τα πράγματα θα αλλάξουν προς το καλύτερο -που ίσως κάποιος θα έβρισκε ρομαντικά ηλίθιο-, είναι πως αδιαφορείς για τους άλλους, που νομίζεις ότι εξαρτώνται από σένα, αλλά στ'αλήθεια ισχύει το αντίστροφο. Είναι η με κάθε τρόπο αποφυγή ανάληψης ευθυνών, από τις πιο μικρές μέχρι τις πιο μεγάλες, με τη βοήθεια του υποτιθέμενης οργής σου, για την άτιμη ζωή και πουτάνα κοινωνία που σε έφεραν ως εδώ,και των άπειρων ψεμάτων σου, τόσο εξόφθαλμων καμιά φορά, που αναγκάζει τους άλλους να απορήσουν με το μέγεθος του θράσους σου.
Μάθε, λοιπόν, πως ο κόσμος, δεν έχει φτιαχτεί για να σου κάνει χάρες, χατίρια και να σε κρατάει χαρούμενο. Μάθε πως καμιά φορά, ίσως και να πρέπει να πάρεις το μέρος κάποιου σε μια τεταμένη κατάσταση, κι ας χάσεις τον άλλον. Δεν μπορείς να αρέσεις σε όλους. Μάθε πως όταν κάποιος μπαίνει στον κόπο να σου αφιερώσει χρόνο και ενέργεια, λέμε ευχαριστώ, δεν κάνουμε επίθεση που δεν κατάφερε το 100% αυτών που ζήτησες. Μάθε πως η ανοχή και η αντοχή μου εξαντλήθηκαν, και πως μετράω τις μέρες αντίστροφα, μέχρι της στιγμή που θα μπορέσω να ξεφύγω από την παράνοια που προσπαθείς να συντηρήσεις, κι όσο κι αν ακούγεται σκληρό, ελπίζω να με ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι.
Ίσως αυτά να σου βγουν πιο εύκολα από το να αναλάβεις κάποτε τις ευθύνες σου, και να φερθείς σαν άνθρωπος, με σεβασμό και ευγνωμοσύνη σ'αυτούς που στέκονται δίπλα σου, κρατώντας σου το χέρι και προσπαθώντας να σε καθοδηγήσουν, όποτε δεν μπορείς να φερθείς σαν ενήλικας. Ίσως, πάλι, και όχι.
Κρίμα να καταστρέφεις σχέσεις που είχαν μια σταθερή βάση και μια ομαλή και όμορφη εξέλιξη, για τον εγωισμό σου. Ειδικά όταν ο άνθρωπος που απομακρύνεις είναι κάποιος που δεν μπορεί να διαγραφεί εντελώς. Κρίμα.