Όψεις της πόλης μου, όψεις της ζωής μου

Όψεις της πόλης μου, όψεις της ζωής μου

Επιτέλους, Κ Ο Ι Μ Η Θ Η Κ Α σε μια φυσιολογική ώρα και ξύπνησα μια ακόμη φυσιολογικότερη ώρα. Βέβαια, τα πόδια μου τα ένιωθα κάπως κομμένα σήμερα, αλλά αυτό δε με εμπόδισε να γυρίσω σχεδόν όλη την πόλη περπατώντας την, με ένα ψιλόβροχο να με συντροφεύει συνέχεια.
Και που δεν πήγα. Πλατεία Αττικής, Πλατεία Κάνιγγος, Εξάρχεια, Ναυαρίνου, Δημαρχείο, Συγγρού... Επικυρώσεις επι επικυρώσεων, ατέλειωτες ώρες όρθιος στην ουρά, άγχος για να προλάβω να τα κάνω όλα και όνειρα, όνειρα, όνειρα...

Οφείλω να ομολογήσω όμως ότι πιο πολύ μ’ άρεσε η διαδρομή που ακολούθησα από το Δημαρχείο της Αθήνας ως τη Νομαρχία στις αρχές της Συγγρού. Έκοψα δρόμο από την Πλάκα και περιπλανήθηκα στα ατέλειωτα και πανέμορφα σοκάκια της. Διόσκουρων, Πολυγνώτου, Μουσαίου, Λυσίου, Τριπόδων... Καφέ Μελίνα, Καφέ Πλάκα, Έρις καφέ... Άγχος; Στεναχώρια; Με μιας, έστω και προσωρινά, εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας. Χάθηκα στην ομορφιά των πολύχρωμων διατηρητέων κτιρίων της και τράβηξα και λίγες φωτογραφίες έτσι για να θυμάμαι αυτό το μαγευτικό πρωινό. Και το ψιλόβροχο καλά κράταγε...

Στη Νομαρχία τρελή ουρά, πολύς κόσμος με όνειρα. Πάνω από 200 άτομα περίμεναν με ιώβεια υπομονή να έρθει η σειρά τους. Και όλα αυτά για 40 μόνο θέσεις. Φρούδες ελπίδες. Αφού τελείωσε και αυτό, συναντήθηκα με τον κολλητό μου και μια φίλη μας για λίγες στιγμές χαλάρωσης στο Έρις καφέ. Είχα να βγω από το Σάββατο. Το χρειαζόμουν. Χαλάρωσα απίστευτα. Και σιγά που θα τελειώναμε εκεί...

Εννιά ώρες εκτός σπιτιού συμπλήρωσα. Δε μου έφτανε η επαφή με τα διατηρητέα κτήρια της Πλάκας, ήθελα να έρθω σε επαφή και με τις διατηρητέες κυράτσες του Κολωνακίου. Αυτές που είναι ίσα με την Ακρόπολη, φτιασιδώνονται συνέχεια μπας και κρύψουν κανέναν αιώνα από πάνω τους και κοιτάνε με το σύνηθες κολωνακιώτικο αδιάκριτο βλέμμα τους όσους περνάνε μπροστά από τα γεροντίστικα καφέ της Κανάρη, της Μηλιώνη και της Τσακάλωφ. Πόσο το λατρεύω αυτό το διαπεραστικό τους βλέμμα. Το έχω συνηθίσει (και λατρέψει) τόσα χρόνια.

Και από το Κολωνάκι στην πλατεία Κοραή για φαί. Όχι που θα βγούμε και δε θα γίνει κάτι το απροσδόκητο. Λες και ο Θεός φυλάει καραούλι για το πότε θα βγούμε για να μας φέρει στο δρόμο μας όλα τα κουλά κι ανάποδα. Πάει κι αυτό. Το προσπεράσαμε ελαφρά τη καρδία. Και από το Πανεπιστήμιο, στο Περιστέρι για μια τελευταία γραφειοκρατική δουλειά...και μετά ατελείωτο κους κους με τον κολλητό στη στάση περιμένοντας το λεωφορείο του και κάνοντας το ένα τσιγάρο μετά το άλλο.... Και το ψιλόβροχο συνέχιζε αλλά δε με νοιαζε γιατί τελικά κάτι τέτοιες στιγμές είναι που μας μένουν...

Η Ελπίδα και η Αγάπη είναι από τον εξωτερικό τοίχο ενός νηπιαγωγείου στην Πλάκα... Τα λόγια περιττά.

Υ.Γ. : Πόσο θα ήθελα να κάνω έναν ίδιο, με το σημερινό, μαγευτικό περίπατο στην Πλάκα με ένα άτομο που να είμαστε ο ένας για τον άλλον! Ελπίζω πάντα όμως (έτσι για να λέω ότι ελπίζω) αν και ενδόμυχα πιστεύω πως μόνη ελπίδα μου είναι η απελπισία μου...To έχω ξαναδηλώσει άλλωστε! :-(

ΓΙ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ EΝΑ ΜΗΔΕΝΙΚΟ στις 8:57 μ